คือเราเเอบชอบเพื่อนคนนึงซึ่งเราก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้เเต่พอเราได้อยู่กับเค้าเรารู้สึกว่าเรามีความสุขมากๆเค้าเป็นเหมือนพ่อไมโครเวฟที่ใครอยู่ด้วยก็จะรู้สึกอบอุ่นซึ่งเราก็เป็น1ในนั้นเราไม่รู้ว่าเรารู้สึกชอบเค้าไปตอนไหนพอรู้ตัวอีกทีก็ดันชอบไปเเล้วคือตอนที่เรารู้สึกเรายอมรับว่าเรามีเเฟนอยู่เเล้วเเฟนเก่าเราก็ดีนะเเต่พอเราคบกันไปเรื่อยๆเราไม่รู้เพราะว่าเราชอบเพื่อนเรารึป่าวเราถึงบอกเลิกเเฟนเก่าเราไปเเต่พอได้กลับมาคิดทบทวนใหม่เราก็รู้สึกว่าเลิกกันไปก็ดีนะเรากับเเฟนเก่าเราเคมีไม่เข้ากันเลยอีกคนคิดอีกเเบบเราคิดอีกเเบบอยู่กันไปก็เหมือนระเบิดเวลาที่รอวันระเบิดไม่ใช่ว่าเค้าไม่ดีนะเค้าดีมากจะว่าเราเห็นเเก่ตัวก็ได้นะเเต่เราเป็นคนโกหกหัวใจเเล้วก็ความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริงๆเราเป็นคนที่บอกชอบก็คือชอบไม่ชอบก็คือไม่ชอบเเละเราก็ยอมรับว่าเราชอบเพื่อนตัวเองเข้าเเล้วจริงๆเเต่เรารู้ว่าคงเป็นไม่ได้เพราะเหมือนเพื่อนที่เราชอบบางทีก็ทำเป็นเหมือนชอบเราเเละเหมือนกับบางทีก็ทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ชอบเรารู้สึกชอบเพื่อนคนนี้มาได้สักพักเเล้วก็ประมาณ4เดือนได้ตลอดเวลา4เดือนที่ผ่านมาก็มีคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกหวั่นไหวนะเเต่มันก็เทียบไม่ได้กับคนนี้เลยเเล้วตลอดระยะ4เดือนที่ผ่านมาเหมือนเค้าจะรับรู้นะว่าเราชอบเค้าเเต่เค้าทำเฉยเราไม่รู้ว่าเราควรเดินหน้าต่อหรือรอเค้า
ทุกคนว่าไงคะเราควร รอ หรือ เดินหน้าต่อ คะ เพราะอะไร????