ยอมคนง่ายโดยเฉพาะคนในครอบครัว ญาติ คนร่วมงานต่างๆ มีปัญหาแต่เราไม่ได้ผิดสุดท้ายยอมคนตัวเองกลายเป็นคนผิดและเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น

ซึ่งต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนยอมคนง่ายโดยเฉพาะผู้ที่อาวุโสกว่าผม วัยผู้ใหญ่ พวกคนเหล่านี้ที่มีปัญหากับเราจะมองผมว่าเป็นตัวโง่เง่าตลอด
แต่ในพาร์ทที่ผมอยู่กับเพื่อน สังคมรุ่นพี่ รุ่นน้อง ผมกลับเป็นคนไม่ยอมคน เป็นผู้นำในสายตาของเขา เป็นคนที่น่าเชื่อถือในสายตาของเขาไม่มีใครอยาก
ทะเลาะด้วย(สังคมพี่น้องส่วนใหญ่มองในทางนี้)

บ่อยมากครับที่ผมโดนผู้คนในสังคมผู้ที่อาวุโสกว่าด่าทอ กล่าวหา ไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมโต้กลับไป และจะเล่าเรื่องผมให้คนอื่นที่อยู่รอบข้างของคนนั้นที่กล่าวหาตลอดว่าเป็นคนไม่ดี เป็นคนโง่ และเวลาไหนที่ผมได้ยินผมรู้สึกเสียใจ น้อยใจ เหนื่อยตลอดเวลา ชอบทำให้ผมอับอายขายหน้าตลอดเวลา บางครั้งผมรู้สึกเหนื่อยมากจนเผลอร้องไห้ออกมาและจะเก็บความรู้สึกตัวเองเพราะอยู่กับพวกคนกลุ่มนี้ไม่กล้าที่จะแสดงอะไรออกมากลัวว่าตัวเองจะเป็นที่อับอายขายหน้าซ้ำเติมกว่าเดิม และในตัวผมสิ่งทีผมทำได้คือ ยอม ปล่อยวาง พวกนี้แหละครับที่ทำให้ผมไม่มีความสุข ย้อนกลับไปดูตัวเองก็จะโทษตัวเองตลอดว่าทำไมต้องยอมคนด้วย เราไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหนิ

แต่ในเวลาที่ผมอยู่ในสังคมเพื่อน พี่ๆน้องๆ ผมกลับเป็นคนที่มีความสุข มีความมั่นใจที่จะพูดอะไรออกมา ไม่ยอมคนอื่นเวลาที่โดนสังคมเพื่อนกล่าวหาโดยไม่มีเหตุผล ในสังคมนี้ผมกลับเป็นคนให้คำปรึกษาของพวกเขาตลอด เป็นผู้นำให้เขาตลอด มองกลับมาที่ตัวเองกลับรู้สึกย้อนแย้งเวลาอยู่ในสังคมสองควบนี้

ผมอยากถามทุกคนครับว่า ผมควรปรับปรุง mindset ตัวเองทางด้านไหนดี ควรแก้ไขพฤติกรรมตรงไกนหรือป่าว ผมรู้สึกแย่มากครับในช่วงที่ไม่ได้กำลังใจจากสังคมเพื่อนๆ

ปล.ถ้าอ่านแล้วอาจจะงงๆ คำซ้ำเยอะนิดหน่อยนะครับ ขอโทษด้วยเป็นคนเรียงคำเรียงประโยคไม่ค่อยได้