ตั้งแต่เด็กจนโตเราเคยคิดว่าเราต้องมีเพียบพร้อมทุกอย่างค่อยจะมีแฟนไม่อยากพึ่งพาใครไม่อยากให้ใครลำบากด้วย บวกกับเราเองเป็นคนที่กลัวความรักมาตั้งแต่เด็กๆที่เห็นพ่อแม่ชอบทะเลาะทำให้เรารู้สึกขาดความอบอุ่น,ความมั่นใจ มีช่วงนึงช่วงมัธยมต้นเคยแอบชอบเพื่อนตัวเอง4ปีแต่ไม่กล้าบอกเพราะมีคนชอบเขาเยอะ หลังๆมาเราย้ายรรก็มีคนมาจีบเราเขาเป็นคนดีมากๆสำหรับเราเคยคุยกันได้3เดือนเขาเคยขอเป็นแฟนหลายครั้งแต่เราปฏิเสธเพราะยังไม่ได้รู้สึกขนาดนั้นกลัวว่าถ้าคบไปเราจะไม่ได้รักเขาเหมือนที่เขารักเราหลังๆเราก็เริ่มถอยห่างเพราะรู้เริ่มเบื่อเขาจะชอบถามว่าทำไรอยู่ กินข้าวยังเป็นคำถามเดิมๆช้ำเราก็รู้สึกได้ว่าเขาคงไม่ได้ขนาดนั้นทุกครั้งที่แชทเราจะบอกเขาว่าเราก็แค่เพื่อนกัน*ต่อมาพอมีรุ่นพี่มาจีบเข้าหาทางเพื่อนเรา เราแชทกับเขาไม่กี่เดือนเองช่วงนั้นเขาเข้ามาเป็นมัธยมปลายเป็นช่วงที่รู้สึกเครียดหนักแล้วก็กดดัน เพราะเราเครียดกับเรื่องสายการเรียนว่าจะไปต่อไหนดี เป็นช่วงที่เราเรียนพิ พิเศษหลายวิชารวมทั้งภาษาต่างประเทศ เลยทำให้เราไม่อยากมีใครเขาเคยขอลายเซ็นเราจากแฟนของเพื่อนเราแต่ไม่ได้เช็นให้กันเพราะคุยผ่านแชท ช่วงวันเกิดเขาก็แชทกับเราเคยชื้อขนมให้ แล้วเราก็ชื้อให้กับในช่วงวันเกิดเขา ปกติก็เคยเล่นเกมด้วยกันแต่รู้สึกว่าช่วงนั้นเราคงรู้สึกช้าเกินไปเลยทำให้เราไม่ได้คุยกันอีกเลย... (เรารู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่ทำให้คนมาจีบไม่มีความหวังกับเรา หลังๆมาก็ไป ปรึกษาเพื่อนทำไมไม่ลองให้โอกาสตัวเองบ้างถ้าคิดว่าจะมีทุกอย่างแล้วค่อยมีแฟนเทอจะรู้หรือว่าจะมีตอนไร) +กับเราเคยคิดว่าจะไม่มีแฟน แล้วก็จะไม่มีลูกจะอยู่คนเดียวตลอดชีวิต เรารู้สึกว่าเรารู้ตัวหลายๆอย่างก็สายเกินไปแล้ว สกิวการจีบผู้ชายก็ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ยังไงไม่รู้...ช่วงนั้นคนเขาหาเราเยอะเพราะเป็นคนเฟร็นลี่ พอเข้าวิทยาลัยก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนเข้าหาเหมือนเมื่อก่อนที่เป็นคนเฟรนด์ลี่สดใสร่าเริงเข้ากับคนง่ายแต่ แต่ตอนนี้เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่คนเดียวไม่ค่อยมีใครเข้าหาเหมือนกันเมื่อก่อน ทำไงดีคะ รู้สึกโดนเกลียดยังไงไม่รู้🥺🥺