คือผมเป็นคนเล่นบาสคนหนึ่งในโรงเรียนต่างจังหวัดครับ ผมเล่นพอใช้ได้จนติดทีมโรงเรียนตอนม.3 
ซึ่งในตอนนั้นผมก็ได้ลงเเขางในรุ่น18เเล้ว เหตุอาจจะเพราะว่าไม่มีคนในรุ่นอายุเดียวกันทีมเล่นได้ หรือไม่ก็มีฝีมือพอที่จะได้เล่น เพราะว่าตอนซ่อมผมก็พอที่จะเล่นกับพวก18ปีได้ เเต่พอถึงเวลาไปเเข่งผมกลับมีอาการตื่นสนาม มันไม่ได้ตื่นจนทำอะไรไม่ถูกเเต่เป็นมันจะทำให้เราโชว์ฟอร์มได้ไม่เต็มที่ ในระหว่างเกมส์ผมมั่วเเต่กังวลว่าจะทำเสียบอลจนเเทบไม่กล้าที่จะเลี้ยงข้ามเข้าไป ถึงเเม้ในเกมส์ที่ลงผมพอจะมีเเต้มกับเเอสซิสต์ติดไม้ติดมือมาบ้าง

เเต่ผมไม่ค่อยพอใจเท่าไร ผมรู้ตัวเลยว่าผมยังโชว์ฟอร์มได้ไม่เต็มที่ เล่นลนลาน กับกังวลมากเกินไป เเละนี่เเหละครับมันทำให้ผมเสียใจมาก ผมอยากที่จะเเข่งอีกครั้งเเต่ผมต้องรออีก1ปีเต็ม กวาที่จะมีการจัดเเข่งอีกครั้ง ผลงานครั้งนี้นทำให้ผมเสียดายเเละหงุดหงิด ผมน่าจะเล่นได้ดีกว่านี้ จนมาปีนี้เเหละผมจะทำให้เต็มที่ ผมจะกล้าเล่น ผมเบื่อที่จะรู้สึกเเบบนั้นอีก เบื่อที่จะรอ1ปี 

สุดท้ายนี้สิ่งที่ผมอยากจะบอกคือ บางทีเเล้วการทำให้เต็มที่โดยที่ไม่กังวลมากจนเกินไป ไม่กลัว เชื่อมั่นในตัวเอง มันดีกว่าการที่เราต้องมานั่งเสียดายเป็นปี ขอให้สิ่ง
นี้เป็นวิทยาทานเเก่ทุกคนนะครับ ผมไม่อยากให้ทุกคนต้องเจอเเบบผม ส่วนเเข่งปีนี้ผลจะเป็นยังไงไว้เดี๋ยวผมอัปเดตนะครับ