สวัสดีครับ นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของผมนะครับ ผิดถูกยังไงต้องขออภัยไว้ก่อนนะครับ
ผมอายุ16 ใกล้จะ17 แล้ว เมื่อตอนผมอยู่ชั้นมัธยม ม.1 ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่แอบปลื้มๆนิดๆตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เราไม่เคยคุยกันจริงๆซักครั้ง มีแต่เค้าทักมาคุยกับเราในแชท ใช่ครับ ระยะเวลา3ปี ของมัธยมต้นของผม เราไม่เคยคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว เราไม่รู้นิสัยเค้ามาก แต่ที่แน่ๆเค้าเป็นคนขี้อาย เงียบๆ ระยะ3ปีนี้ ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันนะครับ ผมเองก็ไม่ได้จีบเค้า เพราะไม่กล้า แล้วเราทั้งคู่ต่างคนก็ต่างมีแฟน แล้วก็กลับมาโสดเหมือนเดิม
หลังจากที่จบมัธยมต้น ผมได้ทำการต่อ ปวช.1 ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง โดยที่ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องเค้าเลยว่าเค้าจะไปที่ไหนอย่างไร เหมือนต่างคนไม่ได้สนใจกัน แล้วก็ฟ้าคงเล่นตลก เราดันมาต่อที่วิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละสาขาเรียน ผมเจอเธออีกครั้งเราสบตากันแบบจ่ะๆ ผมรู้สึกแบบช็อตในใจ ปิ๊งอีกครั้ง เลยทักไปชวนคุย ว่าเป็นไงมายังไง ผมลองจีบเธอแต่เธอก็ไม่เอาผม555 แล้วเราก็ห่างหายกันไปอีก5-6เดือน แล้วเราได้กลับมาคุยกันเพราะว่าเธอทักมาจีบผม ใช่ครับผมงงมากๆ ผมด้วยความใจแข็งเลย เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่เอาผม ผมก็ฟอร์มเยอะนิดนึงเล่นตัวบ้าง แต่สุดท้ายก็ใจอ่อน
ผมและเธอก็ได้ตกลงคุยกันจริงๆจังๆ แล้วได้คบเป็นแฟนกันจริงๆ มันดูเหมือนเป็นเรื่องที่แสนหวานและไม่น่าเชื่อใช่มั้ยหล่ะครับ ระหว่างคบกันก็คงเหมือนคู่รักทั่วๆไปที่มีดีมีทะเลาะ มีสุขมีเศร้า นั่งรถกลับบ้านด้วยกันเกือบทุกเย็น ผมรักเธอมากๆ แต่แล้วเราก็เลิกกัน เธอเป็นคนบอกเลิกผมด้วยเหตุผลที่ว่า เธอบอกว่าไม่อยากทำผมเจ็บอีก แล้วอีกอย่าง สาขาที่เธอเรียนจะต้องไปฝึกงานที่กรุงเทพเป็นเวลา1ปีครึ่ง อาจจะไม่มีเวลาให้กันแล้ว ผมเสียใจมากที่มันต้องจบลง หลายๆคนอาจจะมองว่าเป็นช่วงเวลาสั้นๆนะครับ แต่สำหรับผมถึงเธอจะไม่ใช่รักแรก แต่เธอเป็นคนแรกที่ผมกล้าออกไปใช้ชีวิตด้วย ผมเป็นคนขี้อายเหมือนกับเธอ แต่เราก็ต่างกล้ามาเจอกัน มาอะไรกันจนได้ มันผ่านมาหลายๆเรื่องด้วยกัน เธอเป็นกำลังใจให้ผม ทำให้ผมอยากไปเรียน ตั้งใจเรียนมากขึ้น
หลังจากเลิกกัน ช่วงแรกๆ เธอบอกเธออยู่ไม่ได้เธออยากกลับมาหาผมมากๆ ผมก็บอกให้คิดดีๆนะ เรื่องแบบนี้ แล้วเราก็ยังคุยกันอยู่บ้างต่างคนต่างมูฟไม่ได้
พอเธอได้ไปฝึกงานที่กรุงเทพช่วงแรกๆ เธอก็ถ่ายมาให้ดูตลอดว่าเป็นยังไง แต่แล้วอยู่ๆเธอก็เปลี่ยนไปแบบงงๆ ผมงงมากๆ ว่าคนเราทำไมมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เธอเอาแต่อ่านไม่ตอบแชทของผม จนผมขอให้เธอกลับมา แต่เธอดันมาบอกว่าไม่รักแล้ว ทั้งๆที่เลิกกันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ ในหัวผมคิดแต่ว่าเธอคงไปเจออะไรใหม่ๆแน่ๆ แล้วตรงกับช่วงสงกรานต์ ผมอยู่ไม่ได้เลย กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่อยากทำอะไร น้ำหนักลง ผมทักไปตื้อเธอ4-5วัน เธอไม่สนใจผมเลย ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเลยซักนิด ไม่เข้าใจ เอาแต่หาคำตอบให้ตัวเอง ทั้งๆที่เธอบอกไม่รัก เธอด่าผมแทบตาย เธอบอกรำคาญ ด่าแบบแรงๆ แต่ผมก็ไม่หยุดตื้อ ครอบครัวผมรู้ เขาก็เอาใจผมตลอด พยายามจะพาไปนู่นนี่ หลายๆคนคงคิดว่าทำไมไม่เอาเวลาไปรักครอบครัวไม่ดีกว่าหรอ ผมอยากจะบอกตามความรู้สึกผมตอนนี้ว่า ผมรักมากครับครอบครัว แต่เวลาที่มันเสียใจเรื่องนี้จริงๆ เราไม่อยากจะทำอะไรเลย
ที่ผมอยากจะปรึกษาพี่ๆก็คือ ผมควรอยู่ยังไงต่อไป เหมือนชีวิตผมไม่มีสีสัน ไม่มีอะไรอยากทำ เอาแต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาตลอดเวลา เหมือนผมจมอยู่ในอะไรซักอย่างนึง ไม่รู้จะหลุดไปยังไง กับคนแรกในหลายๆเรื่องของผม ผมกลัวเห็นเขาไปรักคนอื่นแล้วจะอยู่ไม่ได้
ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ /\
ลืมความสัมพันธ์เก่าไม่ได้
ผมอายุ16 ใกล้จะ17 แล้ว เมื่อตอนผมอยู่ชั้นมัธยม ม.1 ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่แอบปลื้มๆนิดๆตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เราไม่เคยคุยกันจริงๆซักครั้ง มีแต่เค้าทักมาคุยกับเราในแชท ใช่ครับ ระยะเวลา3ปี ของมัธยมต้นของผม เราไม่เคยคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว เราไม่รู้นิสัยเค้ามาก แต่ที่แน่ๆเค้าเป็นคนขี้อาย เงียบๆ ระยะ3ปีนี้ ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันนะครับ ผมเองก็ไม่ได้จีบเค้า เพราะไม่กล้า แล้วเราทั้งคู่ต่างคนก็ต่างมีแฟน แล้วก็กลับมาโสดเหมือนเดิม
หลังจากที่จบมัธยมต้น ผมได้ทำการต่อ ปวช.1 ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง โดยที่ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องเค้าเลยว่าเค้าจะไปที่ไหนอย่างไร เหมือนต่างคนไม่ได้สนใจกัน แล้วก็ฟ้าคงเล่นตลก เราดันมาต่อที่วิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละสาขาเรียน ผมเจอเธออีกครั้งเราสบตากันแบบจ่ะๆ ผมรู้สึกแบบช็อตในใจ ปิ๊งอีกครั้ง เลยทักไปชวนคุย ว่าเป็นไงมายังไง ผมลองจีบเธอแต่เธอก็ไม่เอาผม555 แล้วเราก็ห่างหายกันไปอีก5-6เดือน แล้วเราได้กลับมาคุยกันเพราะว่าเธอทักมาจีบผม ใช่ครับผมงงมากๆ ผมด้วยความใจแข็งเลย เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่เอาผม ผมก็ฟอร์มเยอะนิดนึงเล่นตัวบ้าง แต่สุดท้ายก็ใจอ่อน
ผมและเธอก็ได้ตกลงคุยกันจริงๆจังๆ แล้วได้คบเป็นแฟนกันจริงๆ มันดูเหมือนเป็นเรื่องที่แสนหวานและไม่น่าเชื่อใช่มั้ยหล่ะครับ ระหว่างคบกันก็คงเหมือนคู่รักทั่วๆไปที่มีดีมีทะเลาะ มีสุขมีเศร้า นั่งรถกลับบ้านด้วยกันเกือบทุกเย็น ผมรักเธอมากๆ แต่แล้วเราก็เลิกกัน เธอเป็นคนบอกเลิกผมด้วยเหตุผลที่ว่า เธอบอกว่าไม่อยากทำผมเจ็บอีก แล้วอีกอย่าง สาขาที่เธอเรียนจะต้องไปฝึกงานที่กรุงเทพเป็นเวลา1ปีครึ่ง อาจจะไม่มีเวลาให้กันแล้ว ผมเสียใจมากที่มันต้องจบลง หลายๆคนอาจจะมองว่าเป็นช่วงเวลาสั้นๆนะครับ แต่สำหรับผมถึงเธอจะไม่ใช่รักแรก แต่เธอเป็นคนแรกที่ผมกล้าออกไปใช้ชีวิตด้วย ผมเป็นคนขี้อายเหมือนกับเธอ แต่เราก็ต่างกล้ามาเจอกัน มาอะไรกันจนได้ มันผ่านมาหลายๆเรื่องด้วยกัน เธอเป็นกำลังใจให้ผม ทำให้ผมอยากไปเรียน ตั้งใจเรียนมากขึ้น
หลังจากเลิกกัน ช่วงแรกๆ เธอบอกเธออยู่ไม่ได้เธออยากกลับมาหาผมมากๆ ผมก็บอกให้คิดดีๆนะ เรื่องแบบนี้ แล้วเราก็ยังคุยกันอยู่บ้างต่างคนต่างมูฟไม่ได้
พอเธอได้ไปฝึกงานที่กรุงเทพช่วงแรกๆ เธอก็ถ่ายมาให้ดูตลอดว่าเป็นยังไง แต่แล้วอยู่ๆเธอก็เปลี่ยนไปแบบงงๆ ผมงงมากๆ ว่าคนเราทำไมมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เธอเอาแต่อ่านไม่ตอบแชทของผม จนผมขอให้เธอกลับมา แต่เธอดันมาบอกว่าไม่รักแล้ว ทั้งๆที่เลิกกันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ ในหัวผมคิดแต่ว่าเธอคงไปเจออะไรใหม่ๆแน่ๆ แล้วตรงกับช่วงสงกรานต์ ผมอยู่ไม่ได้เลย กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่อยากทำอะไร น้ำหนักลง ผมทักไปตื้อเธอ4-5วัน เธอไม่สนใจผมเลย ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเลยซักนิด ไม่เข้าใจ เอาแต่หาคำตอบให้ตัวเอง ทั้งๆที่เธอบอกไม่รัก เธอด่าผมแทบตาย เธอบอกรำคาญ ด่าแบบแรงๆ แต่ผมก็ไม่หยุดตื้อ ครอบครัวผมรู้ เขาก็เอาใจผมตลอด พยายามจะพาไปนู่นนี่ หลายๆคนคงคิดว่าทำไมไม่เอาเวลาไปรักครอบครัวไม่ดีกว่าหรอ ผมอยากจะบอกตามความรู้สึกผมตอนนี้ว่า ผมรักมากครับครอบครัว แต่เวลาที่มันเสียใจเรื่องนี้จริงๆ เราไม่อยากจะทำอะไรเลย
ที่ผมอยากจะปรึกษาพี่ๆก็คือ ผมควรอยู่ยังไงต่อไป เหมือนชีวิตผมไม่มีสีสัน ไม่มีอะไรอยากทำ เอาแต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาตลอดเวลา เหมือนผมจมอยู่ในอะไรซักอย่างนึง ไม่รู้จะหลุดไปยังไง กับคนแรกในหลายๆเรื่องของผม ผมกลัวเห็นเขาไปรักคนอื่นแล้วจะอยู่ไม่ได้
ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ /\