[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เคยคบกับผช.คนหนึ่ง ที่อายุมากกว่า ตอนนั้นเขาเกือบ50 ด้วยเข้าใจผิดมาตลอดว่า
คนอายุเยอะ เป็นผู้ใหญ่ จะมีวุฒิภาวะ แต่เปล่าเลย เราไปเที่ยวบ้านเขา(ต่างจังหวัด) เขาพาไปรู้จักเพื่อนเขาที่อายุ7X 
เขาค่อนข้างติดเพื่อน ชวนเพื่อนมาทำอะไรกินที่บ้าน เราเป็นคนเก็บล้างทำความสะอาด
วันต่อมาเขาไปบ้านเพื่อนที่อายุ7X โดยชวนเราไปด้วย แต่เราไม่ไปเพราะไม่อยากไป เหนื่อย
เขาก็ถามว่าเราไม่ชอบเพื่อนเขาหรอ ก็ตอบไปว่าเปล่า แค่ไม่อยากไป อยากอยู่บ้าน
สักพักเขากลับมาพร้อมคนงานที่บ้านเพื่อนเขา3คน (รวมเขาก็เต็มรถพอดี) มาบอกให้เรากลับบ้านไปก่อน เพื่อนเขาจะไปตจว.
เขาจะไปขับรถให้เพื่อน เราก็อึ้ง แล้วก็เดินตากแดดออกจากหมู่บ้านไปขึ้นรถตู้ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ2กม.
โดยคนงานที่มากับเขาก็ถามเราว่า ไม่เก็บข้าวของไปด้วยหรอ(เราก็คิดว่า เดี๋ยวก็มา จะเก็บไปทำไม)
สองวันต่อมา เขาโทรมาบอกเลิก โดยมีเพื่อน(บอกให้วาง ไม่ต้องคุย)อยู่ข้างๆ 
มันเจ็บใจหลายๆเรื่อง เราซื้อของให้เขา ดูแล ห่วงใย ไม่มีรถก็ซื้อของแล้วใส่กระเป๋าลากเอาไปให้เขา อยากให้เขามีของดีๆใช้
สุดท้าย กลายเป็นมันเอาของทุกอย่างของเราไปทิ้ง (เราไม่ใช่คนรวย ของทุกอย่างกว่าจะซื้อมาได้ ต้องทำงานหลายวัน)
ไม่กี่วันจากนั้นมันก็เปิดตัวเมีย(ปัจจุบัน) เราไม่ได้รู้สึกแย่ที่มันไปมีคนใหม่ คนไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ แต่ทำไมต้องเลวต่อกันแบบนี้
ไล่ออกจากบ้าน ให้เดินไปเอง เอาของไปทิ้ง คนไม่เคยทำร้ายกัน ทำไมเลวต่อกันได้ขนาดนี้ แล้วอย่างนี้ จะทำใจอโหสิกรรมยังไง
เวลาพระท่านว่า ให้อโหสิกรรม การให้อภัยเป็นทานขั้นสูง เขาทำใจกันยังไง จึงจะให้อภัยได้จากใจจริง
ครั้นจะปล่อยให้เป็นเรื่องของเวรกรรม ก็ไม่รู้ว่ามีจริงมั้ย หรือเป็นเพียงคำปลอบใจ ไม่ให้ตามล้างแค้น