ต่อจากกระทู้ที่แล้วสงกรานต์ปรนี้เราได้มีโอกาสที่จะกลับมมาที่บ้าน จุดประสงค์หลักก็เพื่อมาหาคนที่เราแอบชอบเมื่อตอนเด็กๆนั้นแหละ  ในระหว่างการนั่งรถกลับมาที่บ้านเกิดเรานั่งคิดอยู๋ตลอดเวลาว่าถ้าไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีกมันก็ดีกว่า แต่ใจนึงก็อยากที่จะเจอมากๆ มันค้างคาอยู่ในใจมาตลอด   พอเมื่อกลับมาถึงบ้านเกิดเราได้ไปยังตลาดแห่งนึงที่เป็นที่ๆเราได้เจอกันเขาบ่อยที่สุด เรากับเธอคนนั้นเคยเรีบยด้วยกันตอนอนุบาล แต่ก็เคยได้เล่นกันบ้างคุยกันบ้างในตลาดแห่งนี้ เราเดินวนตลาดอยู่หลายรอบมากจนได้เข้าไปเห็นคนที่เราคุ่นตามากๆ พอคิดไปคิดมาเราจึงจำได้ว่านั้นเป็นแม่ของผู้หญิงที่เราชอบตอนเด็กๆ เราเดินไปเดินมาแล้วใช้เวลาไปที่นั้นเกือบ 3 วันถึงจะกล้าเข้าไปและถามถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นสรุปเอาไปเอามา เราก็ได้รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่แถวขอนแก่นเราก็เลยขอเบอร์ติอต่อมา เราดีใจมากๆที่พอจะมีโชคจะได้คุยกับผู้หญิงที่เราชอบอีกครั้ง หลังจากได้เบอร์ไม่นานเราก็โทรไปกว่าจะรับสายใช้เวลาพอสมควร
แล้วมีเสียง ฮโหล ดังขึ้น เป็นเสียงของผู้ชายตอนนั้นงงไปแปปนึงแต่ก็กลั่นใจพูดไปว่าติดต่อมาหาคนชื่อ..และได้เบอร์มาจากแม่ของเขา รออยู่ไม่นานเราก็ได้คุยกับผู้หญิงที่เราชอบอีกครั้งใจมันฟูขึ้นมามากเขาจำเราได้ด้วย แต่ว่า เธอคนนั้นมีแฟนแล้วนี่สิ ดีใจได้ไม่นานก็กลับเศร้าซ่ะแล้ว แม้จะได้คุยกันไปกันมาเล็กน้อยๆอยู่บ้าง แต่เหมือนฝั่งโน้นก็จะไม่ได้มีเวลาว่างที่จะคุยกับเรามาก เราก็เป็นคนที่คุยไม่เก่งด้วย ในสายตาของเขาเราอาจเป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันเท่านั้น
ไม่ได้มีอะไรสำคัญไปมากกว่านี้
    คำถามคือ ความรู้สึกที่มันอยู่ในใจเรา เราก็ยังไม่ได้บอกเขาไปเลยซักคำว่าเราชอบเขา มันเป็นเรื่องดีรึเปล่าที่จะไปบอกชอบคนที่เราชอบตอนเขามีแฟนแล้ว หรือควรบอกความรู้สึกของเราออกไปดี เราจะได้ไม่เหลืออะไรให้ค้างขาในใจ ถ้าแบบนี้มันจะดูเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า? 

    ถ้าเธอมาอ่านก็คงดี เราชอบเธอนะ เราอยากทำตัวให้ดีขึ้นเพราะจะได้มาอยู่กับและไม่ทำให้ลำบาก แต่ว่าเราดันมันงี่เง่าที่ไม่กล้าบอกไปตอนที่มีโอกาสและใช้เวลาสูญเปล่าไปกับตัวเอง เรื่องนี้มันโทษใครไม่ได้นอกจากเราเอง แต่เราไม่เป็นไรเราแค่อยากบอกให้รู้ไว้ก็ยังดี