สวัสดีค่ะ อยากมาขอความเห็นจากเพื่อนๆในนี้ เพราะเราเองรู้สึกเบื่อ นอย และไม่มีที่ปรึกษา เล่า ระบายให้ใครฟังได้เลย

เราเองคบกับแฟนมาเกือบ 10 ปี เมื่อก่อนก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ก็มีงอนเรื่องไร้สาระ แต่ก็รักกันดี เรื่องมือที่สามอะไรไม่มี ต่างคนต่างไม่ใช่คนเจ้าชู้
แต่ทุนเดิมของเราเป็นคนที่น้อยใจง่ายมาก เป็นมาตั้งแต่เด็ก คือไม่ได้มาเป็นแค่กับแฟน แต่กับคนในครอบครัว เพื่อน ก็เป็น 

2-3 ปีมานี้คืออยู่คนละที่กับแฟน เพราะแฟนไปเรียนต่อ ถ้าแฟนว่างหรือวันสำคัญอะไรก็จะขับรถมาหาที่บ้านเรา ก็แฮปปี้ดี 
ตอนเวลาห่างกัน ก็วิดีโอคอลคุยทุกวัน ไปไหนมาไหนก็คือบอกเป็นปกติ

แต่หลังๆมาหลายเดือนนี้ เวลาคุยกัน เขาก็เล่าเรื่องของเขาที่เจอ พอเราจะเล่าเรื่องของเราบ้าง เขาเหมือนไม่ได้ฟัง ก็เล่าเรื่องของเขาอีก บางทีเราจะเล่าเรื่องอะไร ก็เหมือนไม่ได้ฟัง 
ละเขาเองก็ไม่ค่อยจะถามเราว่า กินอะไรยัง วันนี้เป็นไง เหนื่อยไหม เคยถามเขาว่า นี่ไม่มีความอยากรู้เรื่องเราเลยหรอ ทำไมไม่รู้จักถามไถ่บ้าง อยู่ก็ห่างกันอยู่แล้ว เขาก็บอกว่า ละทำไมไม่เล่าเองล่ะ ทำไมต้องให้ถาม แต่สำหรับเรา การพูดจาถามไถ่มันก็คือเรื่องพื้นฐานรึป่าวที่คนรักกันก็น่าจะมี
ข้อเสียใหญ่ๆของเราเลยก็คือ เวลาเขาไปสังสรรค์ตอนกลางคืน เราจะต้องรอเขา ละเราจะนอนไม่ได้ เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร เกิดอุบัติเหตุรึป่าว แบบว่าเป็นห่วง แต่บางทีที่แบบว่าดึกมากแล้ว ตีสามไรงี้ พอเขาถึงห้อง เราก็แบบว่างอน ทำไมช้าจัง จะกลับช้าทำไมไม่พิมมาบอกบ้าง ละก็งอน ทะเลาะกัน เขาก็บอกว่า ใครใช้ให้รอ นอนไปเลยไม่ต้องห่วงหรอก ดูแลตัวเองได้ จนบางทีหลายครั้งมาก เราก็รออยู่ดี และก็ทะเลาะอยู่ดี จนเขาบอกว่า เบื่อและรำคาญจะอะไรนักหนา ถ้าไม่คาดหวังก็ไม่ผิดหวัง บลาๆๆๆ เราก็แบบรู้สึกเฟลนะ จนหลังๆมานี้เราเองที่เริ่มเบื่อเขา และไม่อยากห่วงอะไรแล้ว
แต่เช้ามาหรืออะไรคือเขาก็จะโทรมาเล่าว่าเมื่อคืนคุยงานว่ายังไงละก็มาแบบง้อๆบ้าง
แต่ที่หนักๆเลยคือเราจะเล่นมุกทำให้ฮา เขาก็ไม่ฮา แถมด่าอีก หรือบางทีถามอะไรที่แบบไม่ใช่เรื่อง ชวนคุยไปเรื่อย ก็โดนด่า ละเป็นแบบนี้ตลอดๆแทบทุกวัน เราก็พยายามคุยว่าเป็นอะไรนักเนี่ย จนเราไม่อยากพูด ไม่อยากถาม ไม่อยากอะไรด้วยแล้ว แต่พอเขาอารมณ์ดีๆเราก็กลับมาคุยกันดีๆอีก 
เมื่อเป็นแบบนี้มันหนักขึ้น คุยก็เหมือนไม่รู้เรื่อง ยิ่งคุยยิ่งเหมือนไม่ได้คำตอบ เราพยายามบอกความรู้สึก ว่าเรารู้สึกยังไง คิดยังไง พูดกันเพื่อปรับปรุง กลายเป็นคุยไปคุยมากลายเป็นเราผิด ละบางทีก็พูดรุนแรง ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด เหมือนว่าเราแย่มาก ทำอะไรก็ไม่ดี ทำอะไรก็ผิดทั้งนั้น เราเองชอบร้องไห้ ก็หาว่างี่เง่า น่ารำคาญ น่าเบื่อ งอแง เราอยากระบายอะไรให้ฟัง ก็ไม่ฟัง  และยังมีเรื่องอื่นๆที่ทำให้รู้สึกว่าเขาไม่สนใจหรือใส่ใจเรา ทำให้เราน้อยใจ
เราถามว่าเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ ห่างก็ห่างกันอยู่ละ ยังจะทำแบบนี้อีก เขาบอกว่าเขาเครียด เครียดแบบเครียดมาก เขาเองก็เหวี่ยงแบบนี้กับคนอื่นบ้างเหมือนกัน 
คือเรารู้ว่าเขาเครียดทั้งเรื่องเรียน งาน เงิน การสร้างอนาคต เขาบอกว่าตอนนี้ต่างคนต่างทำหน้าที่ไปก่อนไง บอกให้เราอดทน จะอารมณ์แย่แบบนี้และมากกว่านี้ไปอีกเป็นปี 
เราเลยแบบงงว่า ละตอนที่มีกันตอนนี้ทำไมไม่มองคนข้างๆละทำให้มันดีล่ะ เขาเองก็บอกว่าก็กลัวว่าสักวันนึงถ้าถึงจุดสำเร็จ อาจไม่เหลือใครแล้วก็ได้ 
ละเขาก็ถามว่า เชื่อมั่นไหมล่ะว่าอนาคตที่เราอยู่ด้วยกันมันจะดี เหมือนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน เราก็ไม่แน่ใจ เพราะอีกหน่อยแต่งงานไปเจอเรื่องเครียดเยอะแยะ จะเป็นแบบนี้อีกรึป่าวล่ะ เขาเองก็บอกว่าถึงตอนนั้นแต่งงานกันก็คือมีความพร้อม มีเงิน มีงานที่ดี มันคงไม่มีอะไรเครียดไปกว่าตอนนี้ที่ไม่มีอะไรเลย 
ส่วนเราเองก็สงสารเขานะ ก็คือเข้าใจในความเครียดของเขา
แต่เราไม่เข้าใจว่า เราก็คบมานาน เป็นทั้งแฟน เป็นทั้งพี่น้อง เป็นเหมือนทุกอย่างกันไปแล้ว ทำไมไม่แยกแยะ เครียดก็รู้ แต่รับฟังเราบ้างก็ได้ เราเองรู้ตัวเองดีว่า ถ้าเราไม่สนใจ ไม่ถามไม่อะไรไม่สนใจอะไรมาก มันเหมือนไม่เป็นตัวเอง เหมือนคนไร้วใจก็ว่าได้ มันก็ดูนิ่งๆเฉยๆไปอีก 
ความรู้สึกเราตอนนี้ถามว่ารักไหม ก็รัก เพราะเขาก็คือมีส่วนที่ดีมาก ตอนอยู่ด้วยกันมันก็คือดี 
บางทีเราเฉยๆกับเขาไป ไม่ค่อยอะไรด้วย หลังๆมานี้เขาก็ถามว่ายังเหมือนเดิมกับเขาไหม 
เราไม่แน่ใจว่า ณ ตอนนี้ที่ความรู้สึกเราถดถอยลงเรื่อยๆ จนถึงวันที่เขาสำเร็จ ความรู้สึกของเราจะกลับไปแฮปปี้เหมือนเดิมรึป่าว หรือว่าเราจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนที่ไม่โหยหาเขาอีกต่อไป แล้วเราจะยังไงต่อ เราจะได้แต่งงานกันไหม ตอนนี้มันเลยมีแต่ความรู้สึกเฉยๆ.. ไปซะแล้ว