เราเป็นคนไม่ดีค่ะ นิสัยไม่ดีจริงๆ เรารู้สึกว่าเราด้อยกว่าเพื่อนเราคนนึงตลอด เราสนิทกันระดับนึง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง ความสามารถ เขาดูดีกว่าเราจนเรารู้สึกอิจฉา เรากลายเป็นอคติกับเขา เราไม่อยากอยู่ใกล้ ขี้แพ้ชัดๆ เราเคยทำงานกลุ่มด้วยกัน3คน แต่เราดูเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาแบ่งกะเพื่อนไปแล้วอีกคน เราเลยบอกไปตรงๆว่าเราไม่มีหน้าที่เลย แค่จะตัดกระดาษเขายังไม่ให้เราทำค่ะ คงเพราะไม่ไว้ใจ กลัวเบี้ยว กลัวออกมาไม่ดี เราอยากทำบ้าง เราเหมือนเป็นตัวฟรี เขาก็บอกว่า “งั้นก็ไปแย่งมันตัดกระดาษสิ จะได้มีไรทำ” พูดติดตลก เราร้องไห้เลยค่ะ เราเสียใจที่เราไม่เห็นค่าตัวเอง เราน้อยใจเพื่อน มีวันนึงไปทัศนศึกษา เราใส่กางเกงขาสั้น เขาเดินมาบอกเราว่ะ “ใส่กางเกงตัวนี้จริงดิ มีกางเกงยีนส์นะ” เราเลยถามว่า “ทำไม” เขาบอกว่า”ก็ดูเหมือนไม่มีจะใส่อะ” พูดติดตลกอีก ทั้งที่เขาใส่กระโปรงสั้นกว่าเราอีก เราเฟลมากๆ เพื่อนที่ได้ยินปลอบเราไม่หยุด เราไม่มั่นใจเลย เราโกรธมาก เราคิดว่าเราขาใหญ่ไปรึเปล่าใส่ขาสั้นไม่สวย เขาเลยพูดแบบนั้น แต่พอผ่านไปอาทิตย์นึง เราก็พอเริ่มปล่อยวางได้ เราพยายามคิดว่าคนเราไม่ดีไปส่ะทุกอย่าง เราก็คงมีด้านที่เขาไม่ชอบเหมือนกัน แต่บางทีเราก็หยุดคิดไม่ได้ว่าเขาก็สวยกว่าเราไปส่ะทุกอย่างจริงๆ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่รู้สึกไม่ชอบเขา เพราะค่อนข้างสนิทกัน เราไม่อยากอคติ ไม่อยากไม่ชอบเขา