เรื่องมีอยู่ว่า ตั้งแต่ประถม พ่อจะบอกตลอดว่าถ้าอยากได้ไรต้องเรียนได้เกรด3.50+ เราทำได้มาตลอด แต่หลังจากพ่อมีเมียใหม่ เวลาเราเรียนดี ไม่เคยได้รับคำชม หรืออะไรที่เป็นรางวัลเลย มีแต่บอกว่า คิดว่าจะได้3.80 เหม่อเลยค่ะ เมื่อก่อนพ่อชมเราเก่งมาตลอด ทำไมถึงพูดแบบนี้กับเรา เมื่อก่อนพ่อตามใจ แต่ไม่ได้ตามถึงขั้นว่าอยากได้อะไรต้องได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนกัน จนเราอยู่มัธยม ข้อแลกเปลี่ยนมันใช้อะไรไม่ได้ ระหว่างม.4-6 ขอพ่อมาตลอด ว่าช่วยออกค่าโทรศัพท์ได้ไหม อยากได้เครื่องใหม่ พ่อบอกว่าดูก่อน แล้วไปคุยกับเมียใหม่ สุดท้ายก็ปฎิเสธเราทุกรอบด้วยการบอกว่าไม่มีเงิน เราก็เข้าใจอยู่ค่ะ เลยมาขอล่าสุดตอนปัจจุบัน พ่อก็ตอบกลับมาแบบเดิมว่าไม่มีเงิน ทั้ง ๆ งานตอนนี้เยอะมาก ตอนนี้จบม.6 ทำงานพาร์ทไทม์ มีเงินเก็บอยู่ แต่ก็แอบอยากได้รางวัลจากพ่ออยู่ดีเพราะเรื่องเกรด แต่พ่อก็ปฏิเสธอีกบอกว่าอยกาได้อะไรซื้อเอง เค้าจะสอนให้เราเก็บเงินวันที่เค้าไม่อยู่เราได้ดูแลตัวเองได้ ในความคิดเราคือ ไม่มีเค้ายังไงเราก็ต้องอยู่ให้ได้ เพราะยังไงก็ต้องทำงาน แต่นี่ขอเพราะอยากได้เป็นของขวัญ ถ้าเค้าคิดแบบนี้แสดงว่าในอนาคตเค้าก็คิดมาแล้วว่าอยากได้ไรให้ซื้อเอง แสดงว่ามันไม่ได้สื่อถึฃการสอนเท่าไหร่ แต่มันเป็นข้อเด็ดขาด ว่าต่อไปต้องซื้อเองนะ เพราะต่อไปเค้าจะไม่ซื้ออะไรให้ ทำไมต้องบอกว่าสอนด้วยคะ เราแค่อยากให้ครอบครัวซัพพอร์ตในบางเรื่อง ถึงมันจะไร้สาระ แต่ไม่ได้ขอทุกปี จนป้าที่สนิทกับเราก็มาถามว่าพ่อไม่ให้เงินหรอ เค้าซื้อทองให้เมียใหม่ตั้งหลายเส้น วันนี้ก็ซื้อตู้เซฟมา แล้วยัดเงินให้เมียใหม่ปึกใหญ่ ๆ พูดตามตรงว่าน้อยใจจริง ๆ ค่ะ มันค่อนข้างที่จะย้อนแย้ง ลูกของเมียใหม่พ่อก็ส่งเงินให้เรื่อย ๆ มีอะไรอร่อยก็ส่งไปให้กิน รถก็ได้ แต่เค้าไม่เคยส่งอะไรมาให้เราตอนที่เรียนอยู่ตจว.เลย พี่ส่วเราก็ได้รถเครื่องตั้งแต่ม.3 ตอนนี้เราจะขึ้นมหาลัย เค้ายังไม่พูดเรื่องนี้กับเราเลย  ใครไม่มายืนจุดนี้ไม่เข้าใจจริง ๆ ค่ะ อาจจะออกแนวเอาแต่ใจ แต่ในใจมันไม่ได้เล็งเห็นว่าเค้าไม่ได้ให้ในสิ่งที่เราต้องการ แต่เค้าละเลยเรา มองข้ามเรา และรักเราน้อยลง เห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเอง