เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้ผอม ไม่ได้สวยอะไรเป็นคนหน้าตาธรรมดาๆ เมื่อก่อนเราจะถูกแม่บอกมาตลอดว่า เป็นคนอ้วนแบบนี้ อย่าไปใส่อะไรที่มันเห็นตัวเห็นผิว เราเลยเคยใส่เเค่เสื้อยืดตัวยาวๆกับกางเกงขายาวมาตลอด  เพราะเราเป็นเเค่เด็กป.5 ป.6 คนหนึ่ง ไม่มีเงินเป็นของตัวเอง เลยใส่ได้แค่เสื้อผ้าที่เเม่ซื้อให้ใส่ แต่พอเราอยู่ม.2 เราที่เริ่มมีเงินเป็นของตัวเอง เพราะได้เงินที่ได้จากการช่วยงานป้า เราก็เลยเริ่มที่จะซื้อเสื้อผ้าเอง เราที่คิดว่าการเเต่งตัวในวัย13 14 ปี ตอนนั้นมันคือความสุขอีกอย่างของเราเลย ตอนซื้อมาแล้วได้เสื้อตัวนั้นมา ตอนนั้นมันแบบมีความสุขมากๆเลย ชอบมันมากๆ แต่ความสุขนั้นมันก็สั้นมากๆ หลังจากที่ได้เสื้อมาเมื่อกลางวัน พอถึงตอนเย็นเราก็เอาเสื้อตัวนั้นเอามาให้แม่ดู สำหรับเรามันคือเสื้อที่เราชอบมาก แต่กับแม่มันก็แค่เสื้อที่มันไม่สวยเลย  ตอนนั้นเราเห็นเลยว่าสีหน้าของแม่คือไม่ชอบเลย เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนแม่พูดขึ้นมาว่า เราคนอื่นเข้าใส่แล้วสวยหรอถึงอยากใส่ตาม ตอนนั้นเราคือแบบน้ำลายมันคลอแล้วอะ เราคิดว่าเเม่จะไม่พูดอะไรแม่ แต่มันไม่ใช่ แม่พูดมาอีกว่า ถ้าใส่แบบนี้ไม่ต้องไปไหนกับแม่ จะใส่อะไรก็ดูตัวเองบ้าง ตัวอย่างกับช้างนํ้า เราตอนนั้นที่ไม่ไหนแล้ว คือหนีไม่ร้องไห้ก่อน พอสงบสติอารมณ์เสร็จแล้วก็เดินออกมาหาแม่เงียบๆไม่พูดอะไร เราคิดว่ามันจะจบแล้ว แต่มันคงเป็นแค่ความคิด แม่ยังพูดอีกว่า พูดแค่นี้รับไม่ได้หรอที่พูดไปมันก็คือความจริง  ถ้าเรื่องมันจบแค่วันนั้นก็คงดี แต่มันไม่ใช่ เราคิดที่จะลืมเรื่องวันนั้นไป เราเลยซื้อเสื้อผ้ามา เราก็คิดว่า ครั้งที่แล้วเราซื้อเสื้อจากร้านเสื้อผ้าคนผอมหรือเปล่า เราใส่เลยไม่สวย ครั้งนี้เราเลยซื้อจากร้านที่เค้าขายเสื้อผ้าที่คนผอมกับสาวอวบก็ใส่ไซส์เดียวกันได้ เราก็ซื้อมา เพราะเห็นตอนเค้าไลน์สดขาย เราก็เห็นเค้าใส่ให้ดูทั้งคนไซส์ผอม กับไซส์สาวอวบ เราก็เห็นว่ามันสวยดีเลยซื้อมา แล้วเหตุการณ์มันก็เหมือนเดิมกับครั้งที่แล้วเลย เราไม่รู้ว่าที่เเม่พูดเพราะรักหรืออะไร???