เรารู้จักเพื่อนคนนี้มา3-4ปีแล้ว ช่วงม.ต้นเราคิดว่าอาจเป็นเพราะพึ่งรู้จักกันไม่นาน แต่จนเราสนิทกับเพื่อนคนอื่นๆก็ยังไม่สนิทกับเพื่อนคนนี้สักทีบวกกับเขาเป็นคนพูดน้อยด้วย(ปล.ไม่เห็นเขาสนิทกับคนอื่นด้วย) เราก็ไม่ได้แบบอะไรมาก พอขึ้นม.ปลายมาเพื่อนคนนี้อยู่ห้องเดียวกันกับเรา(บวกกับเพื่อนห้องเดิมของเรามีมาด้วยกันแค่4คนเองรวมเรา) เพื่อน2คนเขาสนิทกันเลยนั่งด้วยกันเลยเหลือเรากับเพื่อนที่พูดน้อยค่ะ เราก็แบบไม่ได้อะไรลองชวนคุยหน่อยเขาก็คุยต่อได้นะคะแค่แบบแปปๆพอหมดหัวข้อก็ไม่ได้ต่ออะไร พอมานานๆเข้าเขาแทบไม่ค่อยชวนเราคุยอะไรเลยค่ะถ้าเราไม่ชวนก่อนเราเลยรู้สึกอึดอัดค่ะ แต่เพื่อนก็ไม่ผิดที่เป็นคนคุยไม่เก่ง เราเลยเริ่มสนิทกับเพื่อนคนอื่นแทน(แบบว่าสนิทได้เร็วมากค่ะน่าจะเพราะศีลเสมอกัน)แต่เราก็ยังนั่งกับเพื่อนคนนี้อยู่นะคะ เวลาเรียนเวลากินข้าวก็ไปกับด้วยกันบวกกับมีเพื่อนที่เราสนิทด้วย2-3คน แต่เพื่อนคนที่พูดน้อยกลับไม่สนิทกับใครเลยค่ะ เราคิดว่าเขาอาจจะชอบที่เป็นแบบนี้อยู่แล้วคือเพื่อนก็ไม่ผิดอะไรเลย แต่เรากลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเพราะเวลาแบบจะคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยก็แบบเราคุยกับคนอื่นแบบได้เรื่อยๆเลยค่ะแต่เพื่อนคนนั้นไม่ค่อยคุยด้วยเท่าไร(เหมือนเพื่อนไม่รู้จะพูดอะไร)กลายเป็นว่าแทบจะไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้เลยค่ะมันเหมือนว่าเราเมินเพื่อนคนนี้เลยค่ะแต่เราไม่รู้จะชวนคุยอะไรดีเพราะนานๆเข้าก็อึดอัดเอง เห้อออยากกิ้ดเลยค่ะขอลาออกไม่ท้อคไม่คุยกับอะไรแบบนี้อีกได้มั้ยอึดอัด (ปล.น่าจะเป็นที่ตัวเราเองด้วยค่ะ เพื่อนไม่ได้ผิดอะไรเลยที่เป็นคนพูดน้อย เราแค่มาระบายให้มันโล่งๆหน่อยค่ะ)