ผมไม่รู้จะปรับตัว หรือตั้งรับอย่างไรดี เหมือนกับขยับหรือทำอะไรก็ผิด ปัญหาสืบต่อมาจากการเรียนผมอาจจะผิดหรือดูโดนเด่นที่ผมสมใจเรียน เพราะความชอบในสาขาที่เรียน ผมเข้าใจหลายอย่างกับความแตกต่างของคนในความคิด มีรักก็มีเกลียด

ผมตัดปัญหาหลายอย่างจากการไม่ยุ่งหรือเกี่ยวข้อง เวลามีเพื่อนมาปรึกษางาน ผมก็เต็มที่ แต่ผมไม่สามารถที่จะทำให้ได้ทั้งหมด เพราะในเรื่องของงานวิจัย ต้องอาศัยความชำนิชำนาญและการศึกษา ซึ่งผมก็ยังมือใหม่

แต่การที่ผมเลือกที่จะห่างๆ หรือไม่ตามใจในสิ่งที่ผมทำแล้วเป็นทุกข์ ผมกับเหมือนคนไม่มีสิทธิที่จะได้รับในการตัดสินใจนี้ โดนวิจารณ์หลายอย่าง

ผมอดทนจนผมสามารถขึ้นสอบได้ นั้นหมายความว่าผมจะจบในอีกไม่ช้า ผมนึกว่าปัญหานี้จะหมดไป กลับยิ่งทำให้ผมได้รับผลกระทบต่างๆ จากบุคคลที่ไม่ชอบ

ทุกวันนี้เหมือนอยู่ด้วยการตั้งสติ คิดก่อนพูดและระวังตัวกับการก่อกวนทางจิต  และทุกครั้งผมก็จะพลาดเสมอด้วยการใจอ่อน กับการพูดจาดี การวางตัวที่ดีในลักษณะสุขุม ทำให้ผมลืมไปเลยว่า เราไม่ควร100%

ผมจะโกรธตัวเองมากว่าทำไมถึงต้องผิดพลาดขาดสติแบบนี้บ่อยๆ แล้วเราก็มาทุกข์ ซึ่งผมก็ไม่รู้จะปรับตัวหรือทำอย่างไร


อยากได้แนวคิด หรือแรงบันดาลใจบางอย่าง เพื่อจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างครับ หากเขียนสับสนอย่างไร ต้องขอโทษด้วย ยอมรับว่ามีสภาวะที่เครียดมาก ตลอด 2 ปีกว่า จนทำให้ตัวเองขาดความมั่นใจ