สวัสดีค่ะขอใช้นามสมมุติว่า B นะคะ ตอนนี้อายุ 14 ค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะมาปรึกษาพี่ๆน้องๆในพันทิปค่ะ ต้องย้อนไปไกลมากๆค่ะ ขอย้อนไปเมื่อตอนหนูอยู่ ป.5 นะคะ คือหนูเป็นคนที่ชอบโดนเพื่อนแกล้งค่ะ ตอนนั้นบอกตรงๆเลยว่าไม่มีเพื่อนสนิทค่ะ บวกกับปัญหาครอบครัวเวลาที่หนูเจอเรื่องอะไรหนูไม่เคยบอกแม่หรือครอบครัวเลย เพราะบอกไปแล้วพวกท่านก็บอกแค่ว่า อดทนๆจะเก็บมานึกมาคิดทำไม ตอน ป.5 หนูโดนเพื่อนผู้หญิงคนนึงค่ะเขาสั่งไม่ให้เพื่อนทั้งห้องเล่นกับเรา แซะแขวะเราทุกวันเราจำได้ว่าถึงบ้านกลับมาร้องไห้ในห้องน้ำทุกวัน จนได้เจอเพื่อนคนนึงในห้องเธอพึ่งย้ายมาตอน ป.5 ค่ะที่เราสนิทกันได้คงเพราะว่าเราติ่ง K-pop เหมือนกันค่ะแล้วเราติ่งเมนเดียวกันด้วยคือจองกุก พอ ป.6 หนูก็เริ่มดีกับเพื่อนกลุ่มนั้นแล้วค่ะ แล้วจู่ๆวันนึง เพื่อนคนเดิมก็สั่งไม่ให้เพื่อนเล่นกับหนู ครั้งนี้หนูโมโหมากๆหนูเลยสวนกลับไปมั้งเวลาที่เขาแซะด่าหนู มีอยู่วันนึงคาบสังคม หนูนั่งทำงานกับเพื่อนที่เราติ่ง K-pop เหมือนกันค่ะ แล้วกลุ่มที่แซะหนูเขานั้งข้างหลังเรา มีคนนึงเป็นทอมในกลุ่มค่ะจู่ๆเขาก็พูดว่า จองกุกหล่อตรงไหนแต่งหน้าเป็นตุ๊ดหรอหน้าพลาดสติกศัลยกรรมมาบอกหล่อ แล้วเพื่อนๆกลุ่มนั้นก็ขำกันสนุก หนูกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จนไปร้องไห้กับเพื่อนคนนั้นในห้องน้ำเลยค่ะเพราะตอนนั้น เขาเป็นเหมือนแรงบันดาลใจของหนู จนหนูจบ ป.6 หนูได้มาสอบเข้า ม.1 ที่โรงเรียนประจำอำเภอ หนูก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อหนูไหมว่าการที่เราอยู่เฉยๆแต่กลับมีคนมาหมั่นไส้เราได้ พอเปิดเรียนมาหนูก็มีเพื่อน 2 คนค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดเรียนออนไลน์ เรียนได้แค่ 1 อาทิตย์ก็ปิด แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนคนนึงในห้องแชทมาหาหนูเขาแคปแชทกลุ่มห้องมาให้หนูดูเป็นแชทที่เพื่อนร่วมห้องกำลังด่าหนู เขาแคปเฟสหนูแล้วมาด่ากันสนุกสนาน หนูเครียดมากค่ะตอนนั้นเพราะหนูไม่เคยพูดกับเขาเลยแต่เขากลับไปด่าหนูเสียๆหายๆ พอเวลาผ่านไปหนูก็ทะเลาะกับเพื่อนที่สนิทกัน หนูก็เลยแยกมาอยู่คนเดียวสักพัก จนได้เพื่อนกลุ่มหนึ่งซึ่งในกลุ่มนั้นมีคนนึงที่เคยด่าหนูลงกลุ่มห้อง แล้วเอาหนูไปโพสด่าในเฟส หนูก็พยายามใจดีสู้เสือไว้ หนูก็อยู่กลุ่มนี้ได้ระยะหนึ่งค่ะ จนวันนึงเพื่อนในกลุ่มเริ่มพิมแชทเปลี่ยนไปเขาเปลี่ยนชื่อในแชทกลุ่มหนูเป็นคำหยาบคาย ช่วงนั้นเป็นช่วงเรียนออนไลน์ด้วย จนมีคนนึงเตะหนูออกจากกลุ่ม หนูกล้าสาบานได้เลยนะคะว่าหนูไม่เคยนินทาใครไม่เคยด่าใครในกลุ่มนี้หรือคนในห้องคนอื่นๆเลย พอเปิดเทอม นรกของหนุก็ได้มาถึงหนูจำเหตุการณ์นี้ฝังใจเลยค่ะเปิดเทอมมาหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ชวนคุยกับใครในห้องเขาก็ตอบแต่ไม่สบตาเราค่ะจนเรามารู้ภายหลังว่าเป็นใีมือของหัวโจกขาใหญ่ในห้องเขาสั่งไม่ให้ใครคุยกับหนูไม่งั้นจะโดนแบบหนู งานกลุ่มไม่มีใครเอาหนูเข้ากลุ่มเลยหนูต้องขอครูแยกมาพรีเซนทำเดี่ยวมันเจ็บปวดมากๆค่ะ เวลาเรียนกลุ่มที่เขาไม่ชอบหนูเขาเขียนกระดาษเป็นคำหยาบมาปาใส่หัวเรา เอาลิขวิดมาเขียนโต๊ะ มีครั้งนึงครูสุ่มให้หนูพูดหน้าห้อง หนูใช้โทรศัพท์ดูด้วยนะคะ สักพักแชทห้องก็เด้งมีคนนึงในห้องบอกว่า เสียงอิเห*ยนี่เหมือนผู้ชายเลยว่ะกระเทยป้ะ จัง รีบๆพูดเถอะรำคาญ หนูอ่านคำนั้นหนูกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหวเลยค่ะพอพรีเซนเสร็จหมดคาบนั้นหนูรีบวิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำมันเจ็บปวดทรมาน ทั้งแค้น ทั้งเจ็บ หนูถามตัวเองตลอดว่าหนูไปทำไรให้พวกเขา จนหนูกล้าถามเขาไปตรงๆเลยค่ะว่าทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ เขาก็ตอบแค่ว่า ก็แค่ไม่ชอบขี้หน้ารู้สึกไม่ถูกชะตาแค่นี้เลยค่ะ พอมันหนักขึ้นๆหนูต้องกินข้าวคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวแถมโดนแซะทำอะไรก็โดนแซะไปหมด จนหนูทนไม่ไหวหนูเลยแจ้งครูที่ปรึกษาเขาก็ว่าจะช่วยพูดให้ แล้วครูเขาก็เรียกเพื่อนกลุ่มนั้นมาคุย พอคุยเสร็จครูก็บอกแค่ว่าเพื่อนบอกว่า หนูคิดไปเองหนูไม่เข้าหาพวกเขา หนูเจ็บจนมันพูดไม่ออกหนูคิดว่าครูจะช่วยหนูได้แต่เปล่าเลยหนูกลับโดนแกล้งหนักกว่าเดิมเขาด่าหนูว่า เสร่อไปฟ้องครู จนหนูทนไม่ไหวแล้วกลับบ้านมาวันนั้น หนูตัดสินใจทำบางสิ่งหนูเอาเชือกมาผูกไว้ที่ชายคาห้องน้ำหนูยอมรับว่าตอนนั้นหนูทั้งเครียดทั้งเศร้า หนูเกลียดตัวเอง จนมีวูบหนึ่งหนูเห็นหน้าแม่ลอยมาว่าแม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนแต่หนูกลับทำไรแบบนี้หนูตัดสินใจไม่ทำ หนูบอกแม่ตรงๆว่าหนูเจออะไรมามั้งที่โรงเรียนจำได้ว่าเล่าทั้งน้ำตาค่ะเพราะกลับบ้านทุกครั้งเวลาที่แม่มารับหนูจะบอกว่าที่โรงเรียนสนุกมาก ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย แม่ร้องไห้หนักมากค่ะมันทำให้หนูจำเหตุการณ์ในวันนั้นฝังใจเลยค่ะแม่บอกว่าจะไปเอาเรื่องที่โรงเรียน ที่ครูเพิกเฉยทั้งๆที่ตอนนั้นหนูมีหลักฐาน หนูเลยบอกแม่ว่าปล่อยไม่เถอะแม่อีกเดือนเดียวหนูจะจบแล้ว หนูไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่หนูเหนื่อยแล้ว แม่เขาก็ยอมนะคะเขาบอกจะให้หนูย้าย รร หลังจบเทอมนี้ หนูนั่งส่องเฟสของพวกที่เขาแกล้งหนูบูลลี่หนูทำร้ายหนูทั้งประถมและมัธยม พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีทุกอย่าง หนูรู้สึกมันเจ็บมากๆค่ะ ที่เจ็บที่สุดคือหนูมารู้ภายหลังว่าพวกเพื่อนประถมหนูทักไปหาเพื่อนโรงเรียนที่หนูเรียนว่าไม่ให้เล่นกับหนู มันบลาๆ จนจบเทอมหนูก็ลาออกค่ะ แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นนะคะ แม่พาหนูไปตรวจโรคซึมเศร้าที่โรงพยาบาล ผลปรากฏว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ พร้อมกับแพนิคด้วย ตอนนั้นหนูเครียดมากๆค่ะหนูอยากจะหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย แม่เขาก็ร้องไห้ค่ะท่านบอกว่ามันเป็นความผิดของแม่เองที่ไม่เคยสนใจหนูเลยหนูถึงต้องมาเป็นโรคอะไรแบบนี้ แต่หนูก็ให้อภัยท่านค่ะ พอเวลาผ่านไปตอนนี้หนูรักษาโรคซึมเศร้ามาได้ 8 เดือนแล้วค่ะ หนูย้ายโรงเรียนใหม่เจอเพื่อนที่ดีสังคมที่ดีแต่ เวลาที่หนูนอนหลับหนูฝันเห็นเหตุการณ์ที่หนูโดนแกล้งโดนบูลลี่ หนูฝันเห็นมันทุกคืนค่ะ แม้แต่วันนี้หนูก็ฝันเห็นหนูเครียดหนูอยากจะตายเหลือเกิน หนูปรึกษาพี่ๆนักจิตเขาก็บอกว่า มันคงเป็นเหตุการณ์ที่ร้ายแรงสำหรับหนูจนมันกัดกินไปจนถึงจิตใต้สำนักของหนู เขาบอกแค่ว่าไม่มีทางรักษามีแต่เวลาที่จะเยียวยาสภาพจิตใจหนูได้ หนูฝันเห็นเหตุการณ์แบบนี้ทุกวันๆ หนูอยากจะตะโกนดังๆว่าหนูอยากตายหนูไม่อยากอยู่แล้ว มันเป็นปมในใจหนูเวลาหนูเห็นอะไรที่คล้ายกับอดีตหนูจะเจ็บปวดมากๆ เวลาที่หนูเครียดหนูก็ไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรหนูคอยที่จะใจสั่น มือสั่น หายใจไม่ออก หนูเลยอยากถามพี่ๆน้องๆในพันทิปว่าทำอย่างไรถึงจะลืมปมในอดีตเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตได้บ้างคะ😭 #อ่านให้หมดได้ไหมคะ