เราเป็นคนหนึ่งที่ต้องการความรักมากๆ ครอบครัวเรามีกัน4คน เราเป็นลูกคนเล็ก ลูกที่ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไมเราเป็นคนที่ถ้ารักใครแล้วก็จะยอมเขาไปทุกอย่าง ยอมทำเพื่อเขาตลอดต่อให้เราจะไม่ชอบมัน แต่เหมือนทำไม  ทุกคนที่เรารักจะไม่เป็นแบบนั้น เราไม่เคยได้รับความรักกลับมาเลย เราทำอะไรเราหวังเพียงแค่ให้เขารักเราเหมือนที่เรารักเขา เช่นพ่อกับแม่ เราเหมือนเป็นส่วนเกินในบ้านเพราะพวกเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลย พี่เราเขาเป็นลูกคนโตที่พ่อแม่ยอมเขาตลอด เขาไม่ได้นิสัยไม่ดีนะแค่เราอิจฉาตรงที่เขาแสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้ ในขณะที่เราไม่อยากให้พ่อแม่ปวดหัวเลยเลือกที่จะไม่แสดงออกมา ทำให้ทุกคนมองข้ามความรู้สึกของเราเวลาพ่อดุพี่เขาจะระวังคำพูดเพราะกลัวพี่โกรธแต่พอเป็นเราเขาว่าเสียงดังมากๆแถมใช้คำพูดเหมือนเราทำ
ผิดมากแม่ก็ไม่เคยว่าพี่ในขณะที่เราโดนว่าแบบลืมคิดว่าเรารู้สึกยังไง เวลาพ่อแม่ซื้ออะไรก็มีแต่ของที่พี่กินได้
ส่วนเราก็มีบ้างที่เขาจำได้ว่าเรากินอะไร แต่หลายครั้งที่พ่อกับแม่จะซื้อของที่พี่ชอบกินแต่เราไม่กินมาแล้วก็พูดว่าอ้าวนี้เราไม่กินหรอเห็นเรากินอยู่นิทั้งที่ความจริงคนที่กินคือพี่ บางทีเราก็จุกนะเหมือนเราไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย แม้กระทั่งตอนอยู่กับเพื่อนเหมือนเราไม่ใช่ตัวสำคัญคือแบบถ้าเราหายไปก็ไม่ทีใครถามหาไม่มีใครสนใจอะ เเล้วเราเหมือนไอขี้แพ้ตรงไหนรู้ไหมตรงที่เราก็ยังเบือกที่จะให้อภัยเขาไงต่อให้เราร้องมากแค่ไหน แล้วที่เราโคตรขี้แพ้ที่สุดคือการที่เรารอหวังว่าเราจะเจอกับคนที่รักเราจริงๆคนที่เขามาหาเราเพราะอยากเข้ามาเองโคตรขี้เเพ้ที่เรารอใครก็ไม่รู้ที่ทันไม่ทีทางเกิดขึ้นอ่ะ