สวัสดีค่ะเรามีปัญหาในเรื่องการควบคุมอารมณ์ไม่มีสมาธิชอบเหม่อลอยบางครั้งก็มีคุยกับตัวเอง ปัญหาส่วนนี้มันมาจากเรื่องในอดีตสะสมกับปัญหาปัจจุบัน เข้าเรื่องเลยนะคะเราอายุ23ย่าง24เราเป็นซึมเศร้ามานานหลายปีมากๆตอนแรกๆบอกใครไปก็มีแต่คนบอกว่าเราคิดไปเองเรียกร้องความสนใจซึ่งหลังๆเราไม่พูดให้ใครฟังเพราะกลัวเขาจะหัวเราะเราตอนแรกเปิดใจกับครัวครอบให้ฟังตอนปี2เขาก็บอกเราคิดไปเองเหมือนหลายๆครั้งที่โดนมาเราเริ่มปกกั้นตัวเองไม่ออกไปเจอสังคมปกติเราเที่ยวบ่อยมากมีเพื่อนมีพี่มีน้องในสังคมมหาลัยมากมายตอนนั้นเรามีแฟนที่คบกันมาสามปี แฟนคนนี้เขาดีกับเรามาก มากจนเราเหลิงอยากได้ไรเขาก็ไม่ขัดพาไปทุกที พอไม่ได้ดั่งใจเราเราก็เริ่มเอาแต่ใจตัวเองเขาให้ทุกอย่างที่เราไม่เคยได้ทั้งค่าเทอมเราค่ากินเขาเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด จนมีคนมาพูดกับแฟนเก่าเราว่าตามใจเรามากไปแล้วระวังติดเป็นนิสัย คนพวกนี้ก็เป็นกลุ่มเพื่อนเรา เวลาไปเที่ยวแฟนก็ให้ตังไปเที่ยว เอาไปเลี้ยงเพื่อนๆ พอถึงจุดอิ่มตัวเราเริ่มถอยห่างจากเพื่อนๆ จนเราไม่สนใจเรียนโดนรีไทน์ตอนนั้นเราเครียดมากกลัวแม่พ่อรู้แฟนเก่าเรียนพาไปสมัครเรียนปี1ใหม่อีกมอและพาย้ายหอจ่ายค่าเทอมให้ใหม่ พอเริ่มเรียนใหม่แฟนไม่ค่อยมีเวลาให้ทำงานอยู่แต่หน้าคอม ตอนนั้นเรามีปัญหากันเราเลิกกัน เลิกกันไม่ดีเลิกได้สามเดือนให้ก็มาง้อ เราก็กลับไป(ตอนนั้นเราไม่ได้เรียนแล้วเรารู้สึกเรียนไม่ไหวเลยลาออก) แต่การกลับไปครั้งนี้มันเปลี่ยนชีวิตเราไปเลย เรากลับไปอยู่กับเขาและเพื่อนเขาเรารู้รึกว่าเพื่อนเขาแปลกๆไปพูดกับเราน้อยลงหลบหน้าเรา ทำให้เราเหมือนอยู่คนเดียว เจอหน้าแฟนตอนเข้านอนและตอนตื่นเท่านั้น เราเริ่มรู้สึกไร้ค่าเป็นตัวถ่วงแฟนเพราะเขาให้เราอยู่แต่ห้องให้เงินเราใช้รายเดือน ตอนนั้นเราเริ่มคิดที่จะออกไปหางานทำไม่อยากแบมือขอเงินเขา แต่เขาไม่ให้ไปเขากลัวเราเหนื่อย แต่ก็มีคนที่ไม่รู้ข้อตกลงของเราเริ่มเอาเราไปพูด เรากลับมาเก็บตัวอีกครั้ง เราเริ่มกลับมาคิดว่าเรากำลังเป็นภาระเขาอยู่หรอเป็นตัวถ่วงเขาหรอ ตอนนั้นเราไม่ต้องการเงินหรืออะไรทั้งนั้น เราแค่อยากให้เขามีเวลาให้เราบ้างเพราะเรานอนด่วยกันทุกวันเห็นหน้าเขาเฉพาะเวลาเข้านอนและตอนตื่น แต่กลับกันเขามีเวลาให้เพื่อนเขา(เขาเช้าคอนโดห้องสองชั้นไว้สองห้อง ห้องหนึ่งให้เราอยู่ห้องหนึ่งให้เพื่อนให้อยู่เอาไว้ทำงานด้วยห้องอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน)เรานั่งรอนอนรอเวลาเขาเข้าห้องมาทุกวันเราต้องการเวลาอยู่กับเขามากๆตอนนั้นอยากให้เขามีเวลาให้เราเหมือนเพื่อนให้บ้างเราน้อยใจเราเสียใจ เราทะเลาะกันเลิกกันเหมือนเขาพูดทวงบุญคุญ ครั้งนั้นใจเราคิดเราอยู่ไม่รู้เราวางโทรศัพท์ไว้ที่ห้องถือแค่บัตรประชาชนเดินไปห้องเพื่อนพอไปถึงเพื่อนนอนเราเคาะห้องเพื่อนมาเปิดเพื่อนถามว่าเป็นไรเราไม่ตอบตอนนั้นหอเพื่อนอยู่ชั้น7เราถามเพื่อนว่าถ้าโดไปจะตายหรือพิการเพื่อนบอกบ้าหรอเราเลยเกรึ่นให้เพื่อนฟังว่านี่บัตรประชาชนนะเวลามีไรจะได้ติดต่อได้เราก็เข้าไปในห้องน้ำล็อคห้องเราไม่รู้จะทำยังไงเพราะเลิกกะเขาแล้วทุกอย่างที่มีคือพังชีวิตพังไม่มีที่ไปเพราะเราวางเป้าหมายว่าจะอยู่กับเขาแต่เขาไม่เอาเราแล้วเราจะอยู่ทำไม เรามองไปเห็นเป็ดโปรสีม่วงเราไม่ลังเลเลยเรากะดกเข้าไป คำแรกรสชาติคือมันฟาดคอมันซ่าเราก็พยายามดกไปอีกสองสามทีตอนนั้นยังไม่มีอาการไรผ่านไปสามนาทีเราจะอ้วกชักเกร็งกุมท้องท้องมันร้อนเหมือนไฟจะระเบิดเพื่อนเข้ามาไม่ได้พังประตูเข้ามาเอาน้ำล้างปากเรียกรถกู้ภัยรู้สึกตัวอีกทีอยู่โรงบาล แล้วเขาก็มาในห้องฉุกเฉินบอกทำทำไมขอโทด เรานอนโรงบาลสามวันกินไรก็ไม่ได้เจ็บคอไม่รู้รสชาติ ครั้งแรกที่เราทำเราไม่รู้เหมือนกันว่าเราต้องการแสดงความเรียกร้องความเอาแต่ใจรึป่าวหรือเราเป็นไรกันแน่ การตายครั้งที่สองเหมือนกัน ผ่านมาสามเดือนเราเป็นโควิคต้องแยกกันอยู่คนละห้อง ก็เกิดเหตุการขึ้นอีกเรากินยาพารายาฆ่าเชื้อยาอะไรหลายๆอย่างเกือบ20เม็ด ใช่ค่ะมันไม่ตายทันทีมันทรมานมากอ้วกออกมาเป็นกลิ่นยาเราอ้วกเป็นนั้นทั้งคืน การตายครั้งที่สามวันรุ่งขึ้นเราพร้อมละเราเปิดเพลงเดิมๆฟังไปเขียนโต้ะบอกลาเขา เขียนบอกลาแม่พ่อเขียนยาวมาก เวลา16.40เราหาเชือกเราหาได้สายเคเบิ้ลเราเอาไปมัดไว้กับบรรไดเรากลัวเชือกหลุดเราไปผูกอีกฝั่งไว้อีก การตายครั้งนี้เราต้องการไปจริงๆเราไม่ได้บอกใครเลยแต่งหน้าใส่เสื้อของเขาทาปากแดงเอาตะกร้าขึ้นไปบนโซฟาเราก็อึบ123เอาคอเข้าไปแล้วเตะตะกร้าลงประมาน1-2นาทีเสียงตุบเราหล่นมาพื้นอาการตอนนั้นเราหายใจติดขาดตัวสั่นเราเป็นไรของเราตอนนั้นเรารู้สึกง่วงอยากนอนเราก็หลับไป รู้สึกตัวอีกที18.20กู้ภัยมาเพื่อนมากำลังตัดเชือกจากคอเราแล้วพาเราไปโรงบาล เราตื่นมาเจอใครรู้มั้ยคนแรกแม่กับพ่อ เขาไม่ได้พูดไรเขาปลอปเราเราก็ร้องไห้ ที่คอเราเป็นรอยเชือกชัดมากหันคอก็เจ็บต้องใส่เปลือกคอตลอด เราว่ามันยังไม่ถึงเวลาเราตายเราเลยไม่ได้สักที ตั้งแต่นั้นมาเราก็เลิกกับแฟนถาวร แล้วรับก็ได้รับการรักษาโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนการรักษาช่วงแรกๆจิตใจเราฟุ่งช่านมาก กระวนกระวายใจไม่อยู่กับตัวข้าวไม่กินเก็บตัวในห้อง แม่เอาข้าวกับยามาให้ข้างบนที่นอนเรากินคำสองคำแล้วกินยารักษาตัวอยู่บ้านได้ไม่กี่เดือนเราขอแม่ไปทำงานตอนแรกเขาไม่ยอมแต่ก็ให้ไป หาหอให้ไกล้ที่ทำงาน เรากังวลเรื่องการเข้าสังคมมากแต่เราก็สามารถทำได้เราทำงานมาได้หลายเดือน เราก็มีแฟน แฟนคนปัจจุบัน คนนี้ไม่เหมือนคนเก่าเลยนิสัยต่างกันมาก เราคบกับคนนี้เพื่อตอกย้ำว่าเราไม่ได้คบคนที่เงินคนหาเช้ากินค่ำเราก็รักได้เราเกลียดการเริ่มต้นใหม่มากเพราะไม่อยากเสียใจอีก เราคบกับมาจะเข้าเดือนที่เจ็ดแล้ว เราไม่ได้กินยารักษาตัวมาจะสองอาทิต เรามีความคิดที่ไม่อยากอยู่อีกแล้วเราไม่เอาอะไรเลยไม่มีจิตใจทำอะไรด้วยช้ำก่อนนอนเราต้องฝืนความคิดตัวเองว่าเราเป็นคนประสบความสำเร็จเราพยายามตอกย้ำว่าคนเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ให้นอนหลับในทุกๆวัน ทุกวันนี้เราเป็นโรคยอมรับความจริงไม่ได้อาการเราแย่ลงเรื่อยๆบวกกับความเครียดในเรื่องที่ตัวเองทำแต่หาทางแก้ไม่ได้ เวลาเราเหม่อเราไม่รู้สึกตัวว่าเราทำอะไร บางครั้งจิกแขนตัวเอง บางครั้งเผาเล็บตัวเอง สมาธิไม่นิ่ง คิดแต่เรื่องการหาวิธีฆ่าตัวตายทุกวัน วางแผนจะตายที่ไหนวันไหนทุกวินาที สภาพตัวเองตอนนี้เหมือนศพเดินได้ลงทุกที สงสารแฟนตัวเองมากที่เราเป็นอย่างนี้เราควรทำไงดีกับปัญหาตอนนี้เราหาทางแก้ไม่ได้เลย หรือเราควรจบชีวิตตัวเองแล้วจริงๆ