แอบชอบเพื่อนที่สนิทมา4-5ปีอยากจะบอกว่าชอบแต่ทำไม่ได้เพราะกลัวเพื่อนคิดกับเราได้แค่เพื่อนแล้วกลัวเสียเพื่อนไป ?!?

กระทู้คำถาม

ประสบการณ์ความรัก ศาลาคนเศร้า ปัญหาวัยรุ่น ความรักวัยรุ่น

_{แ^{อบชอบเพื่อนที่สนิทถึงอายุจะต่างกัน2-3ปีตอนนี้ผมอายุ20เธอนั้นอายุ23และมีลูก1คนผู้หญิงอายุน่าจะ7-8ปี ผมสนิทกับเธอตั้งแต่ผมอายุ16 ตอนนั้นผมเลิกกับแฟนผมที่เป็นรุ่นน้องของเธอและเธอก็เลิกกับแฟนที่เป็นรุ่นพี่ของผม ผมก็เริ่มเป็นเพื่อนที่สนิทกับเธอคนนึงสนิทจนแบบ อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นอนเตียงเดียวกันต่างคนต่างห่มผ้าให้กัน ไปไหนมาไหนไปด้วยกัน พอเวลาผ่านเกือบ1ปีเธอได้เจอกับแฟนคนใหม่ที่มีรถมีเงินมีฐานะพอสมควร พอที่จะเลี้ยงดูแลเธอได้ส่วนผมเป็นคนหาเช้ากินค่ำเวลาจะไปหาเธอนั้นแต่ละครั้งก็นั่งรถเมย์หรือนั่งวินบางครั้งเธอจะมารับกับแฟนใหม่ของเธอผมเห็นก็เหมาะสมกันดีประมาณนึง เวลาไปเที่ยวหรือไปตลาดเปิดดึกเธอมีรถมอไซค์1คันกับแฟนใหม่เธอ1คันเธอก็นั่งรถไปกับเเฟนของเธอผมก็ขี่รถของเธอขับรถตามเธอพอจะกลับเธอจะให้แฟนของเธอกับเธอขับรถไปส่งผมเพราะผมทำงานเช้าเลิกงานตอนเย็นผมก็ไปหาเธอทำอยู่อย่างนี้ช่วงนึงผมก็ไม่ได้ไปหาเธอเพราะผมคิดว่าไม่มีผมเธอก็มีคนค่อยซับพอร์ตทุกอย่างแล้วก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติเพราะตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรที่ไปเกินกว่าเพื่อน ผ่านไปปีกว่าเธอเลิกกับแฟน เธอโทรเฟสมาทักมาคุยกับผมและให้ผมไปหาเธอ เธอก็เล่าทุกอย่างในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอได้ทำอะไรไปบางตอนผมไม่ได้อยู่กับเธอ ผมรับฟังทุกอย่างที่เธอเล่า ผมก็ทำเหมือนเดิมไปหาเธอค่อยพาเธอไปซื้อของซื้อเสื้อผ้าเวลากลับก็ดึกๆ เช้าทำงานเย็นเลิกงานก็ไปหาเธอ ผ่านไปอีกเกือบๆ2ปีผมเริ่มรู้สึกว่าผมชอบเธอสั่งทำอะไรผมทำทุกอย่างได้ แต่ผมยังไม่เเสดงอาการออกว่าผมชอบเธอชอบมานานแล้ว มีวันนึงผมนอนเตียงเดียวกับเธอในใจผมคิดอะไรไม่รู้ ผมนอนและพูดไปว่าขอนอนกอดได้มั้ยผมยืนมือไปกอดเธอ เธอสะบัดมือออกหัดมาพูดกับผม เป็น ไร ่เพราะผมไม่ได้บอกว่าผมชอบเธอ ผมหัดกลับในหัวผมคิด กูทำอะไรลงไปว่ะเนี้ย ผมเลยห่มผ้าคุมน่าหนี เผลอนอนจนเกือบเช้าผมตื่นมากำลังจะกลับเพราะต้องไปทำงานตอนเช้า ผมคิดมากไม่ไปหาเธอประมาณ2-3อาทิศผมคิดมากกลัวเธอจะคิดว่าทำอะไรเกินเพื่อนแต่เธอโทรมาหาผมบอกว่าไม่มาหาเลยเป็นอะไรผมตอบไปว่างานเยอะไม่ว่างทั้งๆที่ผมคิดมากว่าเธอจะโกดจะเกลียดแต่ที่จิงไม่ใช่อย่างที่คิดผมไปหาเธอตามเหมือนเดิม ผ่านไปอีกเกือบปีเธอพบคนใหม่ที่เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ผมเห็นคุยกันโทรหากันน่าจะถุกใจเธอไม่ใช่น้อยผ่านไป3-4เดือนเธอคบหากันกับคนที่เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ผม คบหากันได้นานกว่าคนที่ผ่านมาถึงจะเลิกจะเลิกจะทะเลาะกันก็คืนดีกันเหมือนกัน เวลาผ่านไปนานเข้าต้นปี2565ผมได้สมัครมาเป็นทหาร ก่อนเป็นทหารผมไปหาเธอทุกวันที่อยู่แฟนคนที่คบหามานานเห็นเธอนั่งกอดกัน นอนกอดกัน กินข้าวด้วยกัน เธอทำอะไรผมเห็นถึงผมไม่เห็นผมก็รู้ ความสึกผมเหมือนมีอะไรสักอย่างมาแทงที่น่าอก ไม่มีจิตใจอยากจะทำอะไรเลยได้แต่คิดในหัวทำไมกูไม่พูดไปเลย กูชอบ คนที่ชอบรักอย่างดูแลอยู่ตรงน่านี้ไง แต่อีกใจก็คิดดีแล้วที่ไม่พูดกลัวเสียไปกลัวจะไม่ได้คุยกับกลัวว่าไม่อยากจะเห็นกลัวจะเกลียดมาก ผมคิดกูไม่อยากทำอะไรแล้วให้เวลามันผ่านไป จนถึงวันที่ผมต้องไปรับราชการผมได้ลากลับเธอ ฝึกจบถ้าได้ลากูจะกลับมาหาเธอก็พูด โชคดีตั้งฝึกแล้วรีบกลับมานะกูรอ ผ่านไปจนฝึกจบเข้ามารับราชการเต็มตัว ได้ลาครั้งแรกผมดีใจที่จะได้กลับ ผมคิดถึงคนที่บ้านมากอยากจะกลับไปหาและคิดถึงเพื่อนได้ลากลับกลับถึงบ้านไปหาคนที่บ้านไปกอดไปไหว้ทำอะไรเสร็จผมไปหาเธอสิ่งที่คิดอยากจะกอดเธอแต่ทำได้แค่ยืนยิ้มกับความดีใจที่ได้เห็นน่าเธอกับรอยยิ้มได้แค่นี้ก็พอใจแล้วสำหรับผม เวลาผ่านไปอีก5-6เดือน เธอโทรมาหาผมบอกว่า เธอเลิกกับแฟนแล้วทะเลาะกันหนักมากหนักกระทั่งแบบแจ้งตำรวจแฟนเธอพังห้องเธอกระจกแตกปาของใช่พังหลายอย่างเลิกกันตัดขาด ค่าเสียหายหลายพันบาท ผมอยู่ที่ค่ายทำอะไรไม่ได้ออกก็ออกไม่ได้ได้แต่ถาม อะไรหรือเปล่าเจ็บตัวมั้ยโดนอะไรมั้ย เธอก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไม่โดนอะไรเลย ผมโล่งใจประมาณนึง ผมบอกกับเธอ แจ้งตำรวจให้เขาดำเนินคดีตามกฎหมายเลย เธอบอกแจ้งแล้วตำรวจตามเรื่องให้ ไม่กี่วันเธอถอนแจ้งความผมถามว่าถอนทำไม เธอบอก สงสารมันปล่อยมันไปเหอะ ผมพูดไปว่า แต่อ้ะก็ปล่อยมันไปไม่ต้องเอามันกลับมาอีกอ้ะมันทำไรเป็นไรไปจะทำยังไงอ้ะผู้หญิงคนเดียวด้วยไหนจะลูกอีก เธอพูดกับผม ใช่กูพอแล้วกับคนนี้ ผ่าน2เดือนผมได้ลากลับ กลับถึงบ้านทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็ไปหาเธอถามว่าเรื่องเป็นมายังไง เธอเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นยันจบผมเข้าใจทุกอย่างที่เล่า ผมอยู่กับเธอจนครบกำหนดลาที่ผมต้องกลับค่ายเธอพูดกับว่า รีบๆกลับมา กูเหงาไม่มีเพื่อนอยู่ด้วย ผมพูดว่า โอเคได้ลากูจะรีบกลับมาหา กลับมาที่ค่ายประมาณได้3เดือนผมไม่ได้ลากลับอยู่ค่ายเธอโทรมาทักเฟสมาหาผม เธอทักมาว่าเมื่อไรจะกลับมันนานไปและ คิดถึง ไม่อยู่ห้องเงียบมากเลยเหงา ล่าสุดวันที่11มี.คม 2566 ผมได้ลากลับ ผมกลับถึงบ้านทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จ ผมนั่งรถไปหาเธอพอถึงที่ห้องเธอผมพูด คิดถึงว่ะไม่ได้เจอกัน3-4เดือนคิดถึง ในใจผมคิด ขอกอดหน่อยได้มั้ยคิดถึงมากเลยอยากจะกอดให้หายคิดถึงได้มั้ย ผมก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วถามเป็นไงบ้าง สบายดีไหม กินอะไรยัง ทุกเช้าผมจะถามหิวเปล่าเด่วออกไปซื้อให้ ผมพูด ห้องเด่วกูทำเอง กวาดห้อง ถูห้อง ซักผ้าเสื้อ กางเกง เสื้อใน กางเกงใน ผมทำให้หมดทำให้ทุกอย่างยกเว้นอย่างที่ผมทำไม่ได้ผมจะพูดกับเธอว่าทำไม่ได้ จนผมกลับค่ายกลับมาค่ายได้14วัน เธอทักเฟสมาหาผมว่า เธอจะย้ายห้องแล้ว แต่ไม่มีคนช่วยขนของเพราะของใช่ เสื้อผ้าเยอะ เธอพูดกับผม ถ้ามีอยู่ก็จะดีมีคนช่วยยกของช่วยย้ายข้าวของแล้วอีก5วันต้องย้ายแล้วเพราะที่ที่เขาให้ต่อสัญญาห้องถ้าต่อก็อยู่ต่อได้แต่ถ้าไม่ต่อก็ต้องหาที่อยู่ใหม่ ผมพูดไปว่า ถ้าย้ายใครจะช่วยย้ายกูก็พึ่งกลับมายังลาไม่ได้ เธอพูดกับผมว่า ใช่ถ้ามีคงไม่ต้องจ้างใครมาขนของ ผมพูดกับเธอ ใช่ไม่ต้องเสียตังด้วย เธอพูดกับผม เด่วดูก่อนจะเอายังไง ผมเลยบอกว่า โอเค}}
_{^{#แอบชอบเพื่อนแต่กลัวเสียเพื่อนไป}}