สวัสดีครับ ผมอายุ17 นะครับ คือผมจะมาขอระบายความรู้สึกหน่อยครับ บางทีผมคิดว่า พ่อเเม่อะ รักลูกทุกคนจริงๆนั้นเเหละ เเต่การเท่าเทียมกัน ทำไมผมรู้สึกไม่เคยได้รับเลยครับ ผมเป็นพี่คนโตนะครับ เเละคือผมต้องตั้งใจเรียน เเละกดดันมากๆ ที่ต้องได้คะแนนหรือเกรดดีๆ เพื่อให้พ่อเเม่ได้ไปโพสเฟสบุ๊คเเข่งกับพ่อเเม่ของลูกคนอื่น ถ้าเกิดเกรดผมไม่ดีเขาก็จะไม่โพสเเละคำชมจะไม่มีเลยครับ เเละในทางกลับกัน น้องคนเล็กสอบได้เกรดที่ไม่ดี ทำไมถึงพ่อเเม่กลับเข้าใจความรู้สึกมากกว่าคนเป็นพี่ครับ บางที พ่อเเม่ซื้อเเต่ของดีๆให้น้อง ทั้งรถ ทั้งของที่วัยรุ่นควรมี เเต่ผมกลับไม่มี เเละยังสนิทกับน้องมากๆครับมีอะไรก็ถามเเต่น้องว่าอยากกินอะไรอยากได้อะไรเเต่กับผม น้อยครั้งมากๆครับที่จะมี เเต่ผมได้เเต่คิดในใจครับ ถ้าผมโตมา มีงานทำ มีเงิน ผมจะซื้อทุกอย่างที่ผมอยากได้โดยไม่ต้องไปลำบากใครครับ เเละผมยังคิดอีกครับว่าถ้าผมมีลูก ผมจะให้ความเท่าเทียมกับลูก เเละเข้าใจลูก เขาจะได้ไม่ต้องมาเจอเหมือนกับผมครับ 😔