ผัวมีคนอื่น อยากให้เขาเลิกกันมากๆเลยค่ะ

เรารู้มาว่า สามีมีคนอื่น เขาอาจจะใช้คำว่า น้องสาว กิ๊ก หรืออะไรก็ไม่รู้ตามภาษา
(แต่เราอาจจะเรียกชู้ล่ะกัน เราจ้างนักสืบสืบ จนได้ข้อมูลผู้หญิงเยอะมาก แต่เอาจริงๆ ตอนนี้รอข้อมูลที่สามารถนำไปใช้ฟ้องร้องได้ ยังไม่มีเป็นชิ้นเป็นอันที่จะใช้ได้เลย เพราะหลักๆคือแอบสืบข้อมูลแบบไม่สามารถใช้ในศาลได้)

สามีก็พยายามบอกกับเราแต่แรกว่าเขาเลือกเราและลูก ยังไงก็ไม่เลิกกับเราหรอก

แต่ระหว่างทางนี้ทรมานมากค่ะ

เราแบบนอนร้องไห้ตลอด

เราก็คิดไรไม่ออก มีดูดวงบ้าง ปีนี้อาจจะเป็นปีชง ดวงความรักไม่ดี พยายามประคองให้รอดอยู่

ส่วนผู้หญิงคนนั้น ถ้าหลังเมษายนเขาไม่เลิกกันจะยากแล้ว ดวงเขาต้องเสียของรักช่วงนี้

เข้าเรื่องค่ะ เราก็อยากรักษาของรักเรา และอยากให้เขาเลิกกันตามทำนาย

ใจนึงตามภาษาผู้หญิงด้วยกัน เราก็ภาวนาอธิษฐานให้ผู้หญิงคนนั้นไปเจอคนอื่นที่เขาดีกว่าผัวของเรา จะทนคบทำไมก็เขามีครอบครัวแล้ว
และเสียเวลาทำไมก็ผู้ชายเขาไม่จริงจัง

ตอนนี้ผ่านมา สัปดาห์เดียวค่ะ ที่ผัวเราหลังจากคุยจริงจังแล้วบอกว่าจะไม่มีแล้ว
และเหมือนจะยังไม่ได้ไปเจอกัน

แล้วหลังจากนี้เราไม่อยากให้ไปเจอกันอีก อยากให้เลิกกันจริงๆ

เราขออวยพรจากใจจริงเลยนะ แด่ผู้หญิงคนนั้น
ขอให้คุณมีโอกาสที่ดีกว่านี้ มีรักที่ดี ที่ไม่ใช่ผัวของคนอื่น
เราไม่อยากที่จะต้องฟ้องร้องคุณในฐานะชู้ การไปศาลมันไม่สนุกหรอก

แต่วันนึงถ้าผัวเราและคุณไม่ได้เลิกกันเราก็ต้องทำอะไรบ้างล่ะ จะให้เรามานั่งเสียใจที่ไม่ได้ทำเลยก็คงไม่ใช่

---

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อยากรวบยอดปรึกษาในกรณีเขายังไม่เลิกกันด้วยค่ะ

เรากับสามีแต่งงานกันมา 8 ปี มีลูก 2คน
ลูกชายคนโต 4 ขวบ
ลูกสาวคนเล็ก 1 ขวบ

เริ่มมีปัญหากันตอนเราคลอดลูกคนที่สอง เขาเห็นเริ่มรู้สึกไม่พอใจเรา จัดการบ้านไม่ดี จัดการลูกไม่ดี แล้วหลังจากนั้นเราก็เป็นซึมเส้าเลย
หาหมอรักษาจนหาย ปัญหาต่างมันอาจจะถูกดองไว้ตั้งแต่ตอนนั้น เพราะเขาเห็นเราซึมเศร้าเลยไม่พูดให้แก้

และพอเราหาย เราจับได้ว่าเขามีผู้หญิงอื่น
และปัญหาต่างๆเขาก็เริ่มพูด เริ่มบอกเราเมื่อมกราคม 2566 นี้เอง จนเราก็ค่อยๆพยายามแก้

เช่น
เราไม่ค่อยได้กินข้าวพร้อมกัน ถ้าวันไหนเขากลับมาเราก็พยายามรอ แต่มันก็จะเป็นการกินข้าวเรากับเขาสองคนเพราะลูกนอนแล้ว เขาอาจจะไม่รู้สึกถึงครอบครัว

ปัญหาครอบครัวเรา แม่เรามาอยู่ด้วยช่วยดูหลาน แล้วทำให้เราใส่ใจสามีน้อยลง ยายสปอยหลาน หลานไม่มีระเบียบดั่งใจเขา
ตอนนี้แม่เรากลับบ้านแล้ว เราก็พยายามจัดบ้านให้เรียบร้อยทำทุกอย่างตามที่เขาบอก

เขาไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยๆ
จนเรารู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว

แต่เราก็ยังรับรู้ว่าเขากับผู้หญิงคนนั้น ยังมีไปเที่ยวด้วยกัน กุมภาพันธ์คือช่วงที่ทรมารใจสุด ยิ่งนักสืบค้นข้อมูลเก่าได้พาไปต่างประเทศด้วยกันด้วย

มีพาไปเวียดนาม 2 รอบ มาเลเซีย 1 รอบ

เรารู้สึกเหวงมาก เสียใจนอนร้องไห้

เหมือนจะกลับมาเป็นซึมเศร้าอีกรอบ

วันก่อน เราคุยกับเขาบอกว่าความคิดแบบไม่อยากอยู่มันวนกลับมาอีกแล้ว เขากลับไม่พอใจเรา บอกว่า เอาอีกแล้วถ้าเป็นอย่างนี้จะไม่คุยด้วยแล้ว

เราเลยพยายาม ไม่คิดสั้น
ดึงสติกลับมาหน่อย แต่ความคิดในหัวมันยังดีกันไปหมด
แม่เขาก็พยายามช่วยเรา บอกให้เราปรับ แล้วก็คุยกับลูกชายเขา
ทางบ้านสามีมองว่า ปัญหาที่เราเจอ มันเล็กนิดเดียว ผู้ชายมีเงินก็แบบนี้ เด่วมันก็กลับมา ถ้าเราหย่าเราโง่แน่ๆ เราจะไม่มีอะไรไม่ได้อะไรเลย
แม่สามีก็ช่วยคุยกับเขา จนสามีพูดว่าจะเลิกจะเปลี่ยน ตอนนี้ก็ได้แต่รอดูอนาคต
 

ทั้งเขาต้องปรับตัว
เราต้องปรับตัว

ตอนนี้เลยมีหลายประเด็นเข้ามาในหัว
ขอคำปรึกษาค่ะ

1. ถ้าทนอยู่ อาจจะต้องทนเป็นเมียหลวงตลอดไป ถ้าเราทนได้จนลูกโตระดับนึง ชินชาไปแล้ว เราจะอยู่ต่อได้อย่างเป็นสุขไหม ทำอย่างไรให้อยู่ได้อย่างที่ตัวเรามีสุข ถ้าเราไม่คิดเรื่องเขา เราจะยังรักเขาละอยากจะนอนกับเขาไหม(ตอนนี้ใจเราคือรัก และพยายามทำเพื่อยังรักษาเขาไว้ แต่เรารู้สึกเจ็บจนไม่อยากหายใจ) .. มีคนแนะนำให้อยู่เกาะกันไปเรื่อยๆ ปกป้องสมบัติลูก.. แต่แม่ไม่มีความสุขเลย เลี้ยงลูกก็ไม่มีความสุขเลย

2. บางอารมณ์อยากหย่าให้จบๆ เราคิดว่าเราถอยออกมา อยู่แบบไม่มีเงินเยอะเท่าอยู่กับเขา แต่เรากับลูกอาจจะมีความสุข เราต้องย้ายโรงเรียน ขายบ้าน แบ่งสมบัติ เรื่องหย่ากว่าจะจบกี่ปีคะ เราเรียกร้องค่าเลี้ยงดูลูกรายเดือน แต่ถ้าเขาไม่จ่ายเราก็ทำไรไม่ได้เนอะ

3. บางทีถ้าเราหย่า เราไม่เอาลูกมาเลยทั้งคู่ ให้เขาเลี้ยงไป เราจะเป็นแม่ที่แย่ไปไหม เราแค่คิดว่า เอาลูกมา จากที่เรียนนานาชาติคงต้องย้ายไปที่อื่น
เราจะไหวไหม จะรอดไหม เราจะกลับไปหางานบริษัททำ อายุจะสี่สิบแล้วจะได้ไหม
จะเริ่มทำอะไรเองกว่าจะลงตัว ระหว่างนี้ลูกๆจะเป็นไง เราเคยมองว่าจะหาย้ายไปต่างประเทศลงทุนวีซ่าที่ให้ลูกเราเรียนฟรี แต่มันต้องลำบากมากแน่ๆ เราเองคนเดียวยังลำบากไหว เราควรไปไหม หรือเราจะไปแค่ตัวเองเอาให้รอดเถอะ

พอคิดแบบนี้แล้วเห็นหน้าลูก เราก็จะทำใจแยกมายังไง
ถ้าสามีเอาลูกไป คงจ้างพี่เลี้ยงเลี้ยง แต่เราก็แค่มั่นใจเรื่องลูกคงมีสภาพการศึกษาที่ดีกว่าแม่ส่งเองคนเดียว

จริงก่อนจะแต่งกันเขาดูเป็นคนไม่เจ้าชู้เลย เราคบกันสร้างตัวมาด้วยกัน ไม่มีเงินเยอะ
พอช่วงนี้ด้วยสถานการณ์ชีวิต สังคมเปลี่ยน เพื่อนพาไป มันทำให้เรารู้สึกว่าเขาเหมือนจะไม่หยุด
… เขาบอกว่าไม่หย่ากับเราหรอก จะดูแลเราและลูกอย่างดี

รายละเอียดปลีกย่อยเยอะแยะ เขียนวกไปวนมาขออภัยบ้าง

ตั้งแต่เรามีลูก เราเองเปลี่ยนไป ไม่มีเวลาของตัวเอง เพื่อนน้อยลง สามีมองว่า เราไม่มีกิจกรรม ไม่ดูหนังไม่ฟังเพลง ไปไปช็อปปิ้งกับเพื่อน เขาคงอยากให้เราไม่ว่าง และมาคอยตามติดเขา

เขามองว่าเราไม่มีเป้าหมายในชีวิต วันๆอยู่บ้านไม่ทำอะไร ไม่รู้สึกอยากทำอะไร
เราก็แค่เลี้ยงลูก เล่นกับลูก มีพี่เลี้ยงช่วยนะ แต่เขาอาจจะมองว่าเราเลี้ยงยังไม่ได้ดีแน่ๆ

พอเขาพูดมาแบบนี้ เรากลับไปนอนคิดคืนนึง แล้วคุยกับเขาว่า เป้าหมายในชีวิตของเรา ก็แค่อยากมีครอบครัวที่มีความสุข

ลองมองย้อนกลับไป เราเองไม่เคยมีแพชชั่นอะไรเมื่อก่อนไม่ได้คิดไรจริงๆ อยากมีครอบครัวที่น่ารัก จนมาเจอเขาแต่งงานกัน ช่วยกันทำงานเราทั้งคู่อยากมีลูกก็พยายามมีลูก
ถามหาแพชชั่นอย่างอื่น ก็แค่อยากมีเงินเยอะๆ เพื่อที่จะทำให้ลูกสะดวกสบายในอนาคต ถ้าลูกอยากทำไรก็ได้ทำจริงๆตอนนี้เราเองไม่มีเป้าหมายของเราเลย แค่อยากไปเที่ยว มีแค่นั้นจริงๆ

ตอนนี้เราก็พยายามจะมารักตัวเองให้มาก แต่มันยังเจ็บ เรายังทำไม่ได้ อยากรักตัวเอง บางทีก็อยากเกินออกมา แบบตัวคนเดียว

ตอนนี้ก็มีเริ่มหาทนาย แต่เราก็ยังสองจิตสองใจว่าจะทนเพื่อลูกไหม ควรทำยังไง ปรึกษาทนายก็มีค่าใช้จ่าย ปลายทางจะเลิกไหมนะ

ตอนนี้เริ่มสนใจฟังพอดแคสเกี่ยวกับชีวิตคู่
เรายังมองว่าเขาเป็นเป้าหมายของเรา เรายังอยากแก่ไปด้วยกัน มีความสุขไปด้วยกัน แล้วเขาล่ะคิดแบบนั้นกับเราไหม