สวัสดีค่ะ...อยากมาระบายเรื่องราวให้ฟังเผื่อใครที่เจอแบบเดียวกันจะมาแชร์ปสก.ได้
เราเป็นผญ.อายุ40ต้นๆ ผ่านประสบการณ์ความรักมาค่อนข้างมาก ผ่านการหย่าร้างมีลูกติด เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ชีวิตที่ผ่านมาผิดหวังกับความรักมามากจนตัวเองโดนทั้งโรคซึมเศร้า,แพนิค,กลัวความรัก,ไบโพล่ารุมเร้าเป็นระยะๆ จนรู้สึกปลงและทำใจกับชีวิตมาได้สักระยะหนึ่ง ไม่คิดดิ้นรนหาความรักใหม่ แต่แล้ววันนึง...โชคชะตาก็พาให้มาเจอกับเด็กผู้ชายคนนึง(ห่างกันเกือบ20ปี) เค้าเข้ามาในชีวิตแบบไม่เคยคาดฝัน เรียกว่ามาสนใจเราและเริ่มชวนออกไปเลี้ยงข้าว ซื้อโน่นนั่นนี่ให้มากมาย เผื่อแผ่มาถึงครอบครัวเราด้วย โดยตอนแรกเราก็ด้วยความที่ผ่านอะไรมามากเลยคิดว่าคนนี้ก็คงไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ ทำทุกอย่างเพื่อหวังผลแหล่ะ แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไปเกือบปี เราเองก็ได้เรียนรู้นิสัยและพฤติกรรมของเค้าและมั่นใจเลยว่าเราไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อน เค้าทั้งมีความให้เกียรติ,จริงใจ,ดูแลใส่ใจเก็บทุกรายละเอียดเราในทุกๆอย่างตลอดเวลาที่เจอกัน และที่สำคัญคือเราไม่เคยมีอะไรกันเลย
จากที่ตอนแรกเรารู้สึกว่าคบไปขำๆ มีคนพาไปเลี้ยงมันก็ดีนะ เหมือนที่ผู้หญิงทั่วไปชอบกัน แต่สุดท้ายทุกอย่างมันก็แพ้ความรู้สึก พอเราเอาใจลงไปเล่นแล้ว ข้าวของเงินทองมันก็ไม่ได้มีความหมายเลย ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือความรักและเวลาจากเค้า ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้อยุ่แล้ว เพราะด้วยเรื่องอายุความเหมาะสมในหลายๆอย่าง ไม่ได้เกี่ยวกับฐานะ เพราะถ้าพูดถึงพื้นฐานครอบครัวคือเราว่าเรามีไม่แพ้เขาแน่นอน แต่ด้วยพื้นหลังของความรักที่ต่างกันด้วยอายุด้วย เราว่ามันคือปมด้อยที่สำคัญในความรู้สึกของเรา พอคบกันนานวันเข้า ปมด้อยนี้ก้อเริ่มทำร้าย เริ่มกลัวอนาคตกลัวถ้าวันนึงครอบครัวเค้ารู้รับเราไม่ได้ ด้วยฐานะการศึกษาของเค้ามันคืออนาคตของครอบครัว ไม่ควรมาจมกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าแถมผ่านอะไรมามากแบบเรา วันนั้นคนที่เจ็บหนักสุดคงเป็นเราแน่ๆ จึงตัดสินใจบอกเลิกติดต่อกับเค้าแบบหักดิบ เค้าก็คงงงและข็อคไปเหมือนกัน(คิดเอาเองนะ) ที่จู่เราก็ส่งข้อความไปบอกไม่ต้องเจอแล้ว หลังจากวันที่เราส่งข้อความไปและเค้าโทรมาเราไม่ได้รับ ก็เป็นเวลาหลายวันที่เราเองดันรู้สึกผิดเหมือนคน
ที่ปฎิเสธคนที่แสนดีคนนึงไปเพราะเหตุผลที่กลัวตัวเองจะเจ็บ เลยตัดสินใจส่งข้อความไปขอโทษและบอกว่าถ้ายังรู้สึกดีๆก็ขอให้โทรมากลับไปเป็นเหมือนเดิม
เราไม่แน่ใจว่าตอนนี้เค้าจะยังโอเคกับเราไหม แต่เรารู้ว่าถ้าเค้ากลับมา อนาคตไม่ว่าใกล้หรือไกล คนที่เจ็บก็คงเป็นเราแหล่ะ แต่อย่างน้อยก็ยังมีมิตรภาพดีๆให้กันไม่ใช่ว่าจากกันไปทั้งที่ค้างคากันแบบนี้.....
โรคกลัวความรักทำให้เผลอทำร้ายจิตใจคนดีๆคนนึงแบบไม่ตั้งใจ รู้สึกแย่มาก...
เราเป็นผญ.อายุ40ต้นๆ ผ่านประสบการณ์ความรักมาค่อนข้างมาก ผ่านการหย่าร้างมีลูกติด เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ชีวิตที่ผ่านมาผิดหวังกับความรักมามากจนตัวเองโดนทั้งโรคซึมเศร้า,แพนิค,กลัวความรัก,ไบโพล่ารุมเร้าเป็นระยะๆ จนรู้สึกปลงและทำใจกับชีวิตมาได้สักระยะหนึ่ง ไม่คิดดิ้นรนหาความรักใหม่ แต่แล้ววันนึง...โชคชะตาก็พาให้มาเจอกับเด็กผู้ชายคนนึง(ห่างกันเกือบ20ปี) เค้าเข้ามาในชีวิตแบบไม่เคยคาดฝัน เรียกว่ามาสนใจเราและเริ่มชวนออกไปเลี้ยงข้าว ซื้อโน่นนั่นนี่ให้มากมาย เผื่อแผ่มาถึงครอบครัวเราด้วย โดยตอนแรกเราก็ด้วยความที่ผ่านอะไรมามากเลยคิดว่าคนนี้ก็คงไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ ทำทุกอย่างเพื่อหวังผลแหล่ะ แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไปเกือบปี เราเองก็ได้เรียนรู้นิสัยและพฤติกรรมของเค้าและมั่นใจเลยว่าเราไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อน เค้าทั้งมีความให้เกียรติ,จริงใจ,ดูแลใส่ใจเก็บทุกรายละเอียดเราในทุกๆอย่างตลอดเวลาที่เจอกัน และที่สำคัญคือเราไม่เคยมีอะไรกันเลย
จากที่ตอนแรกเรารู้สึกว่าคบไปขำๆ มีคนพาไปเลี้ยงมันก็ดีนะ เหมือนที่ผู้หญิงทั่วไปชอบกัน แต่สุดท้ายทุกอย่างมันก็แพ้ความรู้สึก พอเราเอาใจลงไปเล่นแล้ว ข้าวของเงินทองมันก็ไม่ได้มีความหมายเลย ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือความรักและเวลาจากเค้า ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้อยุ่แล้ว เพราะด้วยเรื่องอายุความเหมาะสมในหลายๆอย่าง ไม่ได้เกี่ยวกับฐานะ เพราะถ้าพูดถึงพื้นฐานครอบครัวคือเราว่าเรามีไม่แพ้เขาแน่นอน แต่ด้วยพื้นหลังของความรักที่ต่างกันด้วยอายุด้วย เราว่ามันคือปมด้อยที่สำคัญในความรู้สึกของเรา พอคบกันนานวันเข้า ปมด้อยนี้ก้อเริ่มทำร้าย เริ่มกลัวอนาคตกลัวถ้าวันนึงครอบครัวเค้ารู้รับเราไม่ได้ ด้วยฐานะการศึกษาของเค้ามันคืออนาคตของครอบครัว ไม่ควรมาจมกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าแถมผ่านอะไรมามากแบบเรา วันนั้นคนที่เจ็บหนักสุดคงเป็นเราแน่ๆ จึงตัดสินใจบอกเลิกติดต่อกับเค้าแบบหักดิบ เค้าก็คงงงและข็อคไปเหมือนกัน(คิดเอาเองนะ) ที่จู่เราก็ส่งข้อความไปบอกไม่ต้องเจอแล้ว หลังจากวันที่เราส่งข้อความไปและเค้าโทรมาเราไม่ได้รับ ก็เป็นเวลาหลายวันที่เราเองดันรู้สึกผิดเหมือนคน
เราไม่แน่ใจว่าตอนนี้เค้าจะยังโอเคกับเราไหม แต่เรารู้ว่าถ้าเค้ากลับมา อนาคตไม่ว่าใกล้หรือไกล คนที่เจ็บก็คงเป็นเราแหล่ะ แต่อย่างน้อยก็ยังมีมิตรภาพดีๆให้กันไม่ใช่ว่าจากกันไปทั้งที่ค้างคากันแบบนี้.....