สวัสดีค่ะ คือวันนี้เราจะมาขอคำปรึกษาค่ะ เราอยู่มอปลายนะคะ แล้วมีน้องชายอยู่มอต้นค่ะ เราโดนน้องชายตัวเองคุกคามตอนแรกเราลังเลมากว่าจะมาขอคำปรึกษาดีไหมแต่เราเริ่มจิตตกแล้วเราปรึกษาใครไม่ได้เพราะเราไม่กล้าบอกเพื่อนเราโดนคุกคามทางสายตา และทางการกระทำค่ะครั้งแรกคือตอนเรานอนเฝ้าไข้ครอบครัวที่โรงบาลค่ะเรานอนเตียงผู้ป่วยเราล้ามากเลยหลับไปตื่นมาน้องมาอยู่ด้านหลังเราค่ะแล้วเอาไอนั่นถูก้นเราเราก็ไม่กล้าบอกใครเลยเพราะเรากลัว น้องคุกคามเรา3ครั้งค่ะแต่ขอเล่าแค่ครั้งเดียวเดี๋ยวยาวไปแหะๆ อยู่มาวันนึงเราเล่าให้ยายฟังค่ะยายเราบอกอย่าเพิ่งเล่าให้พ่อฟังเดี๋ยวยายจะคุยกับน้องให้พอมาอีกวันยายเราเล่าให้แม่ฟังค่ะ ตอนแรกเราคิดว่าแม่จะอยู่ข้างเราเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันเราคิดผิดค่ะ แม่บอกเราว่าน้องไม่ค่อยได้รับความรักบลาๆ ซึ่งเราก็งงมากว่าแบบไม่ได้รับความรักแล้วไงทำไมต้องคุกคามคนอื่นด้วยแม่บอกเราว่าน้องไม่ได้ออกไปดื้อที่ไหนเลยอาจจะช่วงวัยรุ่นด้วยแม่ไม่กล้าไปว่าน้องเพราะกลัวน้องเก็บกดบลาๆ ขอให้เราทำตัวกับน้องเหมือนเดิมแล้วยายก็เล่าว่าตอนเด้กเรารักน้องขนาดไหนซึ่งเรารู้สึกแทบเลือดขึ้นหน้าเลยอ่ะ สรุปน้องไม่ผิดไรหรอ แล้วจะปล่อยไปเฉยๆหรอ แม่บอกเราว่าป๊าเราก็มีนิสัยแบบนี้แหละคือเราแบบป๊าเกี่ยวไรคนจะมันก็อยู่ที่ตัวคนดิ บอกมาตรงๆเหอะว่าน้อง ทำไมต้องทำเป็นลูกฉันเป็นคนดี แม่บอกเราเกิดเป็นผู้หญิงเรื่องแบบนี้เปนเรื่องปกติคือเราไม่โอเคอ่ะเรานั่งร้องไห้ขณะคุยกับแม่กับยายเลยนะ คนไม่ออกไม่ดื้อต้องคุกคามพี่ตัวเองหรอ คนโรคส่วนตัวสูงต้องคุกคามคนอื่นหรอ แล้วคนได้รับความรักน้อยต้องคุกคามคนอื่นหรอแม่บอกน้องน่าสงสารดูสิเวลาขออะไรยังไม่ค่อยอยากจะขอ ซึ่งเราแบบมันนอกประเด็นมากเลยประเด็นมันอยู่ที่เราโดนน้องคุกคามแต่ทำไมมันถึงไปเรื่องอื่นได้ เรารู้ว่าเราโตแล้วแต่เราก็กลัวเป็นนะเราปกป้องตัวเองได้ใช่ว่าเราจะไม่อึดอัด เราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ทำไรกับน้องเราเลยส่วนเราก็อยู่แบบกลัวๆ เจอหน้าน้องเราก็กลัวมาก เราไม่อยากอยู่บ้านกับน้องสองคน เราอึดอัดสุดๆบางครั้งถึงขั้นเราจิตตกตื่นมากลางดึกเพราะกลัว เราควรทำไงดีคะ เรารู้สึกตันมากเลยไม่รู้จะพักพิงใคร เราไม่กล้าเล่าให้พ่อฟัง แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ