คือบ้านเราเป็นครอบครัวคนจีนเขาค่อนข้างจะสนใจลูกชายมากกว่าอยู่แล้วคะแต่เราเราทำไรก็ผิดเราขำเราก็ผิดค่ะทั้งๆที่บางทีพี่เราก็ขำนะคะแล้วบางเรื่องพี่ก็ชวนเราเทลาะแต่เราก็กลายเป็นคนผิดตลอดคะแล้วเวลาเขาบ่นเขาดุเราเราก็เป็นเด็กอ่ะค่ะเราก็จะแสดงออกทางสีหน้าค่ะแต่ไม่ได้แสดงออกขนาดนั้นแล้วเขาเลยพูดว่าทำไมเวลาดุต้องแสดงสีหน้าเราเลยพูดไปว่าใครโดนดุแล้วจะยิ้มคือเราก็พูดไปตามคสามคิดของเรานะคะว่าใครเขาโดนดุแล้วจะยิ้มแล้วเขาก็พูดว่าเดี๋ยวนี้เราเริ่มเถียงเรางงค่ะว่าการที่เราพูดแค่นี้ถือว่าเป็นการเถียงหรอค่ะแล้วเขาก็พูดว่าเรียนเก่งแต่มีความคิดแบบนี้ก็ไม่ต้องเรียนหรอกเราก็เลยคิดว่าแล้วที่เราพยายามเรียนทุกวันนี้มันเปล่าประโยชน์หรอที่เราพยายามไม่ใช่เพราะอยากให้พวกเขาสบายหรอเราหมดกำลังใจในการอ่านหนังสือเลยค่ะในเมื่อเขาคิดอย่างงั้นเขาไม่เคยจะเข้าใจความรู้สึกเราเราเครียดมากๆค่ะที่โดนพูดอย่างงี้ใส่ที่เราพยายามอยู่ก็เพราะอยากเข้ามหาลัยดีๆเพื่อเขาให้เขาสบายเราจะทำไงให้เขาเข้าใจความรู้สึกเราบ้างค่ะเราเสียใจมากๆค่ะ