ผมชื่อ เฟิร์ส อายุ 13 ปี คือเหตุการณ์มีอยู่ว่า ผมอยากรองเรียนกีฬาเทควันโดผมเลยเข้าไปทดลองเรียน จากนั้นผมยังไม่ได้บอกพ่อว่า ชอบหรือไม่ชอบเเต่พ่อก็ได้สมัครไปให้ผมเเล้วโดยที่ผมยังไม่ได้บอกให้สมัครจากนั้นผมก็ซ้อมไปเรื่อยๆจนผมอายุ 11 ปี ผมได้รู้สึกว่าผมไม่สามารถไปต่อกับกีฬานี้ได้เเล้วเพราะผมรู้สึกถ้อ เหนื่อย เจ็บ ทุกครั้งที่ผมเตะไม่ได้พ่อก็ว่าผม ทุกครั้งที่ซ้อม พ่อก็บอกว่าซ้อมไม่เต็มที่ ผมพยายามซ้อมหนักให้พ่อเห็น เเต่พ่อก็เล่นเกม พอผมซ้อมจนกลับบ้านเสร็จพ่อก็บอกว่า สู้ไม่ได้ เเต่ผมก็ซ้อมตามที่พ่อผมต้องการเเต่ ผมก็ไม่เคยเห็นคุณค่าที่ผมทําให้ มีวันหนึ่ง เป็นวันที่นักกีฬาอย่างผมไม่ชอบคือการลดนํ้าหนัก ผมลดไป 15 กิโลกรัม พ่อให้ผมอดข้าว ให้กินเเต่ผักผลไม้โดยไม่ให้ผมเเตะเม็ดข้าว เลยสักเม็ด เเต่การลดนํ้าหนักก็ได้สูญหายเพราะ ตอนนั้นเป็นช่วงโควิด-19 เลยปิดการเเข่งขัน สิ่งที่ผมทําไปก็ไร้ค่า พอผ่านมา 2 ปี ผม อายุ 13 เเต่ยังไม่เต็มตัวเพราะยังไม่ถึงวันเกิดผมได้ไป จับคู่เตะกับพี่คนหนึ่ง เขาเชื่อว่า .... ผมได้เเพ้เขาตลอดเเต่พ่อก็ไม่ได้ให้กําลังใจผม เลย มีเเต่ว่า ว่าเตะไม่มีไอเดียเตะไม่ใีความคิด เตะเยาะๆเหยะๆ จนซ้อมเสร็จผมก็เข้าไปห้องนอนไปร้องไห้คนเดียวซํ้าๆ อยู่เเบบนี้ 3-4 ปี ผมควรทํายังไงครับ