คือต้องเล่าก่อนว่าตอนนี้อายุ18ปีแล้ว แล้วเวลาเครียดเศร้า จะทำร้ายตัวเอง เริ่มทำร้ายตัวเองตั้งแต่ป.4เริ่มจากการดึงผมตัวเอง หยิกตัวเอง ตบหน้าตัวเอง มาเรื่อยๆ พอทำแบบนี้ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเก็บสิ่งเจ็บปวดมากเรื่อยๆ การดึงผมหรือตบหน้าตัวเองก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยเริ่มเอาสิ่งรอบตัวที่คมๆมากรีดตามขาต้นขาจนถึงข้อมือ เริ่มจากดินสอ ไม้บรรทัด ตัดเตอร์ พอทำแล้วรู้สึกได้ปลดปล่อย กรีดแล้วเลือดไหลรู้สึกเป็นอิสระ พอเริ่มแสบก็รู้สึกสงบสติอารมณ์ได้ (อีกอย่างหนูเวลาทะเลาะกับแม่โดนด่าแรงๆก็ชอบเอายาในตู้มากินเยอะๆกินแล้วรู้สึกดีเริ่ม5-6เม็ดแล้วก็เลยเถิดมา10+ตลอด คิดว่ากินจะหายเจ็บปวด) เลยคิดว่าจะเลิกทำแบบนี้พอเห็นแขนตัวเองรับไม่ได้เพราะรอยแผลมันทำให้เห็นใบหน้าตัวเองตอนเด็กๆที่สดใส เลยรู้สึกผิดกับเด็กคนนั้นเลยหลีกเลี่ยงการทำร้ายตัวเองมาได้หลายเดือนแล้ว เก็บของที่ใช้กรีดข้อมือลงกล่องว่าจะทิ้งแต่ทำใจทิ้งไม่ลงเลยเก็บให้พ้นสายตา 555ขอโทษค่ะพิมพ์เยอะไปแล้วคือจะสอบถามว่าเรามีอาการทางจิตหรือโรคจิตอะไรหรือเปล่าคะ หนูไม่มีอาการซึมเศร้า แต่แค่ระบายอารมณ์แบบนี้ คือหนูกำลังเผชิญเรื่องราวที่กำลังผ่านไปได้ยากคือรู้ว่าแม่นอกใจพ่อ รับรู้ เห็นแชท มันเจ็บปวดมากเลย รู้สึกผิดกับพ่อ หนูไม่กล้าบอกพ่อ มันเลยทำให้รู้สึกผิดอึดอัดเลยกลับมาทำร้ายตัวเองอีกแล้วทั้งที่คิดว่าตัวเองเลิกได้แล้ว มันน่าเศร้าที่ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ อย่าด่ากันนะคะแค่อยากรู้1หนูโรคจิตหรือเปล่า 2หนูอยากหายขาดจากการทำร้ายตัวเอง ขอบคุณนะคะที่อ่านจบ