พระพุทธเจ้าท่านตั้งใจให้พระภิกษุ หรือภิกขุ(ผู้ขอ) เป็นผู้ที่มักน้อย สันโดษ ประมาณในโภชนะ เเละก็พร้อมที่จะอบรมตนเองเพื่อความพ้นทุกข์ครับ การมาวุ่นวายกับโลก เช่น การหาเงิน หาอาหารเองมันเป็นไปเพื่อความสะสม ไม่ใช่ทางของภิกขุ ผู้หลีกออกจากกาม ในส่วนของการตัดสินว่ามีศักศรีหรือไม่มีนั้น อันนี้เป็นความรู้สึกของเราเอง ที่มาจากกิเลสที่เรียกว่า "มานะ" บางทีเราคิดว่าการหาเงินเอง ทำไรเองได้ เเล้วเราจะเหนือกว่าคนที่ไม่ทำ ก็ทำให้เกิดความลำพองขึ้นมา เเต่สำหรับพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์ท่านไม่มีความรู้สึกว่าลำพองหรือมีศักดิ์ศรีอะไรเเล้วครับ เพราะท่านไม่มีกิเลสตัวนี้ ส่วนพวกเราที่มีกิเลสตัวนี้ก็ยังทุกข์อยู่ เดี๋ยวพองตัวขึ้นเวลาเทียบกับคนที่ด้อยกว่า เดี๋ยวเหี่ยวเเฟบลงเวลาเจอคนที่ดีกว่า เป็นต้น ดังนั้นการรู้จักขอ รู้จักถ่อมตน ก็เพื่อขัดกิเลสตัวนี้ออกไปครับ