ช่วงเวลานึงที่รู้สึกดิ่ง โดดเดี่ยว ทำอะไรเฉื่อยๆไม่สนใจเสียงรอบตัวในหัวคิดเรื่องฟุ้งซ่านเกี่ยวกับตัวเองแต่บางครั้งก็ไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่จดจ่อ ทำสิ่งที่ต้องทำเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าทำอะไรลงไปบ้างรู้ตัวอีกทีก็เสร็จไปแล้ว ในใจรู้สึกหวั่นๆกระวนกระวาย มันเหมือนเสพความรู้สึกแบบนี้จนติดไปแล้ว ถึงจะชอบความเศร้าแต่ก็ไม่ชอบร้องไห้(เพราะมันเจ็บตาอะนะ) รู้สึกหวงความรู้สึกแบบนี้มากๆอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ อยากกอดตัวเองอยากเขียนอยากวาดความรู้สึกนี้ออกมาเป็นรูปธรรม แล้วจะทำทุกสิ่งทุกอย่างออกมาได้ดีเสมอถ้าในใจรู้สึกเศร้า ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเป็นแบบนี้ไปตลอดทั้งต่อหน้าผู้คนและชีวิตจริง