คือบ้านเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนในหมู่บ้านประมาณว่า ตื่นเช้ามา อาบนํ้าเเต่งตัว ทำงานบ้าน ออกไปทำงาน งี้ส่วนคนอยู่บ้านก็นั่งๆนอนๆ ทำนู่นทำนี่ ไม่ได้ออกไปหาเล่น เเต่เหตุเกิดเมื่อดี้เลยค่ะเรากำลังเก็บห้อง พี่ก็นอนอยู่ในห้อง ตาลงนา แม่ไปทำงาน อ่ะไม่มีคนอยู่หน้าบ้าน ป้าข้างบ้านก็เริ่มบ่นละทีนี้ หมาเรามันชอบคาบขยะไปบ้านเขา เเต่นั้นคือตอนมันเด็ก ตอนนี้โตเเล้วมันไม่ไปนานเเล้วเเต่ป้าข้างบ้านก็ชอบใส่ร้าย
หมาเฮียนอินี่(แม่เรา)คาบเ้ต่ขยะมาอยํ่สุมื้อสุเว็น ยามคาบเข้าเฮียนเจ้าของกะจ่มปานสิตาย ยามคาบมาเฮียนเฮาบ่ตีงฮอดปาก
นี่เลยโมโหละ เพราะหมาก็อยู่ในบ้านตลอด ไม่ได้ออกไปเลยเเถมแม่ยังไม่ทำอะไรเเต่มาด่าเเม่เราสะละ  เขายังพูดอีกว่าอะไรนี่เเหละ เเต่คำลงท้ายเขาคือ ถ้าสิเป็นจั่งสั้นไปอยู่ผู้เดียวสะล่ะ อะเราได้ยินคำนี้เดินออกไปทำท่าทำทางคุยโทรศัพท์กับเพื่อน บอกว่า โอ้ย จะยากอะไรกับกูนักหนาเนี่ยสัส บ้านกะบ้านกูเหอะ เฮ็ดหยังกะได้ตั้ว เขาเงียบเลยทีนี้จากกำำลังกวาดบ้านอยู่ เราเลยเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดห้อง
เราจะเเก้ปัญหาเพื่อนบ้านยังไงดีคะ คือเราต้องไปผํกมิตรกับเขาไหม หรือเราต้องอยู่เฉยๆ อีกไม่กี่ปีเราก็จบมัธยมเเล้ว เเต่อยากรีบทำงานมีเงินพา ครอบครัวย้ายไปอยู่ที่สงบๆเพื่อนบ้านนิสัยดีกว่าที่นี่ค่ะ 
หมํ่บ้านนี้อยู่เเถวนา คนส่วนมากรับจ้างการเกษตร มีเเต่บ้านเราที่เป็นข้าราชการเกือบจะทุกรุ่น เเม่เล่าว่าเมื่อก่อนคนเเถวบ้านก็อิจฉาที่เเม่ได้รับราชการเลยหาเรื่องมาพูดให้แม่เช่น ท้องก็บอก สั้นเเหล่วเคียวหลาย  มีเเฟนเป็นนายกอบต. ก็บอกเขาคือกล้าเอา มีลูกติดนำ พูดมาละโมโหมากอยู่ดีๆก็มาพูดให้เเม่เราเฉย