สวัสดีครับ...นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผม อาจจะมีบางประโยคชวนงงบ้างต้องขออภัยด้วยนะครับ
.
.
.
.
เริ่มแรกเลยคือตอนนี้ผมอายุ18ปี อยู่ในช่วงอายุที่ต้องคิดถึงอนาคตตัวเองให้มากๆแล้ว หลายๆคนเองก็มีความฝันว่าอยากเรียนต่อหรือจบไปทำงานอะไรดี แต่ไม่ใช่กับผมเพราะผมนั้นยังหาตัวเองไม่เจอว่าตัวเองนั้นชอบอะไรกันแน่ แต่ถึงยังนั้นตัวผมเองก็คิดไว้แล้วว่าจบไป ก็อยากจะทำงานบริษัทเอกชนมีรายได้สูงๆ เพื่อที่จะสามารถเลี้ยงครอบครัวได้ (ตอนนี้ตัวผมเรียนอยู่ ปวช.คอมธุรกิจปี3กำลังคิดจะต่อ ปวส.อยู่ครับลืมบอกไปช่วงแรกๆ แฮะๆ😅) ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่อย่างนั้นเรื่อยมาจนกระทั่งมีวันนึง อยู่ๆพ่อผมก็เข้ามาบอกว่า ให้ไปเตรียมตัวสอบนายสิบ ตำรวจ ผมได้ยินอย่างนั้นแล้วผมกลุ้มมากครับ เพราะตัวผมคิดว่าผมไม่เหมาะกับข้าราชการ ผมก็เลยพยายามปฏิเสธไปทุกครั้ง แม่ผมเองก็มาบอกผมต่อไม่กี่วันว่าให้ไปเป็นเถอะ พร้อมยกข้อดี สวัสดิการอย่างนั้นอย่างนี้ ผมก็ยังคงปฏิเสธอยู่เหมือนเดิม นานวันเข้าๆ พ่อก็เริ่มที่จะด่าผมด้วยถ้อยคำรุนแรง ว่าผมเรียนไปก็ไร้ประโยชน์ เรียนมาก็ไม่ได้ เ-ี้ยอะไรเลยจบมาก็ไม่มีงานมีการทำ ผมก็พยายามบอกเขาอธิบายเขา เขาก็คิดว่าเถียงผมก็ได้แค่เงียบใส่ผมโดนแบบนี้มาปีกว่าๆ จนผมกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนที่ว่าใครด่ามาก็จะเถียงกลับแต่ไม่ได้ด่าหยาบคายนะครับ แค่ตะคอกใส่เฉยๆ จนมีวันนึงผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวก็เลย เออออตามใจเขา เพื่อจะเตรียมสอบตำรวจแบบไม่เต็มใจนัก เขาก็เริ่มพาผมไปสถานที่ติวตำรวจโดยเฉพาะ แต่ราคามันสูงมากผมเลยปฏิเสธ พร้อมอธิบายว่าปีแรกผมขอลองสอบดูก่อน เขาก็เห็นด้วยนะครับ วันถัดมาพ่อผมก็บอกให้ไปซื้อหนังสือมาอ่าน เกี่ยวกับการสอบตำรวจ ผมก็ทำใจไปซื้อมาอ่าน ทั้งคณิต อังกฤษ และสรุปรายละเอียดการสอบตำรวจมานั่งอ่านที่บ้าน ผมก็ตั้งใจอ่านเป็น ชม.ๆจนเขาเลิกงานพอเขากลับมาบ้านก็เห็นผมนั่งอ่านอยู่เขาก็เริ่มบ่นแล้วว่า ซื้อมานั่งอ่านเฉยๆ ไม่มีความกระตือรือร้นเลย ผมก็เริ่มที่จะหงุดหงิด+ท้อบ้างละ แต่ผมก็พยายามสงบสติอารมณ์ไว้แล้วอธิบายให้เขาฟังเขาก็บอกเถียงแล้วเดินหันหน้าหนีออกไปผมก็เลยคิดว่าเขาคงเหนื่อยๆจากงานคงไม่เป็นอะไรหรอก ผมก็ได้วางหนังสือลงแล้วทำข้าวเย็นให้ครอบครัวกิน พอหลังกินเสร็จผมก็ไปนั่งทานของหวานต่อ ส่วนเขาก็ไปนอนเล่นโทรศัพบนเตียง สักพักนึงเขาก็เริ่มบ่นถึงผมอีกแล้วว่า ซื้อหนังสือมาก็ไม่อ่าน ทำตัวไร้ประโยชน์ ไม่กระตือลือล้น แล้วก็เริ่มลามมาถึงสถาบันที่ผมเรียนอยู่ว่า เรียนมาก็ไม่ได้ห่าอะไรเลย ก่อตั้งมาได้ไงเนี่ย พวกจบมาก็นั่งตกงานงกๆ จนลามไปดูถูกอาชีพของคนอื่นจนผมทนไม่ได้เลยระเบิดอารมณ์ใส่เขาทันทีผมตะคอกใส่เขาแล้วเถียงเขาทุกคำพูดว่าผมไม่ได้อยากเป็นตำรวจ ไม่ได้อยากถูกคนอื่นวาดฝันให้ ผมอยากวาดฝันขึ้นมาเอง ผมถูกยัดเยียดให้ชอบเหมือนเขาแต่จริงๆผมไม่ได้อยากเป็นเลย อธิบายก็แล้วบอกก็แล้ว มันมำให้ผม ท้จนไม่มีใจอ่านหนังสือได้เลย
.
.
.
.
บางทีก็อาจจะมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ก็ได้แค่ผมอาจจะหาไม่เจอรึป่าว🤔
แล้วเพื่อนๆพี่ๆที่อาจจะมีเหตุการณ์เหมือนผมคิดว่าไงบ้างครับ บางทีก็อยากที่จะแก้ปัญหาโดยที่ตัวเองไม่เสียสุขภาพจิตไปครับ555
ถูกยัดเยียดความฝันโดยพ่อกับแม่เราเอง
.
.
.
.
เริ่มแรกเลยคือตอนนี้ผมอายุ18ปี อยู่ในช่วงอายุที่ต้องคิดถึงอนาคตตัวเองให้มากๆแล้ว หลายๆคนเองก็มีความฝันว่าอยากเรียนต่อหรือจบไปทำงานอะไรดี แต่ไม่ใช่กับผมเพราะผมนั้นยังหาตัวเองไม่เจอว่าตัวเองนั้นชอบอะไรกันแน่ แต่ถึงยังนั้นตัวผมเองก็คิดไว้แล้วว่าจบไป ก็อยากจะทำงานบริษัทเอกชนมีรายได้สูงๆ เพื่อที่จะสามารถเลี้ยงครอบครัวได้ (ตอนนี้ตัวผมเรียนอยู่ ปวช.คอมธุรกิจปี3กำลังคิดจะต่อ ปวส.อยู่ครับลืมบอกไปช่วงแรกๆ แฮะๆ😅) ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่อย่างนั้นเรื่อยมาจนกระทั่งมีวันนึง อยู่ๆพ่อผมก็เข้ามาบอกว่า ให้ไปเตรียมตัวสอบนายสิบ ตำรวจ ผมได้ยินอย่างนั้นแล้วผมกลุ้มมากครับ เพราะตัวผมคิดว่าผมไม่เหมาะกับข้าราชการ ผมก็เลยพยายามปฏิเสธไปทุกครั้ง แม่ผมเองก็มาบอกผมต่อไม่กี่วันว่าให้ไปเป็นเถอะ พร้อมยกข้อดี สวัสดิการอย่างนั้นอย่างนี้ ผมก็ยังคงปฏิเสธอยู่เหมือนเดิม นานวันเข้าๆ พ่อก็เริ่มที่จะด่าผมด้วยถ้อยคำรุนแรง ว่าผมเรียนไปก็ไร้ประโยชน์ เรียนมาก็ไม่ได้ เ-ี้ยอะไรเลยจบมาก็ไม่มีงานมีการทำ ผมก็พยายามบอกเขาอธิบายเขา เขาก็คิดว่าเถียงผมก็ได้แค่เงียบใส่ผมโดนแบบนี้มาปีกว่าๆ จนผมกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนที่ว่าใครด่ามาก็จะเถียงกลับแต่ไม่ได้ด่าหยาบคายนะครับ แค่ตะคอกใส่เฉยๆ จนมีวันนึงผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวก็เลย เออออตามใจเขา เพื่อจะเตรียมสอบตำรวจแบบไม่เต็มใจนัก เขาก็เริ่มพาผมไปสถานที่ติวตำรวจโดยเฉพาะ แต่ราคามันสูงมากผมเลยปฏิเสธ พร้อมอธิบายว่าปีแรกผมขอลองสอบดูก่อน เขาก็เห็นด้วยนะครับ วันถัดมาพ่อผมก็บอกให้ไปซื้อหนังสือมาอ่าน เกี่ยวกับการสอบตำรวจ ผมก็ทำใจไปซื้อมาอ่าน ทั้งคณิต อังกฤษ และสรุปรายละเอียดการสอบตำรวจมานั่งอ่านที่บ้าน ผมก็ตั้งใจอ่านเป็น ชม.ๆจนเขาเลิกงานพอเขากลับมาบ้านก็เห็นผมนั่งอ่านอยู่เขาก็เริ่มบ่นแล้วว่า ซื้อมานั่งอ่านเฉยๆ ไม่มีความกระตือรือร้นเลย ผมก็เริ่มที่จะหงุดหงิด+ท้อบ้างละ แต่ผมก็พยายามสงบสติอารมณ์ไว้แล้วอธิบายให้เขาฟังเขาก็บอกเถียงแล้วเดินหันหน้าหนีออกไปผมก็เลยคิดว่าเขาคงเหนื่อยๆจากงานคงไม่เป็นอะไรหรอก ผมก็ได้วางหนังสือลงแล้วทำข้าวเย็นให้ครอบครัวกิน พอหลังกินเสร็จผมก็ไปนั่งทานของหวานต่อ ส่วนเขาก็ไปนอนเล่นโทรศัพบนเตียง สักพักนึงเขาก็เริ่มบ่นถึงผมอีกแล้วว่า ซื้อหนังสือมาก็ไม่อ่าน ทำตัวไร้ประโยชน์ ไม่กระตือลือล้น แล้วก็เริ่มลามมาถึงสถาบันที่ผมเรียนอยู่ว่า เรียนมาก็ไม่ได้ห่าอะไรเลย ก่อตั้งมาได้ไงเนี่ย พวกจบมาก็นั่งตกงานงกๆ จนลามไปดูถูกอาชีพของคนอื่นจนผมทนไม่ได้เลยระเบิดอารมณ์ใส่เขาทันทีผมตะคอกใส่เขาแล้วเถียงเขาทุกคำพูดว่าผมไม่ได้อยากเป็นตำรวจ ไม่ได้อยากถูกคนอื่นวาดฝันให้ ผมอยากวาดฝันขึ้นมาเอง ผมถูกยัดเยียดให้ชอบเหมือนเขาแต่จริงๆผมไม่ได้อยากเป็นเลย อธิบายก็แล้วบอกก็แล้ว มันมำให้ผม ท้จนไม่มีใจอ่านหนังสือได้เลย
.
.
.
.
บางทีก็อาจจะมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ก็ได้แค่ผมอาจจะหาไม่เจอรึป่าว🤔
แล้วเพื่อนๆพี่ๆที่อาจจะมีเหตุการณ์เหมือนผมคิดว่าไงบ้างครับ บางทีก็อยากที่จะแก้ปัญหาโดยที่ตัวเองไม่เสียสุขภาพจิตไปครับ555