กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว มีเด็กผู้ชายคนนึง ได้พบกับเด็กหญิงสาวคนนึงโดยบังเอิญ เเละได้พูดคุยกันนเเละพูดคุยเข้าขากัน เด็กชายคนนั้นได้ชอบเด็กผญคนนั้น เป็นการที่ฟ้าลิขิตให้พบกันโดยบังเอิญ เเละเด็กชายคนนั้นพูดคุยกันกับเด็กผญคนนั้นได้พัฒนาจากความชอบกลายมาเป็นความรัก ซึ่งเหมือนจะจบด้วยดี เเต่ก็เด็กผญคนนันชอบ เเต่พยามชอบให้มากกว่านี้ไม่ได้ จึงจบเเบบเลิกลากัน ซึ่งเหมือนกับเด็กผู้ชายรอบก่อนคนอื่นๆ เด็กชายคนนี้ชอบมากกว่าเด็กผญ จึงเป็นเหมือนการวิ่งตามไปเรื่อย จนเวลาผ่านไปเนินนาน1ปี5เดือน เด็กชายคนนนั้นก็ยังชอบเหมือนเดิม พูดคุยกับเด็กผญคนนั้นเหมือนเดิม ระยะเวลาที่ผ่านมา การรับรู้ว่า การที่เด็กผญคนนั้นมีความสุขที่ได้คุย ซึ่งตอนที่คุยรู้เป็นตัวของตัวเอง เหมือนเซฟโซน  ไม่เหมือนกับคนอื่นทึ่ไม่เป็นตัวเอง เเต่เด็กผชคนนั้นยังคงรู้สึกเช่นเดิมเหมือนวันเเรกที่พบกัน เเต่เด็กผชคนนี้เหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ความรักไม่ใช่การครอบครองเเต่เป็นการเห็นเขามีความสุขเราก็พอใจเเล้ว คอยซับพอร์ตอย่างห่างๆ เเละเก็บเป็นความทรงจำอันที่งดงาม (คนอ่านคิดว่าเด็กผชคนนี้เป็นคนยังไงครับ)