เราเป็นคนอยู่ห่างกันกับแฟนค่ะ แฟนอายุ 41 แล้ว เรา30 ค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าแฟนเราเป็นคนโผงผาง พูดจาหยาบคายมากๆ ด้วยที่เราอยู่คนละที่พอเจอกัน ก็มีอะไรกัน
เขาก็จะบอกว่ารู้สึกไม่เหมือนเดิม เขาบอกว่าเราดูโทรม เราก็ไม่เถียงค่ะเพราะโทรมจริงๆเพราะเราต้องเลี้ยงลูกไปด้วยทำงานไปด้วย ไม่ค่อยได้นอนพักผ่อนเต็มที่ พอเขาเห็นเราแบบนั้นเขาก็พูดว่าเราไปเอากับใครมาที่สภาพดูไม่ได้ ทำไมไม่นึกถึงลูกบ้าง เขาก็ว่าเราไปนอนเอากันกับผู้ชาย ซึ่งเราไม่เคยทำเลยเราอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูก แล้วก็ออกไปทำงาน พอเราไปไหนไม่ค่อยรับสายเขาหรือตัดสายทิ้งเพราะติดคุยงาน หรืออยู่กับผู้ใหญ่ที่น่าเกรงใจ ก็จะโดนว่าตลอดว่านอนเอากันอะไรนักหรอ ความสุขมีแค่นั้นหรอ ทุกครั้ง เป็นอย่างนี้มาตลอด ทุกวันนี้เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ดูถูกว่าเราหมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่า หาว่าเรานัดผู้ชายมาเอาบ้าง ไปหาผู้ชายบ้าง แล้วก็ทะเลาะกันหนักขึ้นหาว่าเราแคปไปให้ชู้ดูบ้าง ว่ามะเลาะกัน จนตอนนี้เราอึดอัดมากเลยค่ะ เคยอธิบายให้ฟังแล้วว่าเราช่วยตัวเอง เราไม่เคยนอนกับใคร พยายามอธิบายทุกอย่างแล้ว เขาก็ว่าเราทุกวันเลยค่ะ คำพูดแต่ละคำทำร้ายความรู้สึกจนร้องไห้ นี่เราผิดมากเลยหรอค่ะ จนตอนนี้ อยู่คนเดียวไม่ได้ร้องไห้ตลอด เพราะคำพูดที่เขาว่าเรามันวนๆซ้ำๆทุกวัน แล้วเขาก็ขู่บ้างว่าจะเอาลูกไปจากเราบ้าง ขู่ว่าอย่าให้รู้ว่าเอากันกับชู้ที่ไหน ยังไง เราอึดอัด และเคยอ่านไลน์แล้วไม่ตอบเลย เพราะเราเหนื่อยจะอธิบาย พอไม่ตอบก็โทรมาว่าเหมือนเดิมซ้ำๆ จนบางทีก็กลั้นน้ำตาต่อหน้าลูกไม่ได้ บางทีก็ว่าให้ลูกฟังบ้าง แต่ลูกก็ไม่ได้อะไร ลูกประมาณ 5 ขวบ ลูกก็ถามเราแม่ร้องไห้ทำไม เราก็อ้างนุ้นนี้ไป คือเราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ อีกอย่างเรากลัวเสียลูกไป  แต่พฤติกรรมที่เขาว่าเรา ไม่เคยทำเลยค่ะ แต่เขาก็จะอ้างว่าเมื่อก่อนตอนทำงานในห้างกลับบ้านดึก เราก็ไม่เถียงค่ะ ช่วงของเซลต้องเก็บของ เรื่องเมื่อ 4 ปีที่แล้ว  เหนื่อย และเบื่อมากเลยค่ะ คืออยากรู้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันผิดมากเลยหรอค่ะ เราเองมองว่ามันเป็นธรรมชาติของคนเราด้วยซ้ำ แต่ยังมีคนที่ไม่เข้าใจอีกหรอค่ะ