สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาระบายย5555คือว่าตอนเด็กๆอะไรมันก็สวยงามไปหมดใช่ไหมคะเเต่สำหรับเราไม่เลยเเม่กับพ่อเราทิ้งไปตั้งเด็กๆเราต้องอยู่กับย่าพอช่วงปิดเทอมเราต้องมาอยู่กับเเม่เเม่เอาเเต่ทำร้ายความรู้สึกเราโดยการพูดการบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำต่อว่าพอเถียงกลับไปก็โดนด่าเราทำไรไม่ได้ดั่งใจก็เงียบใส่จนมันทำให้เราเกิดความเครียดสะสมเกิดความไม่มั่นใจไม่กล้าเข้าสังคมเลยเราเครียดมากเรื่อยๆทั้งเรื่องเรียนเเล้วเขาก็มาหาว่าเราใช้ตังเยอะในเมื่อเขาส่งให้บางเดือนเท่านั้นเองพอเราเครียดมาเรื่อยๆเราเลยคิดสั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ทุกอย่างหยุดหมุนเรานอนเหมือนจะหลับไปเลยเเต่ก็ไม่หลับเราเกลียดตัวเองมากที่ตื่นขึ้นมาเกลียดมากที่รอดจากนั้นเราก็ทำร้ายตัวเองตลอดตอนอยู่กับเเม่เเบบมันเจออะไรเเบบนี้บ่อยๆแล้วมันรู้สึกอยากตุยอีกครั้งทำร้ายตัวเองในห้องน้ำตลอดเขารับรู้นะว่าเราเป็นโรคเครียดเเต่เขาก็ยังคงทำนิสัยเหมือนเดิมจนเขาบังคับให้เรามาอยู่ด้วยนั่นเเหละนรกชั้นดีเราต้องลาออกจากมหาลั้ยนั้นมาเรียนกับเเม่ตอนเเรกบอกจะให้เรียนพยาบาลต่อไปต่อมาให้ไปเรียนปวสทั้งๆที่จบม.6มาให้เราทำงานหนักเเล้วมาหาว่าไม่ทำงานพูดเอาดีเข้าตัวเองตลอดส่วนพ่ออย่าพูดถึงเลยเขาไปมีครอบครัวใหม่แล้วไม่สนห่าเหวอะไรลูกเลยเหมือนคลอดทิ้งไว้ให้คนอื่นเลี้ยงเราเคยคิดจะด่านะว่าสมัยนั้นไม่มีถุงยางหรืออะไรบ้างหรอแต่ก็พูดอะไรไม่ได้มากหรอกเป็นเเค่เด็กยังหาตังเองไม่เป็น😥เราอยากหนีไปให้ไกลอยากยิ้มกว้างๆอยากมีความสุขตอนนี้เรารู้สึกว่าชีวิตเรามันหน้าเบื่อมากเลยแต่มันได้เเค่คิดอะเนาะทุกคนที่หลุดจากตรงนี้หนูขอให้ทุกคนยิ้มเยอะๆนะคะขอบคุณที่รับฟังค่ะ