คืออย่างนี้ค่ะ ทางบ้านเราคือห้ามมีแฟนมากๆเลยค่ะพ่อแม่จะคอยบอกเราเสมอว่าห้ามมีแฟนนะต้องเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยมีคือตอนนั้นเราเด็กมากๆค่ะเลยอือออไปก่อน แต่เรื่องที่เกิดตอนนี้คือ เรามีคนคุยค่ะซึ่งเป็นเพื่อนเก่าของเราตอนม.1 แล้วทีนี้คนคุยของเราเค้าได้ชวนเราไปดูหนังค่ะเราดีใจมากเลยค่ะที่เค้าชวน เราเลยปรึกษาเพื่อนว่าควรจะขอแม่ยังไงดี เพื่อนก็บอกว่าลองไปขอแม่ดูสิเผื่อแม่จะให้ ทีแรกเราก็ไม่กล้าค่ะ แต่พอเราขอแม่ว่าแม่คนคุยของหนูชวนหนูไปดูหนังหนูขอไปดูได้มั้ย แม่เราปฏิเสธเสียงแข็งเลยค่ะว่าไม่เราก็พยายามอธิบายว่ามีเพื่อนไปด้วยขอไปได้มั้ย คือเราเข้าใจนะคะว่าแม่เป็นห่วงแต่แม่ควรที่จะปล่อยให้หนูได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการได้มั้ย เราไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยค่ะแม้แต่โดดเรียนเรายังไม่กล้าเลย แต่ทำไมแม่ไม่เชื่อใจเราบ้าง ว่าเราไม่มีทางทำอะไรเสียหายแน่นอนคือบางทีเราก็อยากมีโมเม้นแบบนี้บ้างช่วยให้เราได้ตัดสินใจในสิ่งที่เราอยากทำได้ไม จนเราท้อใจแล้วอะค่ะเหนื่อยมากๆเลย