ตามหัวข้อเลยค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ ทุกข์ใจมากจริงๆค่ะ ไม่กล้าคุยกับใคร ยาวหน่อยนะคะ
เราแต่งงานกับสามีเข้าปีที่ 7 แล้วค่ะ แต่อยู่ด้วยกันมาก่อนแต่งก็7ปีค่ะ รวมคืออยู่ด้วยกันมา 14 ปีค่ะ
ระหว่างที่อยู่ด้วยกันทะเลาะกันตลอด ทะเลาะแล้วก็ดีกัน แล้วก็ทะเลาะ วนอยู่แบบนี้แต่ก็ยังทนจนแต่งงานกัน ( ซึ่งคิดผิดมากๆค่ะ)
หลังแต่งงานก็มีลูก1 คนค่ะ
(จริงๆก็คิดว่าคิดผิดมากๆเหมือนกันค่ะที่มีลูกกับคนแบบนี้ แต่เขาเกิดมาแล้วค่ะเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยค่ะ )ลูก2 ขวบแล้วค่ะ ลูกเกิดมาเป็นเด็กพิเศษค่ะ แต่น้องก็อยู่ในขั้นที่ฝึกได้ แต่ต้องเอาใจใส่ดูแลอย่างใกล้ชิดค่ะ เราจึงต้องตัดสินใจออกจากงานประจำเพื่อมาดูแลเลี้ยงลูกอย่างใกล้ชิดค่ะ ตอนแรกสามีทำงานประจำค่ะ ตอนหลังไม่นาน สามีก็โดนให้ออกค่ะ สาเหตุเพราะ บริการลูกค้าไม่ดีค่ะ หลายครั้งลูกค้าคอมเพลนมาหลายครั้ง บริษัทก็ไม่เอาค่ะ (ก็ด้วยนิสัยแย่ๆของมันทีไม่ปรับปรุงตัวค่ะ) จากนั้นสามีเลยมาทำงานของตัวเอง คือเป็นนายหน้าขายพวกอสังหาค่ะรายได้แต่ละเดือนก็ดีบ้างไม่ดีบ้างสลับกันไปค่ะ ภาระก็มีผ่อนบ้าน รถ ค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่เรายังทำงานประจำ เงินเดือนเราจะเป็นเงินเก็บค่ะ ส่วนเงินเดือนสามีเอาไว้ใช้จ่าย ตกลงกันแบบนั้นค่ะ เข้าเรื่องความเลวนะคะ ตั้งแต่มีลูกชีวิตคู่ ทุกอย่างแย่มากๆยิ่งกว่าเดิมค่ะ คือ ทะเลาะกันแทบทุกวัน เรื่มจากไม่พอใจอะไรก็จะขึ้นเสียงใส่เรา เรื่องที่ไม่พอใจก็อย่างเช่นเราขอให้ช่วยดูลูกสลับบ้าง เพราะก็ไม่ได้ออกไปทำงานทุกวันเหมือนเมื่อก่อนหรือเราพูดเรื่องกินเหล้าคือมันกินทุกวันค่ะ พักหลังคือด่าเราหยาบคาย ชอบทำข่มเหงให้เรากลัวด้วยการตะคอกเราเสียงดังๆ ปิดประตู กระแทกเสียงดังๆ โยนข้าวของ หรือหากเถียงกันในรถคือมันจะเหยียบคันเร่งแบบ140 อะไรแบบนี้ค่ะ ทุกอย่างคือทำต่อหน้าลูกทุกครั้ง เราสงสารลูกมากๆค่ะ มีครั้งนึง ลูกร้องเราขอให้ช่วยอุ้มลูก เราจะไปเอานมให้ลูกเพิ่ม ก็มาคว้าลูกไปอุ้มแล้ววางลูกลงที่นอนแบบแรงๆคือประชดเราค่ะ เราสุดทนค่ะ เลยทุบมันค่ะ มันชกเรากลับอย่างแรงเลยค่ะ เราก็สู้ค่ะ ชกกันเราล้มเฉี่ยวไปโดนลูก ลูกตกใจร้องลั่นเลยค่ะ คือครั้งนี้เป็นครั้งที่สู้กันแบบศัตรูเลยค่ะ คือก่อนหน้านี้เวลาทะเลาะกันก็มีทำเราเจ็บประปรายค่ะ เช่นมันจะผลักเราแรงๆ หรือชกแบบเฉี่ยวๆหน้าเรา แต่ครั้งนี้คือแรงสุดค่ะ เราเขียวไปหลายวัน และมีอีกหลายเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้ค่ะ บางวันแม่เรามาเยี่ยมหลาน ก็ด่าเราต่อหน้าแม่เราค่ะ เราด่ากลับ เงื้อมมือทำท่าจะชกเราค่ะ แม่เรารีบมาห้ามไว้ คือมันทำต่อหน้าแม่เราเลย คือไม่มีแล้วความเกรงใจ ล่าสุดพาลูกไป รพเถียงกัน ด่าเราลั่นแผนกเด็กเลยค่ะ บางวันเราไม่อยากพูดกับมันไม่อยากปะทะ ก็จะเลี่ยงเลยค่ะ มันอยู่ตรงไหนของบ้าน เราก็จะพาลูกไปเล่นไปอยู่ตรงอื่น พอเราทำแบบนี้
มันโพสด่าเราในเฟสบุคเลยค่ะ ด่าเรา ขู่เรา ประมาณว่า อย่ากวนตี.. กูให้มากเดี๋ยวกูจะ เหี้..ให้ดู คือสุดๆค่ะ
ทุกวันนี้เราทุกข์มากถึงมากที่สุดค่ะ เพราะ เราต้องทนอยู่ด้วยสภาพหวาดกลัว คือวันไหนมันออกไปทำงานแล้วเราอยู่กับลูก2 คนเราจะสบายใจมาก แต่แค่พอได้ยินเสียงรถมันกลับมาใจเรานี้สั่นเลยค่ะ คือมันเกิดความกลัวขึ้นมาทันทีค่ะ คือตอนนี้เราอยากจะเลิกกับมันมากถึงมากที่สุด หน้ามันเรายังไม่อยากมองเลยค่ะ แต่สถานการณ์มันไม่อำนวยค่ะ เพราะเราต้องดูลูก เราลองคิดถ้าเลิกกับมัน เราคงต้องกลับไปอยู่กับแม่ แต่เราก็ไปทำงานหาเงินไม่ได้อีกอยู่ดี เพราะแม่เราก็อายุมากแล้วเขาดูลูกให้ไม่ไหว
(อันนี้แม่เราพูดเอง ว่าเขาไม่ไหว
เราเคยเกร่นแล้ว )และไหนจะต้องพาลูกไปฝึกพัฒนาการต่างๆ รวมถึงต้องฝึกที่บ้านด้วย การมีลูกเป็นเด็กพิเศษต้องเอาใจใส่ใกล้ชิดมากจริงๆค่ะ และเราคิดว่าเราที่เป็นแม่นี่แหละจะช่วยเค้าได้มากที่สุด ซึ่งจะหาพี่เลี้ยงมาอยู่กับแม่แล้วเราไปทำงาน ก็ไม่ไว้ใจอีกค่ะ เพราะพี่เลี้ยงก็ต้องสอนพัฒนาการน้องได้ด้วย รวมถึงคิดว่าถ้าเลิกกันมันก็คงจะไม่ส่งเสียลูกแน่ๆค่ะ ตอนนี้เลยทุกข์เหลือเกินค่ะ ใจนึงก็คิดอยากให้มันตายๆไปนะคะ เกลียดและแค้นมันมากค่ะ เรานึกน้อยใจในชะตาชีวิตตัวเองจริงๆค่ะ เหมือนมืดแปดด้านจริงๆร้องให้คนเดียวทุกวัน เลยอยากเล่าให้เพื่อนๆใน พันทิปฟังค่ะ
อยากได้กำลังใจค่ะ
สามีเลว เกลียดมาก ต้องทนอยู่ ทุกข์ใจเหลือเกินค่ะ
เราแต่งงานกับสามีเข้าปีที่ 7 แล้วค่ะ แต่อยู่ด้วยกันมาก่อนแต่งก็7ปีค่ะ รวมคืออยู่ด้วยกันมา 14 ปีค่ะ
ระหว่างที่อยู่ด้วยกันทะเลาะกันตลอด ทะเลาะแล้วก็ดีกัน แล้วก็ทะเลาะ วนอยู่แบบนี้แต่ก็ยังทนจนแต่งงานกัน ( ซึ่งคิดผิดมากๆค่ะ)
หลังแต่งงานก็มีลูก1 คนค่ะ
(จริงๆก็คิดว่าคิดผิดมากๆเหมือนกันค่ะที่มีลูกกับคนแบบนี้ แต่เขาเกิดมาแล้วค่ะเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยค่ะ )ลูก2 ขวบแล้วค่ะ ลูกเกิดมาเป็นเด็กพิเศษค่ะ แต่น้องก็อยู่ในขั้นที่ฝึกได้ แต่ต้องเอาใจใส่ดูแลอย่างใกล้ชิดค่ะ เราจึงต้องตัดสินใจออกจากงานประจำเพื่อมาดูแลเลี้ยงลูกอย่างใกล้ชิดค่ะ ตอนแรกสามีทำงานประจำค่ะ ตอนหลังไม่นาน สามีก็โดนให้ออกค่ะ สาเหตุเพราะ บริการลูกค้าไม่ดีค่ะ หลายครั้งลูกค้าคอมเพลนมาหลายครั้ง บริษัทก็ไม่เอาค่ะ (ก็ด้วยนิสัยแย่ๆของมันทีไม่ปรับปรุงตัวค่ะ) จากนั้นสามีเลยมาทำงานของตัวเอง คือเป็นนายหน้าขายพวกอสังหาค่ะรายได้แต่ละเดือนก็ดีบ้างไม่ดีบ้างสลับกันไปค่ะ ภาระก็มีผ่อนบ้าน รถ ค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่เรายังทำงานประจำ เงินเดือนเราจะเป็นเงินเก็บค่ะ ส่วนเงินเดือนสามีเอาไว้ใช้จ่าย ตกลงกันแบบนั้นค่ะ เข้าเรื่องความเลวนะคะ ตั้งแต่มีลูกชีวิตคู่ ทุกอย่างแย่มากๆยิ่งกว่าเดิมค่ะ คือ ทะเลาะกันแทบทุกวัน เรื่มจากไม่พอใจอะไรก็จะขึ้นเสียงใส่เรา เรื่องที่ไม่พอใจก็อย่างเช่นเราขอให้ช่วยดูลูกสลับบ้าง เพราะก็ไม่ได้ออกไปทำงานทุกวันเหมือนเมื่อก่อนหรือเราพูดเรื่องกินเหล้าคือมันกินทุกวันค่ะ พักหลังคือด่าเราหยาบคาย ชอบทำข่มเหงให้เรากลัวด้วยการตะคอกเราเสียงดังๆ ปิดประตู กระแทกเสียงดังๆ โยนข้าวของ หรือหากเถียงกันในรถคือมันจะเหยียบคันเร่งแบบ140 อะไรแบบนี้ค่ะ ทุกอย่างคือทำต่อหน้าลูกทุกครั้ง เราสงสารลูกมากๆค่ะ มีครั้งนึง ลูกร้องเราขอให้ช่วยอุ้มลูก เราจะไปเอานมให้ลูกเพิ่ม ก็มาคว้าลูกไปอุ้มแล้ววางลูกลงที่นอนแบบแรงๆคือประชดเราค่ะ เราสุดทนค่ะ เลยทุบมันค่ะ มันชกเรากลับอย่างแรงเลยค่ะ เราก็สู้ค่ะ ชกกันเราล้มเฉี่ยวไปโดนลูก ลูกตกใจร้องลั่นเลยค่ะ คือครั้งนี้เป็นครั้งที่สู้กันแบบศัตรูเลยค่ะ คือก่อนหน้านี้เวลาทะเลาะกันก็มีทำเราเจ็บประปรายค่ะ เช่นมันจะผลักเราแรงๆ หรือชกแบบเฉี่ยวๆหน้าเรา แต่ครั้งนี้คือแรงสุดค่ะ เราเขียวไปหลายวัน และมีอีกหลายเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้ค่ะ บางวันแม่เรามาเยี่ยมหลาน ก็ด่าเราต่อหน้าแม่เราค่ะ เราด่ากลับ เงื้อมมือทำท่าจะชกเราค่ะ แม่เรารีบมาห้ามไว้ คือมันทำต่อหน้าแม่เราเลย คือไม่มีแล้วความเกรงใจ ล่าสุดพาลูกไป รพเถียงกัน ด่าเราลั่นแผนกเด็กเลยค่ะ บางวันเราไม่อยากพูดกับมันไม่อยากปะทะ ก็จะเลี่ยงเลยค่ะ มันอยู่ตรงไหนของบ้าน เราก็จะพาลูกไปเล่นไปอยู่ตรงอื่น พอเราทำแบบนี้
มันโพสด่าเราในเฟสบุคเลยค่ะ ด่าเรา ขู่เรา ประมาณว่า อย่ากวนตี.. กูให้มากเดี๋ยวกูจะ เหี้..ให้ดู คือสุดๆค่ะ
ทุกวันนี้เราทุกข์มากถึงมากที่สุดค่ะ เพราะ เราต้องทนอยู่ด้วยสภาพหวาดกลัว คือวันไหนมันออกไปทำงานแล้วเราอยู่กับลูก2 คนเราจะสบายใจมาก แต่แค่พอได้ยินเสียงรถมันกลับมาใจเรานี้สั่นเลยค่ะ คือมันเกิดความกลัวขึ้นมาทันทีค่ะ คือตอนนี้เราอยากจะเลิกกับมันมากถึงมากที่สุด หน้ามันเรายังไม่อยากมองเลยค่ะ แต่สถานการณ์มันไม่อำนวยค่ะ เพราะเราต้องดูลูก เราลองคิดถ้าเลิกกับมัน เราคงต้องกลับไปอยู่กับแม่ แต่เราก็ไปทำงานหาเงินไม่ได้อีกอยู่ดี เพราะแม่เราก็อายุมากแล้วเขาดูลูกให้ไม่ไหว
(อันนี้แม่เราพูดเอง ว่าเขาไม่ไหว
เราเคยเกร่นแล้ว )และไหนจะต้องพาลูกไปฝึกพัฒนาการต่างๆ รวมถึงต้องฝึกที่บ้านด้วย การมีลูกเป็นเด็กพิเศษต้องเอาใจใส่ใกล้ชิดมากจริงๆค่ะ และเราคิดว่าเราที่เป็นแม่นี่แหละจะช่วยเค้าได้มากที่สุด ซึ่งจะหาพี่เลี้ยงมาอยู่กับแม่แล้วเราไปทำงาน ก็ไม่ไว้ใจอีกค่ะ เพราะพี่เลี้ยงก็ต้องสอนพัฒนาการน้องได้ด้วย รวมถึงคิดว่าถ้าเลิกกันมันก็คงจะไม่ส่งเสียลูกแน่ๆค่ะ ตอนนี้เลยทุกข์เหลือเกินค่ะ ใจนึงก็คิดอยากให้มันตายๆไปนะคะ เกลียดและแค้นมันมากค่ะ เรานึกน้อยใจในชะตาชีวิตตัวเองจริงๆค่ะ เหมือนมืดแปดด้านจริงๆร้องให้คนเดียวทุกวัน เลยอยากเล่าให้เพื่อนๆใน พันทิปฟังค่ะ
อยากได้กำลังใจค่ะ