คือเราเป็นคนนึงที่ข้างนอกดูสดใส่นะ เเต่ข้างในเรามันเหมือนกำลังจะเเตกสลายทุกครั้ง เรื่องมันมีอยู่ว่าเราโตจนอายุจะ 22ปีเเล้ว เเต่เราไม่สามารถเลือกทำอะไรที่เราอยากทำได้เลยจะทำอะไรก็โดนห้ามอย่างนูนอย่างนี้อะไรต่างๆนาๆ จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็ไม่ได้โดนห้ามตลอดหรือถ้าได้ไปกลับมาก็โดนบ่นตลอด เราอยากถามว่าทำไมพ่อเเม่เราไม่เหมือนพ่อเเม่คนอื่นบ้าง เเบบอยากไปไหนไปอยากทำอะไรก็ทำได้เลยไม่ต้องเเคร์ไม่ต้องห่วงอะไรเลย อยากมีโมเมนเเบบพ่อเเม่วันนี้หนูไปที่นี่มานะไปทำอันนี้มานะสนุกมาก หนูจะไปที่นี่นะ หนูจะไปกินอันนี้นะ จะไปเที่ยวที่นี่นะ เเต่มันไม่เคยได้เลยจะไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็ต้องแอบๆหลบๆซ่อนๆไปมันเหนื่อยนะเกิดมาขนาดนี้เเล้วยังไม่สามารถทำอะไรเเบบนี้ได้เลย เเต่บางคนอาจบอกว่าเรื่องเเค่นี้เก็บมาคิดทำไม ทำไมต้องคิด เเต่สำหรับเรามันเป็นมีผลต่อจิตใจนะเพราะเมื่อไหร่ที่เราได้ยินคำชวนไปเที่ยวนูนไหม ไปเที่ยวนี่ไหม หน้าพ่อกับเเม่มันจะลอยขึ้นมาทุกครั้งเเล้วมันจะรู้สึกเเย่เเล้วเรื่องราวต่างๆนาๆที่เราเก็บไว้มันก็จะถูกปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำตาเเละความเจ็บปวดทุกครั้ง เราเเค่อยากรู้ว่าเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่ทุกคนจะเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการสักที บางทีเราท้อจนไม่อยากอยู่ตรงนี้เลยนะ