สวัสดีคะ ปีนี้ก็15แล้ว เย้ๆ ตามหัวข้อกระทู้เลยคะ คือพ่อแม่ก็ปล่อยนะคะ แต่เรารู้สึกเหมือนถูกปล่อยให้วิ่งอยู่ในถาดเลยคะ มันปล่อยแต่อยู่ขอบเขต เรารู้นะคะว่าเป็นห่วง แต่บางทีมันก็มากเกินไป มากจนอึดอัด แค่ออกจากบ้านเขายังไม่ให้ออกเลยคะ ต้องรับ-ส่งทุกครั้ง 15แล้วแถมยังเรียนปวช.อีก มันก็ต้องไปเองบ้าง  
เราบอกว่าอยากได้มอเตอร์ไซค์ เอาไว้ขับยามฉุกเฉิน เขาก็บอกว่าถ้าโดนฉุดไปทำไง เราเข้าใจในความเป็นห่วงตรงนี้นะคะ แต่ยุคสมัยมันก็เปลี่ยนไปแล้ว อยากให้มองว่าแถวบ้านเราค่อนข้างตำรวจเยอะ ใกล้สถานี แต่ไม่ได้จะบอกว่าการโดนฉุดเนี้ยมันไม่มีนะคะมัน ยังมีอยู่เหมือนเดิม แต่เราก็อยากให้เขาฟังเหตุผลที่อยากมี อยากเอาไว้ขี่ไปเซเว่น ไปซื้อของตอนที่พ่อไม่อยู่ ขี่พาย่า พาปู่ไปรพ.ตอนไม่มีใครว่าง  ไม่ได้จะเอาไปแว้นเป็นเด็กสก๊อย
เรื่องแต่งหน้า ปีนี้15แล้วก็เริ่มที่จะแต่งหน้าคะ ตอนอยู่รร.เราให้เพื่อนแต่งให้ แล้วรู้สึกมั่นใจขึ้น พอจะย้ายออกเราเลยขอให้เขาซื้อตัวคุชชั่นให้หน่อย เขาก็ไม่ยอมบอกว่าไม่ใช่เวลา เวลานี้คือ"เรียน!" ขออนุญาตนะคะ อาจจะหยาบไปหน่อย "จะแรดไปหาใคร จะสวยให้ผู้ชายมองใช่ไหม?"  บอกตรงๆเลยนะคะ ใช่คะ เราต้องการสวยให้ทุกคนมอง ต้องการสวยให้ตัวชื่นชม และต้องการสวยให้มีคนรับเข้างาน ยิ่งเข้าปวช. ก็ต้องเจอสังคมอีก เราเองก็อยากมั่นใจในตัวเอง ทำไหมล่ะคะ ทำไหมเขาไม่ปล่อยเราเลย ถ้าเราโตขึ้น เรากลัวคะ กลัวว่าจะทำอะไรไม่เป็นเลย อยากถามความคิดเห็นของพ่อแม่ในพันทิปดูบ้างน่ะคะ ว่าคิดยังไงกับสองเรื่องนี้ที่เรายกมา
ความจริงยังมีอีกเยอะเลยคะ อยากลองอ่านความคิดเห็นของทุกคนในพันทิป