สต.ไม่เคยคิดเกลียดหรือไม่ชอบนิสัยพ่อเลยตั้งแต่เด็ก เพราะคิดว่าเขาคือคนที่เราสามารถไว้ใจได้ เขาจะเป็นที่ปกป้องเรา ช่วยเราในตอนลำบาก เพราะคิดแบบนั้นทุกวันนี้เลยไม่อคติกับพ่อเลย แต่พอมาช่วงป.4เป็นต้นไป เป็นช่วงที่เรามีความเป็นวัยรุ่นนิดๆ รู้สึกอยากได้ความเป็นส่วนตัวนิดๆหน่อยๆ บวกกับเป็นช่วงที่เราโดนพี่ชายทำร้ายร่างกาย แต่พ่อกลับไม่ทำอะไรเลย เขาแค่ด่าพี่ แต่กลับกันแม่พูดปกป้องและสอนพี่ เป็นแบบนี้จนป.6ที่พี่มีแฟนและเลิกยุ่งกับเรา ในช่วงนั้นเราจะมีห้องส่วนตัวอยู่ข้างล่าง พ่อก็ชอบมานอนด้วย(เราก็ไม่คิดอะไรมาก) ทีนี้พอพี่บอกพ่อว่าอยากเอาแฟนมาอยู่บ้าน เราก็เลยโดนบังคับกลายเป็นคนไม่มีห้องส่วนตัว **บ้านเรามี4ห้องค่ะ 1ห้องของพ่อแม่/พี่คนโตและคนรอง อีก1ห้องเป็นห้องพระ** เราก็เลยต้องมานอนในห้องพระตั้งแต่ม.1 ด้วยความที่ทุกๆวันเวลาพ่อไหว้พระ เขาก็จะจุดธูปเทียน สร้างควันในห้องขณะเรานอนจนทำให้เราหายใจไม่ออกในทุกครั้ง(เกือบๆปีครึ่ง) เราเลยไปบอกพ่อ ณ ปัจจุบันเขาก็จุดแค่เทียนแล้วค่ะ แต่ก็จะมีช่วงที่หายใจไม่ออกจนต้องคลุมโปงบ่อยๆ และเป็นแบบนี้มาจนถึงเราอยู่ปวช.ค่ะ เขาเริ่มลามปามเรา(ไม่รู้ว่าเจตนาหรือตั้งใจ) เพราะเราคิดว่าห้องพระเป็นของเราแล้ว เราเลยมักจะบอกทุกคนในบ้านว่า "เวลาจะเปิดห้องหนูช่วยเคาะประตูด้วย" มีแผ่นแปะหน้าประตูว่า ช่วยเคาะก่อนเปิดด้วยค่ะ แน่นอนว่าทุกคนให้ความร่วมมือค่ะ แต่จะมีแค่พ่อที่ชอบเปิดแบบไม่เคาะประตูอยู่บ่อยครั้ง จนปัจจุบันเราเป็นคนที่กลัวการมีคนเปิดประตูเลยค่ะ แบบว่าพอเราได้ยินใครขึ้นบันได/เปิดประตูห้องชั้น2 ((ในชั้น2จะมีห้องเรา(พระ) ห้องพ่อแม่และพี่คนโตค่ะ)) เราจะกลัวสุดๆ เราจะเกร็งมากๆ ไม่ว่าคนใดคนนึงจะเข้าห้องน้ำบนชั้น2หรือเปิดประตูห้อง เราจะเกร็งมากๆจนเราไม่กล้าทำอะไรเลยค่ะ
- แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงที่ทำให้เราเกลียดพ่อสุดๆเลยคือ ตอนนั้นเรากำลังอยู่ในห้องน้ำค่ะ กำลังทำธุรอยู่ ช่วงนั้นเราจะไม่ค่อยระวังเรื่องกลอนประตู (อันนี้เราพลาดเองค่ะ เพราะชอบล็อคห้องน้ำแบบเร็วๆ บางครั้งเลยไม่สังเกตว่าล็อคดีแล้ว) แต่ทีนี้พ่อเราก็เดินมาแถวๆห้องน้ำค่ะ เราคิดว่าเขาจะไปหลังบ้านเลยไม่อะไรมาก แต่จู่ๆเขาก็เปิดประตูมาเจอเรา ซึ่งตอนนั้นเราโป๊อยู่ค่ะ แล้วเขาก็ดันประตูเบาๆในขณะที่เรากำลังดันปิด เราแรงน้อยค่ะ ตอนนั้นเลยรู้ว่าพ่อออกแรงพอสมควรในการดูว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเรารีบปิด ซึ่งมันยิ่งทำให้เราหวาดกลัวพ่อค่ะ เพราะเขาไม่ได้ทำครั้งเดียวมันมีรอบที่2ค่ะ แต่อันนี้อันล็อคดีแล้ว แน่นอนว่าเราทำเสียงว่ามีคนกำลังอยู่ในห้องน้ำนะ แถมหลังบ้านไม่ได้เปิดไฟ เวลาใครเข้าห้องน้ำอยู่ก็จะรู้ได้ค่ะเพราะไฟห้องน้ำมันจะออกมา แต่เขาก็ยังมาบิดกลอนประตูค่ะ ตอนนั้นเราหน้าซีดมาก อยากด่าพ่อมากๆ แต่เราทำไม่ได้ค่ะเพราะติดว่าเป็นลูก เขาก็ไม่เคยขอโทษเราด้วยนะคะ ทั้ง2รอบเลย เราแพนิกไปซักพักใหญ่ๆเลยค่ะ
- แล้วก็มีอีก1ครั้งที่เราทำธุระส่วนตัวในห้องบนที่นอน และเขาก็เปิดประตูแบบไม่เคาะค่ะ ซึ่งเราเตรียมใจไม่ทันจริงๆค่ะ ทำให้เขาเห็นว่าเรากำลังทำอะไร และเขาก็ออกแรงเยอะมากในการดันประตูสู้เรา แต่สุดท้ายเราก็ปิดได้ค่ะ พร้อมแผลในใจที่รักษาไม่ได้ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เรากับพ่อแม่จะไปตจว.ด้วย ด้วยความที่เราจิตตกไม่ไหวเราก็เลยบอกแม่ว่าไม่ไปแล้ว พร้อมล็อคห้องไม่ยอมบอกเหตุผลกับแม่ เรารู้สึกผิดมากๆ แต่เราก็อยากใช้เวลากับตัวเองซักพักเพื่อรักษาแผลใจให้ดีขึ้นนิดนึง
- แล้วเวลาเขาจะมาไหว้พระตอนเขากลับมาบ้านเขาก็ไม่ค่อยเคาะประตู เราก็จะบอกเขาบ่อยๆ เขาก็นิ่งค่ะ ไม่รับรู้ กูไม่ผิด นี่ห้องพระกู
- และในช่วงที่ครอบครัวต้องการผู้นำ เขาก็ต้องทำให้ทุกคนผิดหวังค่ะ ทั้งพึ่งพาไม่ได้ ต้องให้แม่ตัดสินใจ เงินหมู่บ้านก็ไม่จ่าย ต้องให้แม่จ่ายให้ บางครั้งก็ฝากแม่ซื้อของแล้วไม่คืนเงินก็มี(แต่น้อย) จนแม่ที่ต้องทำงานมากกว่า8ชม ทนไม่ได้จริงๆ แถมอายุแม่ก็เกือบๆเลขหกแล้ว เราก็กลายเป็นสนามอารมณ์ให้แม่ระบายเรื่องพ่อไปเลยค่ะ

เสริม จริงๆเราเป็นสนามอารมณ์ให้กับทุกคนให้บ้านเลยค่ะ เพราะการที่มีคนมาระบายให้เราฟังบ่อยๆ(แบบไม่เต็มใจ)เราก็จะเผลอทำกริยาแบบนั้นให้ได้เห็น จนทำให้เราต้องโดนสั่งสอนปนความไม่พอใจบ่อยครั้ง และมันก็ทำให้เราเป็นคนก้าวร้าวในบางครั้งด้วยค่ะ

ปัจจุบันสภาพจิตใจเราย่ำแย่มากจริงๆ เคยคิดอยากตายก็หลายครั้ง และกลายเป็นว่าเราเป็นซึมเศร้าจนไม่อยากอาหารเลยค่ะ บางวันก็ไม่กินข้าว แต่จะกินของจุกจิกไม่ก็มาม่าแทน

เรา ควรทำยังไงดีค่ะ เพราะเคยคิดอยากฆ่าคนในครอบครัวด้วย... แต่มันก็นานมาแล้ว5555