เป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมากครับ ตั้งแต่เข้าวัยทำงานเพื่อนสมัยเรียนก็แยกย้ายกันไปหมด
ส่วนตัวไม่ค่อยพูดมากตอนอยู่กับคนเยอะๆ คนยิ่งเยอะยิ่งพูดน้อย ชอบนั่งฟัง เห็นเพื่อนเฮฮาเราก็มีความสุข
ส่วนตอนอยู่กับคนน้อยๆ(กับเพื่อนที่รู้สึกว่าสนิทด้วย) แบบอยู่กันสองสามคนจะเริ่มพูดเยอะ รู้สึกเป็นส่วนตัวกว่า
อาจเพราะเป็นคนที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเราเยอะ 

ตอนนี้มีเพื่อนเหลืออยู่พอคุยได้ด้วยแค่สองสามคน แต่ละคนคืออยู่กันคนละกลุ่มกันหมด
เพื่อนเค้าแต่ละคนจะมีกลุ่มเป็นของตัวเองอีกทีนึง ที่ผมรู้สึกว่าเค้าสนิทกันมากกว่ากับผม บางคนก็ไปมีแฟนงี้

ทำให้เวลาคุยด้วยแล้วรู้สึกเราพูดออกไปได้ไม่หมด ทั้งที่บางครั้งเราก็อยากปลดปล่อยความอัดอั้นในใจ
อยากบ่นเรื่องชีวิตนู่นนี่นั่น รู้สึกว่าไม่ได้บอกเค้าไปแค่คนเดียว รู้สึกว่าแต่ละคนมีกลุ่ม มีเพื่อน หรือมีแฟนที่เค้าให้ความสำคัญมากกว่าเรา
เหมือนเราเป็นตัวแถม ตัวเผื่อเหลือเผื่อขาด ที่ถ้าเค้าว่างจากกลุ่มเพื่อน จากแฟนของเค้าแต่ละคน จึงจะหันมาชวนผม 🥲

มาทำให้ผมรู้สึกมีค่า ทำเหมือนผมเป็นคนสนิทของพวกเค้า ซึ่งผมก็รู้สึกสนิทกับพวกเค้าจริงๆ และรู้สึกได้ว่าเค้าอยากสนิทด้วยจริงๆ
เพราะแต่ละคนก็จะมาพูดบ่น พูดความรู้สึกต่างๆนาๆที่เจอมา ตบมุกแป๊กๆเฮฮา พูดความลับ ของตัวพวกเค้าเอง ปัญหาครอบครัว
ปัญหาความรัก เรื่องงาน เรื่องอนาคต ความฝันที่เค้าวาดไว้ อยากมีต่างๆนาๆ

แต่ผมกลับทำใจพูดเรื่องของผมให้พวกเค้าฟังได้ไม่หมด🥲 พูดไปได้แค่ครึ่งเดียว กับความรู้สึกโดดเดี่ยวที่อยากตะโกนไปให้พวกเค้าฟัง
ผมกลับฝังความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในก้นลึกของบ่อความรู้สึก ไม่อยากเปิดใจ ว่าเราอยากสนิทกับพวกเค้ามากกว่านี้ อยากไปเที่ยวด้วยกัน
หนีสังคมวุ่นวายไปนั่งชิลๆ นั่งฟังเสียงดมกลิ่นธรรมชาติกับเพื่อนๆให้มากกว่านี้ แต่กลัวว่าพวกเค้าจะเอาเรื่องเราไปพูดต่อ กับคนที่เค้าสนิทกว่าเรา
กับคนที่เราไม่รู้ว่าใคร กับคนที่เค้ารัก เค้าเชื่อใจ กับคนที่เราเรียกเบาๆในใจว่าเป็นคนแปลกหน้า

ผมควรคบพวกเค้า แล้วคุยแค่ผิวเผินแบบนี้ต่อไปดีมั้ย ตอนอยู่ด้วยแล้วผมมีความสุขมากๆ ถึงพูดได้ไม่หมด แต่ก็รู้สึกเพียงพอแล้ว ณ ตอนนั้น
แต่พอพวกเค้ากลับไปอยู่กับกลุ่มของเค้า กลับทำให้เราค้างคาใจ อาจจะเพราะสิ่งที่ผมไม่ได้พูดไป หรือน้อยใจที่รู้สึกเหมือนถูกลืม แล้วมันกลายเป็นความเหงา ที่กัดกินใจ ทำร้ายตัวเรา อีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนกว่าเราจะเลิกคบพวกเค้า หรือจนกว่าพวกเค้าจะลืมแล้วหันหลังให้ผมไปจริงๆ
หรือจนกว่าพวกเค้า จะทำให้ผมรู้สึกว่าผมสนิทกับเค้าที่สุด จะได้พูดแบบไม่ต้องกังวลอะไรสักที ผมควรจบมันแบบไหนดีจึงจะแฮปปี้เอ็นดิ้ง

หรืออยู่แบบไม่มีเพื่อนเลย มันจะเหงาน้อยกว่ากันนะ!?