สวัสดีค่ะ อาจจะยาวนิดนึงนะคะ แต่มันออกจากความรู้สึกที่กำลังเจอล้วนๆ ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ
เราอายุ27ปีค่ะ ชอบภาษาอังกฤษ ชอบคุยกับต่างชาติมาตั้งแต่มัธยม แต่เกิดมาในครอบครัวข้าราชการที่พ่อแม่และคนในครอบครัวจะอธิบายให้เห็นข้อดีของข้าราชการ เช่น มีสิทธิ์เบิกค่าใช้จ่าย, เวลาแก่ตัวไปก็มีบำนาญ ประมาณนี้ค่ะ เราไม่ได้เลือกเรียนสาขาที่เราอยากเรียนก็เพราะเหตุผลนี้ด้วยค่ะ เราอยากเรียนภาษาแต่ก็ได้มาเรียนสายบริหาร ซึ่งมันต่งกันข้ามเลย แต่เราก็ผ่านมาได้ จบมาได้จนถึงวัยทำงาน
เรามีแฟนเป็นชาวต่างชาติคนอินโดค่ะ ตอนนี้เขาย้ายไปแคนาดาแล้วเพราะแม่เขาแต่งงานกับชาวแคนาดา โดยเขาชวนเราไปอยู่ที่นั่นหลังจากที่เริ่มทำงาน เพื่อที่จะได้สัญชาติแคนาดา และค่าแรงที่นั่นคือโอเคเลย ครอบครัวแฟนก็พร้อมซัพพอร์ต
!!!! อ่ามันเหมือนไปได้สวยใช่มั้ย แล้วปัญหาคืออะไ ?????
เราอยากไปค่ะ เพราะเราอยากไปเก็บเงินเพื่อสร้างบ้านให้พ่อแม่ ทำให้เขามีคุณภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ทีนี้ด้วยความที่ว่าเมื่อก่อนตอนแฟนเรายังอยู่อินโด เราวางแผนกันไว้ว่า เราจะรับราชการที่ไทย เพื่อพ่อแม่ เราบินไปๆมาๆ ไทยอินโดก็ได้ เราตกลงกันลงตัวแบบนี้ แต่พอมาวันนึงที่เขาอยากให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดี เขาบอกว่าถ้าเขาได้สัญชาติ มีพ่อแม่ที่นั่นด้วย เขาอยากให้เราไปอยู่ด้วย เราจะทำงาน หรือเราจะไปปีหน้าเลยก็ได้ เขาจะจัดการทุกอย่างให้ (เราคบกับแฟนคนนี้มาหลายปีแล้วค่ะ ไปมาหาสู่กัน ครอบครัวรู้เราเลยเชื่อใจ) เราอยากไปแคนาดาด้วยเพราะคุณภาพการศึกษา เราคิดไปถึงการมีลูกด้วย และหลังเกษียณเราก็ได้รัลการดูแลที่ดีจากรัฐบาล
!! 'แต่ทีนี้ปัญหามันคือความคิด+ความกลัวของเราเองที่มีความคิดเรื่องเวลาเจ็บป่วยก็มีสิทธิ์เบิกได้ถ้ารับรับราชการ เพราะพูดตรงๆเลยว่าต่อไปในอนาคตเราก็ไม่รู้ว่าแก่ตัวไปจะป่วยเป็นอะไร สมัยนี้โรคแปลกๆมันเยอะ เราเลยคิดวนๆซ้ำๆ มาหลายวันแล้วว่าเราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี มันเป็นเพราะเราไม่กล้าออกจาก safe zone หรือเปล่า แฟนเราบอกว่าเจาย้ายกลับอินโดก็ได้ ถ้าเราไม่โอเค แต่เรามองเห็นว่าแคนาดาจะทำให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น และอีกอย่างเขาไม่มีครอบครัวที่อินโดแล้ว ชีวิตเขามีกันแค่2คนแม่ลูก พอแม่ได้สามาแคนาดา ก็เอาลูกไปด้วย เราก็ไม่อยากให้เขา2คนแยกกันเพียงเพราะเราคนเดียวที่รู้จักไม่ถึง10ปี
เราเลยมองว่าทำไมมันตัดสินใจยากจัง เรากลัวอะไร หรือเพราะเรารับสานเกี่ยวกับข้อดีของข้าราชการเรื่องสิทธ์เบิกจ่ายค่ารักษาพยาบาลมาตั้งแต่เด็ก มันเลยเข้ามาเป็นตัวตัดสินว่าชีวิตเราต้องรับราชการถีงจะอยู่รอด
แต่สิ่งที่พ่อแม่ค่อบครัวเราพูด เราก็ไม่ได้มองว่าเขาผิดนะคะ เราเข้าใจว่าเขาหวังดี วันนึงที่เขาไม่อยู่ ย่างน้อยเราเจ็บป่วยก็มีสิทธิ์ค่ารักษาอยู่ เรามองแบบนี้ค่ะ ไม่แน่ใจว่าผิดหรือถูก
เราเครียดนะคะ และก็คิดมากด้วย เราอยากไปอยู่ตปท. ตามที่เราฝัน เราชอบ อยากใช้ภาษาอังกฤษ เราเคยคิดลบๆก็คือ เราเกิดมาครั้งเดียว ชาติหน้าไม่รู้จะได้เกิดมาเป็นคนไหม และอีกอย่างชาตินี้ก็ไม่รู้จะตายตอนไหน ทำไมเราไม่ทำตามความฝันของเราล่ะ แต่มันก็กลัวอีกเวลาเจ็บป่วย ตอนนี้เครียดค่ะ สับสนไปหมด เหมือนคนไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลยว่าควรจะไปทางไหน เอาไงต่อดีวะแบบนี้ค่ะ
.. เลยอยากจะมาขอคำปรึกษา/แลกเปลี่ยนความคิดกัน กับผู้อ่านพันทิปทุกท่านว่าเราควรจัดการยังไงดีคะ ...
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ อาจจะงงๆบ้าง แต่เราพิมพ์สดเลยๆตามความคิดเลยค่ะ
อยากทำตามความฝัน แต่ยังมีความกลัว
เราอายุ27ปีค่ะ ชอบภาษาอังกฤษ ชอบคุยกับต่างชาติมาตั้งแต่มัธยม แต่เกิดมาในครอบครัวข้าราชการที่พ่อแม่และคนในครอบครัวจะอธิบายให้เห็นข้อดีของข้าราชการ เช่น มีสิทธิ์เบิกค่าใช้จ่าย, เวลาแก่ตัวไปก็มีบำนาญ ประมาณนี้ค่ะ เราไม่ได้เลือกเรียนสาขาที่เราอยากเรียนก็เพราะเหตุผลนี้ด้วยค่ะ เราอยากเรียนภาษาแต่ก็ได้มาเรียนสายบริหาร ซึ่งมันต่งกันข้ามเลย แต่เราก็ผ่านมาได้ จบมาได้จนถึงวัยทำงาน
เรามีแฟนเป็นชาวต่างชาติคนอินโดค่ะ ตอนนี้เขาย้ายไปแคนาดาแล้วเพราะแม่เขาแต่งงานกับชาวแคนาดา โดยเขาชวนเราไปอยู่ที่นั่นหลังจากที่เริ่มทำงาน เพื่อที่จะได้สัญชาติแคนาดา และค่าแรงที่นั่นคือโอเคเลย ครอบครัวแฟนก็พร้อมซัพพอร์ต
!!!! อ่ามันเหมือนไปได้สวยใช่มั้ย แล้วปัญหาคืออะไ ?????
เราอยากไปค่ะ เพราะเราอยากไปเก็บเงินเพื่อสร้างบ้านให้พ่อแม่ ทำให้เขามีคุณภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ทีนี้ด้วยความที่ว่าเมื่อก่อนตอนแฟนเรายังอยู่อินโด เราวางแผนกันไว้ว่า เราจะรับราชการที่ไทย เพื่อพ่อแม่ เราบินไปๆมาๆ ไทยอินโดก็ได้ เราตกลงกันลงตัวแบบนี้ แต่พอมาวันนึงที่เขาอยากให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดี เขาบอกว่าถ้าเขาได้สัญชาติ มีพ่อแม่ที่นั่นด้วย เขาอยากให้เราไปอยู่ด้วย เราจะทำงาน หรือเราจะไปปีหน้าเลยก็ได้ เขาจะจัดการทุกอย่างให้ (เราคบกับแฟนคนนี้มาหลายปีแล้วค่ะ ไปมาหาสู่กัน ครอบครัวรู้เราเลยเชื่อใจ) เราอยากไปแคนาดาด้วยเพราะคุณภาพการศึกษา เราคิดไปถึงการมีลูกด้วย และหลังเกษียณเราก็ได้รัลการดูแลที่ดีจากรัฐบาล
!! 'แต่ทีนี้ปัญหามันคือความคิด+ความกลัวของเราเองที่มีความคิดเรื่องเวลาเจ็บป่วยก็มีสิทธิ์เบิกได้ถ้ารับรับราชการ เพราะพูดตรงๆเลยว่าต่อไปในอนาคตเราก็ไม่รู้ว่าแก่ตัวไปจะป่วยเป็นอะไร สมัยนี้โรคแปลกๆมันเยอะ เราเลยคิดวนๆซ้ำๆ มาหลายวันแล้วว่าเราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี มันเป็นเพราะเราไม่กล้าออกจาก safe zone หรือเปล่า แฟนเราบอกว่าเจาย้ายกลับอินโดก็ได้ ถ้าเราไม่โอเค แต่เรามองเห็นว่าแคนาดาจะทำให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น และอีกอย่างเขาไม่มีครอบครัวที่อินโดแล้ว ชีวิตเขามีกันแค่2คนแม่ลูก พอแม่ได้สามาแคนาดา ก็เอาลูกไปด้วย เราก็ไม่อยากให้เขา2คนแยกกันเพียงเพราะเราคนเดียวที่รู้จักไม่ถึง10ปี
เราเลยมองว่าทำไมมันตัดสินใจยากจัง เรากลัวอะไร หรือเพราะเรารับสานเกี่ยวกับข้อดีของข้าราชการเรื่องสิทธ์เบิกจ่ายค่ารักษาพยาบาลมาตั้งแต่เด็ก มันเลยเข้ามาเป็นตัวตัดสินว่าชีวิตเราต้องรับราชการถีงจะอยู่รอด
แต่สิ่งที่พ่อแม่ค่อบครัวเราพูด เราก็ไม่ได้มองว่าเขาผิดนะคะ เราเข้าใจว่าเขาหวังดี วันนึงที่เขาไม่อยู่ ย่างน้อยเราเจ็บป่วยก็มีสิทธิ์ค่ารักษาอยู่ เรามองแบบนี้ค่ะ ไม่แน่ใจว่าผิดหรือถูก
เราเครียดนะคะ และก็คิดมากด้วย เราอยากไปอยู่ตปท. ตามที่เราฝัน เราชอบ อยากใช้ภาษาอังกฤษ เราเคยคิดลบๆก็คือ เราเกิดมาครั้งเดียว ชาติหน้าไม่รู้จะได้เกิดมาเป็นคนไหม และอีกอย่างชาตินี้ก็ไม่รู้จะตายตอนไหน ทำไมเราไม่ทำตามความฝันของเราล่ะ แต่มันก็กลัวอีกเวลาเจ็บป่วย ตอนนี้เครียดค่ะ สับสนไปหมด เหมือนคนไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลยว่าควรจะไปทางไหน เอาไงต่อดีวะแบบนี้ค่ะ
.. เลยอยากจะมาขอคำปรึกษา/แลกเปลี่ยนความคิดกัน กับผู้อ่านพันทิปทุกท่านว่าเราควรจัดการยังไงดีคะ ...
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ อาจจะงงๆบ้าง แต่เราพิมพ์สดเลยๆตามความคิดเลยค่ะ