สมัยน้องถุงเรียนดนตรีที่มหิดล นั้น จำได้ท้ายๆปีสามจะชอบฟัง freejazz sunra albert ayler ฝั่งแจ๊ส

ฝั่งไทย คล้ายๆ อจ ไม้ร่มนี่แหละ (เปรียบก็จะยาก เดี๋ยวนักวิพากษ์ ทัวร์ลง)

มันคือศิลปะ ที่คนทั่วไปไม่เข้าจิต

ชีวิตพลาดแบบขำๆนิดหน่อย ติดตรงที่ ตอนนั้น ซ้อมดนตรีวันละ 8 ชั่วโมง เรียนวันละ 6 ชั่วโมง โทรคุยกับแฟนวันละ 1 ชั่วโมง เป๊ะๆ

ตอนนั้นน่าจะซื้อหุ้นละไว้ แล้วรวยนั่งกินปันผล แล้วตอนนี้น่าจะได้เริ่มนั่งซ้อมดนตรี วันละ 8  ชั่วโมง เริ่มจาก arpeggio ต่อเนื่อง ได้ทุกเพลงใน real book ตั้งแต่ A-Z

ตอนนั้นไม่มีเงินเก็บเอาไปจ่ายค่าเทอม ได้ทุนตอนปี 3  แล้วไปเล่นดนตรีกลางคืน เพราะกลางวันเขาไม่ให้เล่น

สมัยก่อนดนตรีแจ๊ส คนไทยมักเรียกว่า แย๊ส ตัวเจ จะใช้ ย.ยัก ทั้งหมด / แจ๊ค ก็เป็น แญ๊ค(เค๊อะ) / จอห์น ก็ เป็น ยอห์น /

ตั้งแต่โลกเราผลิตเครื่องบินเจ๊ท คนไทย เลย เลิกใช้ ย.ยัก แทน ตัว J ไปโดย ปริยาย ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกัน… เราจึงได้เรียก ดนตรีแจ๊ส เป็น จ.จาน ในปัจจุบัน

น้องถุงบ่องตง เพื่อนชวนอยู่ กทม ทำเพลงออกอัลบั้ม บ่องตง โนสน โนแคร์ ขอกลับมาใช้ชีวิต แบบ anonymous บนดอย

เพราะนุ้งถุงชอบเป็นหนุ่มดอยหงอยเหงา



… ถุงมือไม่ได้นอน…