เรากับคนคุยอยู่ด้วยกันมา2อาทิตย์ เราอยู่เชียงรายเขาอยู่พะเยา เขามาหาเราวันแรกและเรรยื้อให้เขาอยู่ พอถามเรื่องการงาน เขาบอกว่าไม่ได้เรียนแล้ว งานก็ไม่มีทำ ตังก็ไม่มีติดตัว เราเลยบอกว่าก็มาหางานทำที่เชียงรายอยู่กับเราสิ ด้วยความที่ตอนนั้นยังไม่ทันได้คิดว่าจะมีปัญหาที่ตามมาคือ ผลกระทบกับชีวิตเราเอง เราเป็นคนต่างจังหวัดมาเรียนที่เชียงราย ไม่ได้รวย ช่วงแรกที่เราจ่ายเงินเลี้ยงข้าวเขา เราก็เริ่มตะหงิดแล้วว่ามันไม่ใช่ มันเดือดร้อนเราที่ต้องมาคอยเลี้ยงเขา เลยให้เขาไปหางานทำได้แล้ว แต่เขาก็ไปสมัครงานที่เราหาให้ หรือที่เราบอก โดยไม่ได้คิดจะกระตือรือร้นหาเองเลย ก็หานะแต่หาในเพจ แล้วที่ทำงานอยู่ในเมืองเลยยากที่จะทำได้ แถวที่อยู่ก็หางานยากมาก พอให้ไปสมัครเซเว่นก็มีปัญหาคือต้องมีคนค้ำให้ แล้วเขาก็ต้องไปทำเอกสารที่พะเยาบ้านเขาแหละแต่ในระหว่างนั้น เขากลับไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ ไปถามโลตัสเขาก็ยังไม่รับ เงินเราตอนนี้ก็ไม่มีเหลือ เมื่อก่อนเราไม่ต้องมานั่งกินมาม่าแบบนี้ แต่พอเขามาอยู่ด้วย เราต้องมานั่งกินมาม่ากับปลากระป๋องแทน มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่ใช่ล่ะ แต่ในใจคือก็ไม่อยากจะไล่เขาไปเลย รู้สึกว่าขาดเขาไม่ได้แล้ว ด้วยความที่มันอยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่กล้าที่จะตัดสินใจจะปล่อยเขาไปเลย แต่มันก็เดือดร้อนตัวเอง เราคิดเรื่องนี้อยู่ในสมองตลอดเวลา จนท้อ จนไม่รู้จะทำไง 
เพื่อนที่ไปปรึกษาก็บอกว่า ถ้าเจ็บแต่จบดีกว่ามั้ย ไม่อยากให้เราต้องมาลำบาก แต่ในใจเราคิดแค่ว่า แค่เขาหางานได้ มีเงินใช้เองโดยไม่ต้องมาพึ่งเรา เราก็พอใจล่ะ คือควรทำไงดีคะ 😭