จากประสบการณ์คนรอบตัว เจอเพื่อนมากมาย ด้วยความอยู่โรงเรียนประจำจังหวัด ก็มีเด็กหลากหลายฐานะ แต่ส่วนมากจะค่อนไปทางปานกลางและรวยค่ะ แถมเรียนเก่ง หน้าตาดีด้วยและสิ่งแวดล้อมรู้สึกว่า คนที่เกิดมาหัวดี เรียนเก่ง ฐานะทางบ้านพร้อม ชีวิตมีแต่รุ่งกับรุ่ง ตั้งแต่มัธยม มหาลัย ไปเรียนต่อต่างประเทศและกลับมาเริ่มทำงาน พ่อแม่ซื้อบ้าน คอนโด พร้อมรถให้ใช้เริ่มต้นชีวิตทำงานเลย เพรียบพร้อมไปหมด  แบบรู้สึกว่าชีวิตเค้า perfect มากจนไม่มีข้อติ ไม่ว่าจะความเป็นอยู่ทางบ้าน การเรียน การเงิน ฐานะครอบครัว บางครั้งก็รู้สึกอิจฉา+น้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาชีวิตของตัวเองจริงๆ

ส่วนตัวเราเป็นนักเรียนทุนมาตลอดมาชีวิต ตั้งแต่ประถม มัธยมศึกษา และมหาวิทยาลัย เพราะที่บ้านฐานะจนมาก อยู่กับยายมาตั้งแต่เกิดค่ะ พ่อแม่ไม่ทราบว่าไปไหน สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้ ก็ขอทุน และได้รับความเมตตาจากทั้งครู ผอ และสมาคมศิษย์เก่าของโรงเรียนให้ทุนการศึกษาตลอดมาตั้งแต่ ม1-ม.6 จนเข้ามหาวิทยาลัย (เรียนราม คณะนิติศาสตร์) ขอกู้ กยศ + ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพราะต้องดูแลตัวเองและส่งเงินให้คุณยาย โชคดีว่า ม.ราามค่าเทอมถูกมากๆๆๆ ทำให้หนูได้มีโอกาสเรียนปริญญาตรี ใช้เวลาเรียน 4 ปีกว่าจะจบ และปัจจุบันสอบบรรจุข้าราชการทำงานมาได้ 3 ปีแล้ว เพิ่งจะจบเเนติฯ ยังไม่มีบ้าน ไม่มีรถ มีหนี้ กยศ ที่ใช้มา 3 แล้วและแค่เงินเก็บน้อยๆ  พร้อมโหนรถเมล์ไปทำงาน 555555555555555 เรียกได้ว่าชีวิตมีแต่คำว่าพยายาม และต้องพยายามเท่านั้น ไม่มีทางบ้าน support และคอยชี้แนะ ทุกย่างก้าวของชีวิตต้องสู้จริงๆ 
 
กระทู้นี้แค่อยากมาระบายเฉยๆ นะคะ