ผมชอบคนๆนึงมานานพอสมควร ประมาณ6ปีที่แล้วผมเคยบอกชอบเขา แต่เขาตอบกลับมาว่า “เราคิดกับเธอแค่น้องคนนึง” หลังจากวันนั้นก็ติดต่อกันบ้างเป็นบางครั้ง จนไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่ผมก็ส่องเฟสเขาตลอด ไม่กล้าทักไปคุยเพราะเขาก็มีแฟน ผมเคยซื้อนาฬิกาให้เขาตอนผมบอกว่าชอบเขา เขาเคยถ่ายรูปส่งมาให้ผมแล้วบอกว่า “ก็ยังใช้ดีอยู่นะ” แล้วก็หายไป จนเวลาผ่านไป 6ปี วันนึงเขาติดต่อผมมาเรื่องงาน.. ก็รู้สึกดีนิดนึงที่เขาโทรมาหาผมครั้งนั้นแม้จะเป็นเรื่องงานก็ตาม แต่ตอนนั้นเขาก็คบกับอีกคนนึงอยู่ ผมก็คบกับอีกคนนึงอยู่ ผมคิดแค่ว่าเรื่องระหว่างเรามันผ่านไปจนเขาอาจจะจำไม่ได้แล้ว และผมก็มีแฟนเขาก็มีแฟน คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ ผมตอบตกลงเรื่องงานที่เขาโทรมาดีลอย่างไม่ลังเล หลังจากนั้น..ก็ติดต่อกันบ้างไม่บ่อยเลย นานๆครั้ง..จนเมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมา เราได้มีโอกาสทำงานร่วมกันแบบได้เจอกัน ไม่บ่อยแต่ก็ได้เจอ ผมยังรู้สึกชอบเขาอยู่เลย แย่แล้วล่ะ ได้แต่ย้ำกับตัวเองว่าอย่าๆ ก็เหมือนจะได้ผล จนวันนึงผมส่องเฟสเขา ซึ่งเป็นปกติที่ส่องบ่อยมากๆ สังเกตเห็นว่าทำไมเหมือนแฟนเขาหายไปจากเฟส ตอนแรกก็คิดว่าแฟนเขาคงจะเปิดprivateเลยหาไม่เจอ ผมก็เก็บความสงสัยทั้งหมดที่มี อยากถามเขาแต่ไม่กล้าถาม เพราะคงเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าเข้าไปยุ่งเขาคงไม่ปลื้มแน่ๆ จนถึงช่วงปลายเดือนมกราคมที่ผ่านมา มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน ตอนนั้นเองที่ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกผมมันบอกว่าผมไม่เคยเลิกชอบเขาได้เลย ไปเที่ยวกันก็เหมือนจะตัวติดกัน เขาก็ไม่ได้ดูรู้สึกรำคาญที่มีผมใกล้ๆ ตอนนั้นผมเริ่มหลงตัวเองนิดหน่อยแล้วว่าอาจจะมีโอกาสอีกครั้งก็ได้ หลังจากกลับจากทริปเที่ยวนั้น ผมก็ติดต่อกับเขาบ่อยขึ้น แต่เป็นการติดต่อที่แค่ส่งเพลง กินข้าวยัง ฝันดีนะ โทรหาตอนเที่ยง ถามว่ากินกาแฟมั้ย แค่นั้นเลยครับ จนผมก็กลัวว่าเขาจะอึดอัดรำคาญที่ผมคอยส่งข้อความหาแบบเดิมทุกวัน โทรหาช่วงเวลาเดิมๆ  
วันที่14กุมภาผมส่งของขวัญให้เขา เขาก็รับนะครับแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง แล้วผมก็ถอยออกมา และผมก็ได้รู้มาว่าเขาเลิกกับแฟนเขาแล้ว ตอนที่ผมถอยออกมา เขาก็ไม่ได้ทักหาผม ไม่ได้โทรหา ผมเลยคิดว่า คงเปลี่ยนใจเขาไม่ได้จริงๆ และเมื่อไม่นานมานี้ ได้ทำงานด้วยกันอีก…พฤติกรรมของเขาดูเปลี่ยนไป เขาเอามือมาจับหลังผม ทั้งๆที่ผมเหงื่อท่วมตัวแบบไม่รังเกียจ ชวนผมไปเที่ยว ระบายเรื่องต่างๆที่เจอให้ฟัง กล้าร้องไห้ต่อหน้าผม ไม่ได้มีท่าทีว่ารำคาญผม จนวันนี้…ผมขับรถไปหาเขาที่ทำงาน เราออกไปกินกาแฟด้วยกัน พูดคุยกัน ยิ้ม หัวเราะ ผมรู้สึกดีมากๆ และผมก็ไปส่งเขาที่ทำงาน …ตอนนี้เอง ที่ผมรู้สึกใจเต้นแรงมาก ผมส่งเขาด้วยสายตาในรถจนเขาเดินไปถึงประตูห้องทำงาน แล้วเขาก็หันกลับมามอง ผมไม่รู้ว่าเขาหันมามองผมหรือเปล่า แต่ผมค่อยข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นผมจริงๆ นี่คือข้อสงสัยที่ผมอยากจะถามคุณผู้หญิงทุกคน พฤติกรรมแบบนี้..ผมมีลุ้นมั้ย ผมอยากให้ฝันของผมเป็นจริงเพราะผมชอบเขามากๆ

อ้อ!!ผมเลิกกับแฟนผมตั้งแต่ช่วงเดือนตุลา-พฤศจิกาแล้วนะครับ ผมสารภาพกับเขาตรงๆและเล่าเรื่องนี้ให้แฟนผมฟัง ครับ..มันไม่มีใครรับได้และทำใจได้หรอกครับ กับเรื่องแบบนี้ และผมยอมรับว่าผมก็ผิด เพียงเพราะผมไม่อยากโกหกเขาครับ

ปล.ผมกับเขาอายุค่อนข้างห่างกัน ตำแหน่งหน้าที่การงานก็คนละชั้นกัน เขาอยู่สูงกว่าผมมาก ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ
กระทู้อาจจะยาวหน่อยนะครับ