ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย นอนหลับแล้วชอบฝันแต่เรื่องไม่ดี ตื่นมาก็รู้สึกปวดหัว พอนอนต่อก็จะฝันอีก พักนี้เลยพยายามปลุกตัวเองว่าถ้าฝันจะดีไม่ดีต้องทำให้ตัวเราตื่นไวที่สุด แล้วห้ามนอนต่อ = =
นั่นก็เรื่องนึง แต่อีกเรื่องที่เป็นหัวข้อวันนี้ ไม่รู้ว่าเกี่ยวหรือเปล่า แต่นานมากๆทีจะมีความรู้สึกแบบนี้ คือความเห็นใจต่อสัตว์ที่หนีเข้ามาอยู่ในบ้านเรา
เริ่มต้นงี้ คือเมื่อปลาย ม.ค. เรารู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในบ้าน ไม่แน่ใจว่าหนูหรือแมลงสาบ เห็นหลังไวๆว่าตัวสีดำๆ เลยไปซื้อกาวดักหนูมา วางไว้ 3 จุดในบ้าน แล้วก็วางเศษปลาและก้างปลาทิ้งไว้ แล้วก็ดูทุกวันปรากฎ 2-3 ครั้ง ของที่วางล่อกับหายไป เฮ้ยๆ มันหายไปได้ไงว่ะ หนูมันเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ สุดท้ายวันศุกร์ที่แล้วคุณแม่ซื้อกรงดักหนูมาเลย แต่ยังไม่ทันได้ใช้ ปรากฎว่าวันเสาร์หนูมาติดกับดักเฉยเลย แม่เราก็ผูกใส่ถุงไปทิ้งดิบดี ต่อมาวันอังคารในสัปดาห์ถัดมา เราก็เห็นหลังดำๆไวๆอยู่คิดว่าเป็นแมลงสาบ เห็นเดินช้าๆ ในวันเดียวกันก็เห็นมันวิ่งไปวิ่งมาบนตู้ อ้าวเฮ้ย!!! หนูอีกแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ซื้อก้าวอันใหม่ วันนี้ซึ่งเป็นวันพุธ ตอนเราก้าวเท้าซ้ายเข้าห้องน้ำ มีอะไรกระโจนมาหาขาเรา "เฮ้ย!!! ไรว่ะ" พอเปิดไฟพบหนูหนึ่งตัว ตัวเท่านิ้วก้อยว่ายน้ำในถังน้ำ ไอ้เราก็กลัวไง ก็เลยยกถังน้ำแล้วไปเทหน้าบ้าน พอกลับเข้ามาจะมาปัสสาวะ!!! เฮ้ย!!! มีอีกตัววิ่งมาชนเท้าซ้ายเรา ไอ้เราก็ตกใจคิดได้อย่างเดียวคือราดน้ำให้มันลงท่อไป ไอ้เราก็ราดๆ จนหนูคงเหนื่อยเลยยืนเกาะฝาน้ำยาซักผ้าอยู่ เราก็เลยหาถ้วยช้อนมันมา มันก็เข้ามาโดยดี ไม่หือไม่อืออะไร เราก็ไปปล่อยหน้าบ้าน ปรากฎไอ้หนูตัวแรกหายไปแล้ว แล้วตัวที่สองก็คงมึนๆอยู่เลยนิ่งๆซักพัก ไอ้เราก็กลัวป้าข้างบ้านมาโวยวายไงว่า เอาหนูมาปล่อยตรงนี้ได้ไง พอผ่านไปอีก 15 นาทีหนูตัวที่สองก็หายไปแล้ว จบเรื่อง
ถึงตอนนี้ต้องมีคนกรนด่าผมแน่เลยที่ทำไม ไม่เอาหนูใส่ถุง แล้วไปทิ้งลงถังขยะดีๆ เอาจริงๆคือตอนนั้นไม่ได้คิดเลย คิดแค่ไล่ๆมันออกไป เท่านั้น = = เพราะตกใจมาก แต่พอผ่านไปได้ชั่วโมงนึงก็ตกผลึกความคิดได้ว่า หนูตัวที่จับได้วันเสาร์คงเป็นแม่ของหนู 2 ตัวนี้แน่เลย ที่ลูกหนูมันวิ่งออกมาก็น่าจะเป็นเพราะหิว ไม่มีอาหารให้กิน แล้วไอ้หนูที่มันกระโดดมาหาผม คงอยากให้ผมช่วยหนูที่ตกลงในถังน้ำแน่เลย พอคิดแบบนี้แล้วเศร้าเลย พรากแม่พรากลูกพวกมัน แถมไม่รู้ว่าหนู 2 ตัวนี้มัได้เจอกันยังก็ไม่รู้ เฮ้อ.... เศร้า
ปล. อันนี้ไม่ใช่นิยายนะครับ เรื่องพึ่งเกิดเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้วตอนหวยออก 55 นี่แหล่ะ
สะเทือนใจ: จับหนู ไล่หนู ปล่อยหนู
นั่นก็เรื่องนึง แต่อีกเรื่องที่เป็นหัวข้อวันนี้ ไม่รู้ว่าเกี่ยวหรือเปล่า แต่นานมากๆทีจะมีความรู้สึกแบบนี้ คือความเห็นใจต่อสัตว์ที่หนีเข้ามาอยู่ในบ้านเรา
เริ่มต้นงี้ คือเมื่อปลาย ม.ค. เรารู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในบ้าน ไม่แน่ใจว่าหนูหรือแมลงสาบ เห็นหลังไวๆว่าตัวสีดำๆ เลยไปซื้อกาวดักหนูมา วางไว้ 3 จุดในบ้าน แล้วก็วางเศษปลาและก้างปลาทิ้งไว้ แล้วก็ดูทุกวันปรากฎ 2-3 ครั้ง ของที่วางล่อกับหายไป เฮ้ยๆ มันหายไปได้ไงว่ะ หนูมันเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ สุดท้ายวันศุกร์ที่แล้วคุณแม่ซื้อกรงดักหนูมาเลย แต่ยังไม่ทันได้ใช้ ปรากฎว่าวันเสาร์หนูมาติดกับดักเฉยเลย แม่เราก็ผูกใส่ถุงไปทิ้งดิบดี ต่อมาวันอังคารในสัปดาห์ถัดมา เราก็เห็นหลังดำๆไวๆอยู่คิดว่าเป็นแมลงสาบ เห็นเดินช้าๆ ในวันเดียวกันก็เห็นมันวิ่งไปวิ่งมาบนตู้ อ้าวเฮ้ย!!! หนูอีกแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ซื้อก้าวอันใหม่ วันนี้ซึ่งเป็นวันพุธ ตอนเราก้าวเท้าซ้ายเข้าห้องน้ำ มีอะไรกระโจนมาหาขาเรา "เฮ้ย!!! ไรว่ะ" พอเปิดไฟพบหนูหนึ่งตัว ตัวเท่านิ้วก้อยว่ายน้ำในถังน้ำ ไอ้เราก็กลัวไง ก็เลยยกถังน้ำแล้วไปเทหน้าบ้าน พอกลับเข้ามาจะมาปัสสาวะ!!! เฮ้ย!!! มีอีกตัววิ่งมาชนเท้าซ้ายเรา ไอ้เราก็ตกใจคิดได้อย่างเดียวคือราดน้ำให้มันลงท่อไป ไอ้เราก็ราดๆ จนหนูคงเหนื่อยเลยยืนเกาะฝาน้ำยาซักผ้าอยู่ เราก็เลยหาถ้วยช้อนมันมา มันก็เข้ามาโดยดี ไม่หือไม่อืออะไร เราก็ไปปล่อยหน้าบ้าน ปรากฎไอ้หนูตัวแรกหายไปแล้ว แล้วตัวที่สองก็คงมึนๆอยู่เลยนิ่งๆซักพัก ไอ้เราก็กลัวป้าข้างบ้านมาโวยวายไงว่า เอาหนูมาปล่อยตรงนี้ได้ไง พอผ่านไปอีก 15 นาทีหนูตัวที่สองก็หายไปแล้ว จบเรื่อง
ถึงตอนนี้ต้องมีคนกรนด่าผมแน่เลยที่ทำไม ไม่เอาหนูใส่ถุง แล้วไปทิ้งลงถังขยะดีๆ เอาจริงๆคือตอนนั้นไม่ได้คิดเลย คิดแค่ไล่ๆมันออกไป เท่านั้น = = เพราะตกใจมาก แต่พอผ่านไปได้ชั่วโมงนึงก็ตกผลึกความคิดได้ว่า หนูตัวที่จับได้วันเสาร์คงเป็นแม่ของหนู 2 ตัวนี้แน่เลย ที่ลูกหนูมันวิ่งออกมาก็น่าจะเป็นเพราะหิว ไม่มีอาหารให้กิน แล้วไอ้หนูที่มันกระโดดมาหาผม คงอยากให้ผมช่วยหนูที่ตกลงในถังน้ำแน่เลย พอคิดแบบนี้แล้วเศร้าเลย พรากแม่พรากลูกพวกมัน แถมไม่รู้ว่าหนู 2 ตัวนี้มัได้เจอกันยังก็ไม่รู้ เฮ้อ.... เศร้า
ปล. อันนี้ไม่ใช่นิยายนะครับ เรื่องพึ่งเกิดเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้วตอนหวยออก 55 นี่แหล่ะ