คนเราไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงแล้วน้องเราเป็นคนที่ค่อยข้างเอาแต่ใจมากตอนนี้เราอยู่ม.3แล้วเวลาเราจะไปไหนกับเพื่อนน้องเราก็จะตามไปทุกที่พอเราบอกให้ไปมันก็บอกว่าถ้า กูไม่ได้ไปก็จะไม่ได้ไป เรารู้สึกว่าอยากไปไหนกับเพื่อนที่ไม่มีน้องบ้างบางครั้งมันก็ชอบเอาเรื่องแย่ๆๆของเราไปเล่าให้เพื่อนเราฟัง เราเคยบอกแม่บอกยายแล้วแต่ทุกคนเอาแต่บอกว่ารักกันไว้ทนน้องไปก่อนเราเข้าใจแต่แต่ตอนนี้อารมณ์มันเริ่มร้ายขึ้นเลื่อยๆใครพูดไม่ฟัง(เราจะบอกก่อนว่าเราอยู่กับแค่ตากับยาย) เราอยากชีวิตที่ไม่มีน้องมาตามติดบ้างเราไม่มีทางออกแล้วมันเป็นมาเลื่อยๆๆบางครั้งเราไม่อยากอยู่เลยด้วยซํ้าไปมันบงการชีวิตเราแทนแม่ทุกอย่างพอเราเอาไปบอกตาตาก็บอกว่าเป็นพี่น้องไม่รักกันก็ไปอยู่ที่อื่นแม่เราบอกตลอดว่าเราเรื่องในบ้านไปบอกพ่อ(พ่อกับแม่เราแยกทางกินแล้ว)เราพยายามพูดกับเพื่อนเพื่อนก็พยายามช่วยเราแต่เพื่อนก็ช่วยได้แค่ปลอบเราเราพยายามเป็นคนอารมณ์ไม่ร้อนเพื่อที่จะไม่ผิดกับน้องเยอะเราพยายามทำให้ตลกเพื่อไม่ให้มันหัวร้อนสุดท้ายมันก็มาลงที่เรามันทะเลาะกับตายายมันก็พาลมาด่าเราอย่างงี้เราควรทำยังไงดีเราท้อ