คุณแม่ส่งน้องไปอยู่หอ ตปท คนเดียวตั้งแต่อายุเพียง 10-11 ปี ถือว่าเป็นวัยเด็กมาก โดยเฉพาะเด็กที่เคยมีปัญหาหรือประสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับโรงเรียนมาก่อน พ่อแม่ยิ่งต้องอยู่ใกล้ชิดให้มากเท่าที่จะทำได้

คุณส่งเค้าให้ไปเผชิญปัญหา คิดและแก้ปัญหาเองคนเดียวตั้งแต่อายุยังน้อย  อีกหน่อยเด็กเค้ามีปัญหาเค้าก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอก ไม่จำเป็นต้องเล่า เผชิญมาเอง ผ่านมาเองได้ ก็ชินกับการพึ่งตัวเองทางความคิดและความรู้สึก  เค้าไม่ได้รู้สึกว่าบอกอะไรไปคุณจะช่วยแก้ปัญหาให้เค้าได้ ในเมื่อคุณอยู่ตั้งไกล ไม่ได้เคยไปอยู่ในจุดที่เค้าอยู่ ไม่ได้ไปกอดหรือให้ความอบอุ่นเค้าในวันที่เค้า homesick คิดถึงบ้าน

ไม่ทราบว่าน้องเรียนประเทศอะไรคะ ? ปกตินักเรียนหอพักจะมีครูที่คอยดูแล ให้คำแนะนำเด็ก ครูที่แจ้งว่าน้องไม่เรียน ไม่ทำตามครูบอก โรงเรียนเคยสอบถามหรือสังเกตุมั๊ยว่าน้องไม่ทำเพราะติดปัญหาเรื่องภาษารึเปล่า หรือเนื้อหาที่เรียนยากไป  ทางโรงเรียนเคยมี จนท หรือครูคุยกับน้องเบื้องต้นบ้างมั๊เพราะความจริงหากเด็กมีปัญหา เค้าควรช่วยดูว่าปัญหาเกิดจากอะไร

ส่วนคุณแม่ ลองชวนคุยแบบผ่อนคลายไม่ให้น้องเครียดหรือรู้สึกอึดอัดที่ต้องตอบ ชวนคุยว่าเรียนสนุกมั๊ย สอบยากรึเปล่า เค้าให้ทำอะไรบ้าง  ครูใจดีมั๊ย ครูคนโปรดชื่ออะไร?  วันนึงที่เค้ารู้สึกสบายใจที่จะเล่า เค้าจะเล่าออกมาเอง ยกเว้นว่าตัวเองไม่รู้ตัวว่าทำไมทำไม่ได้  สำคัญที่สุดคือตัวน้องเเครียดมั๊ย เค้าเองรู้สึกกดดันมั๊ยที่ต้องเรียนให้ทันเพื่อน  ถ้าตัวลูกไม่เครียดมาก ก็ไม่น่ากังวลมาก

ระหว่างนี้ก็ลองหาโรงเรียนอื่นเป็นตัวเลือก เพราะโรงเรียนนี้ หรือแนวการสอนที่นี่อาจไม่ได้เหมาะกับตัวน้อง  เด็กถ้าอยู่กับโรงเรียนที่เหมาะสมกับเค้า มีเพื่อนดีๆ  เจอครูที่เข้าใจเค้า ครูมีวิธีเข้าถึงเค้าทั้งเรื่องการเรียนและส่วนตัว เด็กจะรู้สึกตัวเองมีคุณค่าและจะมีความสุขกับการเรียนมากขึ้น