บ่นๆ...ชีวิตช่วงนึง เรามีรุ่นพี่คนนึงมาคอยช่วยเหลือ ซัพพอร์ต ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องการเรียนจนจบก็พามาทำงานด้วย พามาพักอยู่ด้วย ช่วยในทุกๆเรื่องจนกลายเป็นว่าวันนึงเรามารู้สึกตัวว่าเราไม่สามารถที่จะคิด จะทำหรือตัดสินใจอะไรเองได้ ถ้าเราทำอะไรที่ไม่ได้เป็นการปรึกษาหรือให้พี่เค้าพิจารณาร่วมด้วยจะถูกมองว่าอวดดี อวดเก่ง พึ่งตัวเองได้แล้ว ก็เลยข้ามหัวไม่เห็นหัว แต่พอเราอ่อนตามก็ถูกมองไร้ความสามารถ ทำอะไร คิดอะไรไม่เป็น ต้องคอยพึ่งตลอด จนวันนี้เราหมดเนื้อหมดตัวเพราะว่าทำในสิ่งที่เค้าอยากให้เราทำ ถ้าไม่ทำก็ผลก็จะออกมาตามที่อธิบายไปแต่เเรก เรายอมรับว่าเราผิดเอง ที่เอาตัวเองไปยึดติดกับความดีของพี่เค้ามากเกินไป มองว่าเค้าเป็นคนดีที่คอยช่วยเหลือทุกอย่างจนย่ามใจ ตัดสินใจอะไรเองไม่ได้เพราะแค่กลัวคำว่าข้ามหัว ข้ามหน้า ข้ามตา ไม่เคารพผู้ที่เคยมีบุญคุณ สุดท้ายคำว่าไม่ควรเณรคุณคนที่ดีกับเรา มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเอง ทั้งที่เราไม่เคยคิดเณรคุณใคร