เรามองว่า ที่ท่านโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อย่างนี้ น่าจะมาจาก “ช่วงวัย” ที่ท่านเติบโตมา
ค่านิยมของคนในยุคนั้น พ่อแม่ลูก ยังอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่
การดูแลพ่อแม่ ในบั้นปลายชีวิต เป็นสิ่งที่สมควรทำ

แม่ตัวคนเดียว ตอนนี้ อายุ 60 ปี ยังช่วยเหลือตัวเองได้ดี แข็งแรง ไม่มีอะไรน่าห่วง
(ในสายตาลูก)

แต่ความเหงา ความรู้สึก กลัวการถูกทอดทิ้ง กลัวไม่มีใครดูแลฝากผีฝากไข้
อายุยิ่งมาก ยิ่งรู้สึกเยอะ

แม่คงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าการที่ไม่ให้แม่ไปอยู่ด้วย เพราะ ต้องการความเป็นส่วนตัวคืออะไร

คนเรา พอไม่เข้าใจในมุมมองของอีกฝ่าย ก็มักจะเข้าข้างตัวเอง และเชื่อมั่นในมุมมองของตน

เรื่องนี้ คนสำคัญ ที่จะต้องเคลียร์ คือ แฟนคุณค่ะ
ถ้าเขาใจอ่อน เมื่อแม่บอกว่าเหงา อยากมาอยู่ด้วย / เจ็บป่วย ต้องพามาดูแล / หรือกระทั่งมาช่วยเลี้ยงหลาน (ในอนาคตถ้ามี)

เขาจะปฏิเสธยังไง ?
คุณจะยืนกรานแบบไหน ?

และคุณเชื่อไหมคะว่า
ชีวิตคู่น่ะ แม้ตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ต่อให้เขียนสัญญากันเป็นลายลักษณ์อักษร
ว่าจะอยู่กันสองคน ห้ามแม่ของฝ่ายใดมาอยู่ประจำก็ตาม

อนาคต ก็ยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลงได้เสมอค่ะ เมื่อมีเหตุจำเป็นใดๆ หรือปัจจัยอันมิอาจคาดหมายได้เกิดขึ้น

นี่แหละ ถึงมีคำกล่าวว่า แต่งงานที มิได้ใช้ชีวิตคู่กับสามีเท่านั้น
แต่หมายถึง แต่งกับญาติเขาด้วย  และญาติที่ใกล้ชิดที่สุด ตัดไม่ตายขายไม่ขาดที่สุด ก็คือ บุพการีนี่แหละค่ะ

สรุป  __ เรามานำเสนอมุมมองที่เป็นจริงมากที่สุดให้คุณฟัง
สิ่งที่คุณต้องการน่ะ ใครๆก็ต้องการ ใครๆก็รักความเป็นส่วนตัว  อยากเดินแก้ผ้าในบ้านตัวเองได้ทั้งนั้นแหละ
แต่คิดเผื่อเอาไว้ด้วยนะคะ ทำใจไว้ล่วงหน้าสักหน่อย  เพราะไม่ใช่ทุกคน จะได้ตามใจที่ตัวเองต้องการเสมอไป