ลืมแฟนเก่าไม่ได้ คบมา7ปี

กระทู้คำถาม

สวัสดีค่ะ ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์นะคะ เราเคยคบกับผู้ชายคนนึงซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนเก่าเราไปแล้ว ด้วยสาเหตุที่ว่าเขาทิ้งเราไปมีคนใหม่อย่างไม่มีเยื่อใยเลยแม้แต่น้อย เรากับแฟนเก่าคบกันมา 7 ปีค่ะ คบกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ เติบโตมาด้วยกัน เขาเป็นรักแรก คนแรก เป็นคนที่ทำให้เจอทั้งความสุขที่สุดในชีวิต และความทุกข์ที่สุดในชีวิต ผ่านเรื่องร้ายๆมาด้วยกันนับไม่ถ้วน เช่น เขาถูกจับ ติดสถานพินิจ 1 ปี 2 เดือน เราก็รอเสมอมา และยอมรับว่ามีคุยกับคนอื่นบ้าง แต่กล้ายืนยันว่าไม่เคยนอกกายเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนถึงวันที่เขาได้ออกมาอยู่บ้าน นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตแบบสามีภรรยาในครั้งแรก กับรักแรก เพราะเราเรียนอยู่ในเมือง เสาร์-อาทิตย์ กลับบ้านไปดูแลเขา กินอยู่ด้วยกัน เป็นเวลา 4 ปีเต็ม ซึ่งช่วงแรกที่เขาได้กลับมาอยู่บ้าน เขายังดีอยู่ค่ะ ยังเป็นคนที่รักเราเหมือนเดิม ใช้ชีวิตด้วยกัน แบ่งปันความสุข แบ่งเบาความทุกข์ ช่วงเวลา ณ ตอนนั้น เรามีความสุขมากๆ มากจนได้ยกทั้งชีวิต กับอนาคตไปให้เค้าแล้วค่ะ กล้าตาย กล้าเสีย เพราะคิดไปเองว่าเขาคือสามี ทั้งที่ไม่เคยมีการหมั้นกันเลย ผู้ใหญ่ฝั่งเราก็ไม่มีใครรับรู้ ส่วนผู้ใหญ่ฝั่งเขาก็ดีกับเรามากๆ และหลังจาก2ปีที่เขาได้ออกมาจากสถานพินิจ จากคนดีที่เราเคยรัก จากหน้ามือได้กลายเป็นหลังมือ เรามีคนอื่น เขามั่วผู้หญิงมาตลอด เราจับได้ทุกครั้ง เขาขอโอกาสทุกครั้ง และเราก็อภัยทุกครั้ง และเขาก็มีใหม่ทุกครั้งที่เราเผลอ เพราะเรายังเรียน ไม่ได้มีเวลามาส่องดูเขาตลอด ส่วนเขาเรียนไม่จบค่ะ นอนอยู่บ้านเฉยๆ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนถึงปีสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เป็นเพราะเวรกรรมที่ทำมาหรืออะไร เราสองคนเกิดอุบัติเหตุค่ะ เราเจ็บหนักมาก หัวเราฟาดพื้นถนน ทำให้สูญเสียความจำไปชั่วขณะ แต่แปลกนะคะ ชั่วชีวิตของเรา ณ เวลานั้น เราจำเขาได้คนเดียวค่ะ เราเจ็บปวดแผลมากๆ เราร้องเรียกหาเขาตลอด (เขามีถลอกแค่ที่ขา ) จนในที่สุดครอบครัวเราก็รู้เรื่อง และรู้แล้วว่าเรามาอยู่กินกับผู้ชายคนนี้ที่บ้านของเขา ครอบครัวเรารับราชการ ทำให้ท่านโกธรมาก และรับไม่ได้ ครอบครัวเราบอกทางครอบครัวเขาว่า ยกเราให้เขาไปรับผิดชอบ ถ้าตายก็เอาไปเผาได้เลย สุดท้ายเราก็ได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านเขาจริงๆ เพราะครอบครัวเราไม่มารับออกจาก รพ. ย่าเขาดูแลเราดีมากๆค่ะ คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ ซึ่งสภาพตอนนั้นเราแย่มากแล้วค่ะ รับรู้ทุกอย่าง แต่ตอบสนองได้ลำบากมากๆ ขยับตัวนิดเดียวเจ็บปานจะขาดใจ ท้ายที่สุดครอบครัวเขาได้พาเราไปส่ง รพ. และถูกส่งตัวมาต่อมหาราช พอครอบครัวเรารับรู้เลยมารอรับที่มหาราชค่ะ แต่ทุกคนรู้หรือไม่คะ ว่าตอนนั้นหัวใจเราสลายแล้ว เราเหมือนตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้วค่ะ เพราะรู้ว่าถ้าถึงมือแม่เราแล้ว เขาไม่ยอมให้เรากลับไปหาแฟนเก่าอีกแน่ๆ แล้วมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เราถูกยึดโทรศัพท์ ไม่ให้ติดต่อกับครอบครัวนั้น มิหนำซ้ำแม่เราได้ไปแจ้งความข้อหาพากผู้เยาว์อีก ทำให้ครอบครัวเขาโกธรมากค่ะ และคงจะเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาตัดสินใจจะไม่รักเราแล้วจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่เรากลับมาอยู่บ้าน เขาไม่เคยแม้แต่จะพยายามติดต่อมา ไม่เคยไปเยี่ยมที่มหาราช ทั้งที่ทั้งชีวิตของเราที่ไม่รู้ว่าจะรอดหรือตาย เรารอเขาแค่คนเดียว ขอแค่ได้เห็นหน้า ได้บอกว่ารัก เขาก็ไม่มาไม่ติดต่อเลย หลังจาก3เดือนผ่านไป เรารักษาตัวดีขึ้นมากแล้ว และได้กลับไปเรียนต่อปริญาตรี ซึ่งแม่เรายื่นคำขาดว่าถ้ารู้ว่ากลับไปบ้านเขาจะตัดขาดทันที และวันแรกที่เราได้กลับไปเรียน ก็เป็นวันแรกที่เรากลับไปกอดเขาในรอบ 3 เดือน และก็ได้รู้สึกในใจแล้วว่าใจเขาไม่ได้อยู่ก้บเราแล้วจริงๆ ทั้งที่ผ่านมา เราสู้ เราต่อต้านแม่เรามาตลอด แต่เขากลับเป็นฝ่ายถอดใจปล่อยมือเรา 6 เดือนสุดท้ายของการได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ต่างคนต่างห่างกันออกไปเรื่อยๆ จนมาถึงวันสุดท้ายแล้วจริงๆ คืนสุดท้ายของการได้อยู่ร่วมกัน เราจับได้ว่าเขาไปหาคนอื่น ด้วยความที่เราโมโห เราตามไปตีค่ะ แต่สิ่งที่เขาทำคือการสู้เรากลับ เพื่อปกป้องผู้หญิงคนนั้น เรากลับมารอเขาที่บ้านของเขา ที่ห้องนอนที่เคยได้นอนด้วยกัน รออยู่5คืน เขาไม่คิดจะกลับมาเลยค่ะ เพราะเขาไปอยู่บ้านผู้หญิงคนใหม่แล้ว จนท้ายที่สุดเรายอมแพ้ค่ะ ยอมแพ้ต่อโชคชะตาแล้ว ยอมแล้วจริงๆ เราเก็บของออกจากบ้านเขา ก่อนจะก้าวเท้าออกได้แต่ภาวนา บ้านที่ฉันรัก ครอบครัวที่ฉันรัก และคนที่ฉันรัก จากนี้จะไม่ได้เจอกันแล้ว และฉันก็ได้สาบานไว้ ณ ตรงนั้น ว่าจะไม่เป็นฝ่ายกลับไปอีกเด็ดขาด และบล็อกการติดต่อทุกช่องทาง วันที่เราออกจากบ้านเขามา อีกไม่กี่วันเขาก็ได้พาคนใหม่เข้าบ้าน จนถึงตอนนี้ปัจจุบัน เราเรียนจบปริญญาตรีแล้ว และเลิกกันจะ3ปีแล้ว เราคิดถึงเขามาก คิดถึงมากที่สุดของหัวใจเลยค่ะ สักครั้งหนึ่งในชีวิตอยากรู้ว่าเขาเคยรู้สึกผิดต่อเราบ้างหรือป่าว.😢😢
ปล. หากใครเข้ามาอ่านก็ฝากแชร์ความคิดเห็นได้นะคะ
น้อมรับทุกคำตอบ