ผมแต่งงานมาได้ 10 เดือนแล้ว ชีวิตคู่จำเป็นต้องห่างกัน ผมอยู่ระยอง แฟนอยู่ต่างจังหวัด 

เข้าเรื่องเลย..... ก่อนแต่งก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว นานทีปีหน สงการณ์ หรือปีใหม่ค่อยได้เจอ พอหลังแต่งก็เหมือนกัน แรกๆก็คิดว่า เอ้ยมันต้องอยู่ได้สิจะเป็นไรไป เพราะก่อนแต่งก็อยู่ได้นิไม่เห็นเป็นไร

แต่...ไม่ใช่อย่างที่คิด สิ่งที่ผมเจอคือ แบกความเหงา ที่แฟนไม่มีวันเข้าใจ มันไม่ได้เหงาแบบหนุ่มสาว เขาเหงากันนะครับ ความรู้สึกมันโดดเดี่ยวเหมือนขาดความเอาใจใส่จากแฟน แฟนไม่สนใจ ผมชวนเที่ยวไหนก็ต้องมีเหตุผลมาอ้างตลอด นานวันขึ้น ผมคิดว่า ตัวเองไร้ค่า หรือว่าเรามีแค่หน้าที่ทำงาน ส่งเงินไปจุนเจือครอบครัว แต่ตัวเองไม่ได้รับอะไรเลย แต่ก่อนผมจะชอบชวนแฟนเที่ยว ชวนมาระยองบ้าง แฟนบอกว่าลาไม่ได้บ้าง พอเจอเขาบ่ายเบี่ยงบ่อยๆทุกวันนี้ผมเริ่มกลายเป็นคนเงียบ ไม่อยากพูดด้วย ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย 

มีคำถามนึ่งที่แฟนผมถามผมว่า คนบ้านอะไรจะเหงาได้ขนาดนนี้ ใช่สิ คุณไม่เคยมาใช้ชีวิตอยู่ไกลบ้านคนเดียว คุณไม่มีทางเข้าใจหรอก หรือจะให้ผมมีเมียน้อยละ

แต่....ผมไม่ได้พูดไปแบบนั้นนะ ผมได้แต่ยอมรับแต่เข้าใจ สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่เงียบโดยที่ไม่อยากจะพูดอะไรอีกเลย ปัจจุบันนี้ ผมกลายเป็นคนเงียบขึม อารมร์ขึ้นๆลง เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าที่ควร ถ้ามองคู่ของคนอื่นๆ 

จริงๆเรื่งดีๆของเขาก็มีนะ แต่ไม่ขอพูดถึง ผมแค่อยากให้คนอื่นที่เป็นเหมือนผม ช่วยแนะนำผมที ผมควรทำอย่างไรต่อไป