เราเป็นคนที่มีความคิดแย่มากๆ คือมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงเป็นเพื่อนใหม่พึ่งคบได้ไม่นานตั้งเเต่เข้ารร.ใหม่ เพื่อนคนนี้ก็นิสัยไม่ได้ดีมากมายอะไร บางครั้งก็เหมือนจะแย่(?) แต่มันมีความคิดอย่างนึงในหัวเรามักจะชอบคิดว่าเพื่อนคนนี้ "หน้าตาน่าเกลียดมาก ทั้งผมฟู แขนนี่ขนเต็มไปหมด สิวเต็มหน้า หน้ายาว คางงอ ฟันก็เละไปหมดทั้งผุทั้งเหยินเก ปากเล็กๆเหมือนรูเข็ม ตาก็ไม่สวย จมูกโตๆ ขนาดคิ้วยังไม่สวยไม่เป็นทรงเลยน่าจะกันสะบ้าง" ทั้งหมดนี้เรารู้ว่าสิ่งที่เราคิดมันไม่ใช่เรื่องดี ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเห็นเพื่อนคนนี้เรากลับคิดเลยว่ามันหน้าตาน่าเกลียดมาก แต่ตอนนั้นเรากับรู้สึกผิดต่อตัวเองที่มีความคิดแย่ๆแบบนั้น อยากจะขอโทษเพื่อนจริงๆ จนวันนี้เราก็ยังมีความคิดแบบนั้นอยู่แต่เรากลับรู้สึกว่าเหมือนได้คิดได้พิมพ์เกี่ยวกับหน้าตาของเพื่อนคนนั้นมันเหมือนเป็นการระบายเราไม่ได้รู้สึกผิดเลยแต่กลับรู้สึกดี บางทีกลับรู้สึกหมั่นไส้ด้วยซ้ำว่าทำไมเพื่อนคนนี้ถึงได้หน้าตาน่าเกลียดได้ขนาดนี้กันนะ โดยเฉพาะบางครั้งที่นางชอบทำนิสัยแบบที่บอกไปตอนต้นว่าไม่ได้นิสัยดีอะไร เป็นคนที่ค่อนข้างขี้งกชอบมาเกาะเรากิน ฐานะก็คงไม่ได้ดีมากด้วย บางครั้งก็ชอบทำตัวหยิ่งยโสนั่นยิ่งทำให้เราได้แต่ด่าและบูลลี่นางอยู่ในใจ แต่เราเองก็ไม่เคยไปว่าอะไรเพื่อนคนนี้เลยทั้งหมดมันก็แค่ความคิด แต่สิ่งที่เราคิดมันแย่มากๆ เรารู้อยู่แก่ใจ แต่มันก็ไม่ใช่แค่กับเพื่อนคนนี้หรอกขนาดตัวเราเองยังบูลลี่ตัวเองเลย ขณะที่หลายๆคนที่รร.มองว่าเราเป็นคนที่หน้าตาดีสุดๆ มาที่ตัวเราเองเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจ เรามองว่าเราเป็นคนที่โครงหน้าไม่สวยเป๊ะ จมูกก็ไม่ค่อยโด่ง ทุกวันนี้ไปรร.ยังอดข้าวทุกวันเพราะไม่อยากเปิดแมส  เราคงจะเป็นคนที่ยึดติดกับเรื่องหน้าตา beauty standard มากเกินไป เราควรจัดการกับความคิดตัวเองไงดีคะ?